Safnaðarblaðið Geisli - 29.09.1949, Blaðsíða 5

GEISLI
- ' 81
SEF TEMBER 19 49
3ÐGÖÐÐÖ£MjÐÐÐÐÐQÐöÐS}ÐQÐÖÖBÐÐöÐBÖíXX3ÐÐEB€SXX}BÐKX
ÍSTRANL) V I Ð N 0 R B U R S J 6 I I N. 5
X-------------------------------- A
Solin var að hní'ga til vi'ðar.Yfirborð sjávarins var sem fljótandi eldur
og sandtungurnar sem glóandi eimyrja. Vindurinn svafjaðeins lagur niður heyrð-
ist frá ströndinni ,hsr sem úthe.fshylgjurnar hárust að landi.Eins og sorglegt
táhn um sameinuð átök storms og hafsjoa,var skipsflak á næsta sandrifinu,þar
stóðu nokkrir dökkir planker upp úr sandinum.
Sólin hefði gengið til viðer yfir Þögula hrifningu mina.,og myrkrið fyrst
vakið mig ef ólýsanlegum vökudraumum,.ef nokkrir fiskimenn, sem báru ár.ar og
ve,iðarfæri hefðu ekki'nálgest mig. Nokkru áður en Þeir komu í ljós,heyrði eg
merrandi fótatak beirre í sendinum,bar sem beir^þögulir þrömmuðu yfir sand-
öldudeline. Þegar áhöldin höfðu verið látin^í bátinn,sem stóð í vör milli
klettanna,skiftu fiskimennirnir ser í tvo hópa og gengu sinn hvoru megin að
bátnum,settu bökin að honum og ýttu honum niður að flæðarmálinu,við taktföst
örvunarorð frá sterkbyggðum fiskimanni. Samtaka sneru beir sár snöggt að bátn
um,tóku ofan höfuðföt sin og lögðu ennið að borðstokknum, Nokkur andartök
stóðu þeir þannig,en ekkert hljoð heyrðist frá vörum þeirra,beir baðu í hljóði
til drottins hefs og vinda. Hljóðlege reistu þeir höfuð^sín frá biðjandi stöð *
unni og ýttu svo bátnum á flot,stukku um borð og gripu árarnar. Með jöfnum
áratogum skreið báturinn út til hefsins. Ég fjrlgdi honum með augunum ,uns hamv
hvarf út í fjarskann,- Einn maður stóð eftir a ströndinni. Það var öldungur;
en ellinni hafði ekki enn tekist að gera gráe dökku lokkana,sem féllu niður á
hrukkótt endlitið,bótt henni hefði tekist að beygja bak hans. Er hann all-
lengi hafði staðið hljóður með hendurnar í vösunum og horft á þá,sem lögðu
frá landi,sneri henn sér við,gekk hægt til mín og beuð mér "Guðs dag".í;g not-
færði mér tækifærið til þess eð kynne mér betur erfitt og áhættusamt starf
þessara manna og einnig kynna mér nokkuð skipetjónin,sem oft höfðu átt sér
stað við þessa hættulegu strönd. Ég fylgdist með öldungnum til heimkynnis hans
- snoturs og vinalegs húss,sem- stóð oferlega á ströndinni, skammt frá einni af
stærstu sandöldunum. I étt áður en við náðum þangeð,staðnæmdist öldungurinn,
leit eftur og virti himininn fyrir sér. Svo sagði hann um leið og hann gekk
niður e.f síðustu sandöldunni: "Þeð er ljóður á loftinu". "Hvað áttu við með því'*’
spurði ég. "Ekki anneð en bað,eð við megum bráðlega vænta veðurbreytinger", svar —
aði hann. Svo beuð henn mér kvöldverð og gistingu. ílg tók hinu góða boði hans.
Og kona hens,sem ver á aldur við henn,veitti mér ef svo innilegri gestrisni,að
slík verður vert fundin í tjöldum Bedúínanna. í mótsetningu við erfiðe og
hættulega næturferð fiskimannnnna,sem lagt höfðu út á hverflynt hefið,sofnaði
ég í friði og öryg^i í mjúkri hvílu strandbyggjanne. Eyrir dögun vakneði ég
við sundurleiten haveða frá dagstofunni,sem ver við hliðine á svefnherberginu
sem ég var í. Þar heyrðis't til grófra og mjúkra radde,fótatak, og marr og brak
í hurðum,sem féllu eð stöfum eða var lokið upp, Ég.settist urp og hlustaði.
'Þau andartök sem hljóðnaði háveðinn,virtist mér sem ég heyrði úti fyrir þung-
en nið eða djúpar dunur. JÍIg stökk fram úr rúminu,klæddi mig í skyndi og gekk
síðan inn í degstofuna. Öll fjölskylden ver komin a fætur og hver og einn upp-
tekinn.HÚsbóndinn hringeði upp kaðel,húsmóðirin skereði í eldinn og setti yf-
ir henn pott. Tvær ungar stúlkur - önnur dóttirin á heimihinu,en hin tengda-
dóttirin - voru að binda á^sig skýluklúte, eins og þær ætluðu í lengferð .Morg-
unkveðju minni var tekið fálega.Þegar ég spurði um orsökina að dununum,sem eg
hafði heyrt, svaraði öldungurinn stutt og snöggt: "Hafið". "Hvert eruð þið að
fara?"spurði ég. "Út til þess að gæta eð mönnum okker,því að við fáum erfitt-
veður^", svaraði hann.Mér verð hverft við bessi orð hans og ákvað að fylgjast
með fólkinu til hins skelfilego nágranne.Að nokkrum mínútum liðnum vorum
við ferðbúin og lögðum af stað frá húsinu.
, Sólin var e.ð koma upp.Dimmrauð rönd hennar varpaði sterkrauðum geislum á
skyjebólstra.Það var logn.en þeim mun greinileger hevrðust reglulegar dunur
hefsins.Þögul gengum við í áttina til þess - ég í órolegri og æsandi eftir-
væntingu. Eggekk út á yzte klettinn. Mer til mikillar undrunar sýndíst hafið
ekki a hreyfingu,aðeins við ströndina mátti greina undiröldu.HÚn brotnaði á
grynningunum með þungum nið. Enn var loftið kyrrt,en hinn aldni veðurspámaður