Safnaðarblaðið Geisli - 29.09.1949, Qupperneq 1
IV. érgrngur. Fimmtudegur 29.september 1949. 9.tölublr-ð.
5’hugleipingar á kaustdegi. 5
A--------------------------------------------— JZ
" Heyr,einhver segir: "Kelle þú J " og ég sverp.:Hvað
sk?l ég kslle ? " Allt hold er gr?s,og ellur yndis- *"
leikur þess sem hlóm vellerins. Gr-esið visnor,hlóm-
in föln?,þeger Drottinn sndsr s þpu".
Jesejp- 4o.kpn.,6. - 7.vers.
'Grpsið yisnpr,hlómin fölnp",segir í ritningsrorðunum hér pð ofsn, Þpð
er eins og vér heyrum þyt haustsins í þessum orðum. Þpu eru eins og töluð til
vor é hessum degi. hn væru bessi o.rð ekki fleiri,og sðeins tengd. visnun og
folnun blómp.nnp p hsustdegi ,myndu þpu ekki verðp oss sérstskt umhugsunprefni,
því pð hpustið er orðið oss svo kunnugt eftir mprgrp érp 1 íf ereynslu, p,ð p-
hrif? þess gætir lítið í lífi voru. Þo getum vér sjélfsp.gt mörg tekið undir
með skéldinu,er þpð segir"Ekkert fegrp p fold ég leit,en fpgurt kvöld é
hpusti",- En orð spémennsins eru ekki pðeins eðliíeg lýsing é umhreytingu
þeirri,sem frpm fér í néttúrunni é hpustdvgi. Þpu segjp einnig: " All t. hold
er grps , og.allur yndisleikur þess sem hlóm. vplla'rins". Hér er vissuleg? um-
hugsunprefni fyrir oss. Ver erum hcldi klædder verur. Vér erum pð bví leyti
lík grpsinu og hlómunum,pð vér erum héð spmp hrörnunprlögméli og þeu. En
jpfnfrpmt því að hlómin fölnp,fells þ?u frækorn,sem síðen geymsst í moldinni,
en upp pf beim sprettp svo é næst? sumri fögur hlóm,- Vi snuníin, sem oss hirt-
ist é hpustdeginum,minnir oss é fallvpltleik ells hins jerðneske eðe líkpm-
legp. Og þ?ð minnir oss é,eð einnig vér eigum fyrir höndum dpuð? - líkpms-
dpuðenn. Þeð er eins og þpð kelli til vor:"Memento mori" (minnstu þess,eð þú
étt ?ð deyjp - minns.tu dpuðpns). En vér heyrum einnig pðre rödd kellp til v«r,
það er rödd vorsins: Minnstu bess, p.ð frækornið lifir, En svo heyrum vér kær-
leiksbrungnp rödd Jesú Krists tplp til vor : " Ág lifi og bér munuð lif?11.
Meðurinn er ekki eðeins líkemleg, dpuðleg vi tsmunaverp,he'ldur er líkpminn ?ð-
eins stunderhústeður æðri veru. og ódeuðlegrpr. SÚ ver? er eilíf ,þ. é. p. s.þeg-
er líkeminn^ deyr,hverfur pndinn,hin cilífa ver?,yfir til pnnprp hústaðp*bpr
sem hpnn é pð dveljp lengur en vér féum skvnjpo eða skilið. .Andi mannsins er
frækorn eilífðarinnsr í skurn tímens. Þegar sú skurn ^restur,brýzt pnöinn út.
Hpustið minnir oss bví ekki pðeins é d.puðp,heldur einnig é- éfremhpldnndi líf,
En þeð segir oss einnig,?ð sumprið er liðið. Og vér getum spurt oss: Hvernig
hefi ég vprið þessu ný] iðne sumri? Ætl'i oss flestum hætti þé ekki viðk því
að miðe svar vort við þpð,hversu vel oss h?fi tekist é sumrinu pð pfl? oss
jerðneskre verðmætp? Jesús Kristur veraði við því að hinda hugann um of við
slíkp fjérsöfnun. En ver erum undarlegp sljó fyrir þeim orðum Kristte,eins cec
rpunpr fleiri orðum hans. Að sjélfsögðu gerir íslenzkt veðurfar oss þpð pð
nauðsyn pð húe heimili vor sem hezt undir kompndi vetur.- Ver leggjum krpfte
vorp og vit í^þpð eð efle sem mestrp jprðneskre verðmæte,eins og ver ættum eð
verðp eilíf hér é jörðu og hefðum pðeins not fyrir þau, Jé,vér munum pð húa
oss undir þesser féu jprðlífsstundir vorpr. En eilífðine? Vill hún ekki stund-
um gleympst?(pth.sögune é hls.78 hér í blpðinu).
Algoður Guð gefi oss vit og vilje til þess eð minnpst ætíð þess,eð vér
eigum eilífðertilveru framundpn.