Safnaðarblaðið Geisli - 27.11.1949, Blaðsíða 3

GEISLI
'93'
EOVEMBER 104 9
X3ÐÐÐQÐÐÖQESXXXXXXXXXX}ÖE5EX3ÐíXSXX3ÐÐQÐÐÐÐÐÖÐíXXX3tXXXX
X X
X S T R A ¥ D V I P___KQRPURSJÓI1?N, X
X X
(Ersmhsld). Böggullinn hélst ? floti,þ6 að brimið bylti honum til.Brsðlega
kasteðist hann elveg til lands. Maður þreif henn^bar henn lengra a land og
leysti svo ef honum línuna. Þa s^ruttu hjónin e fætur og frá þeim heyrðist
kveðe við hstt hróp,sem endurhliomeði fögnuð. í skyndingu bett hann konuna
fssta við borð með sínum enda linunnsr - of seint. Nyir brimsksflar skullu á
flekinu. Se fyrsti æddi alveg yfir það. Anneð siglutréð kastaðist fyrir borð
með ells þá,sem hengu í reiðe þess; skipstjórinn og kona hsns voru horfin. Á
lendi var dregið í línuns sf Ölium m^tti - konan ver dregin á land - dáin.
Næstu brimskefler brutu einnig hitt siglutréð. Skipsskrokkurinn kestaðist
á hliðine. SÍðesti brimskeflinn reis fjeílhár úr djúpinu. Gamli maðurinn,sem
hjá mér stóð ,hrópaði : "Þolir henn þette.,þolir hsnn meira?"
Varle feoru þessi orð töluð,þeger elden reis enn hærre,hringsði hvítfexten
mekkann og skell síðen eins og snjóflóð yfir flakið og með þeim þrumugný,sem
yfirgnæfði drunur storms og brims - flakið var molsð, Brotin úr því byltust
og köstuðust til í freyðendi Rrimlöðrinu.
Lík skipstjórens fennst eldrei;og seme er að segja um nafn og heimilis-
feng skipsinsjbsð fennst eldrei.
Meðen allir eðrir voru önnum kefnir við eð bjsrge því,sem rek að le'ndi,
gekk ’ég þengeð sem lenddregni böggullinn hefði verið legður.Uten um henn
ver vefið semenbundnum rúmfötum,sem ellt ver svo bundið við klefehurð, TÍ]g
beygði mig niður til þess eð leyse böggulinn upn,en vissi reunverulege ekki
í hveðs tilgengi ég gerði þeð.Þá heyrði ég,mér til undruner og gleði,veikt .
kjökur. Ég sker í snetri á böndin,þreif sængurfötin til hliðer - lifendi
bern lá fyrir eugum mínum, í skyndi vefði ég eftur sængurfötunum um þa"ð og
flýtti mér síðen,eins og ég ^et,til gististeðer míns með þette dýrmæte strsnd-
rek. - Þeger^heim kom,legði eg herfeng mitt á borðið^ Þeð ver enginn heime,
neme gemla húsmóðirin og soner-sonur henner,þriggje ere drengur.
Bernið - telpe,tænlege hálfs árs gömul,- ver rekt ef sjónum,en virtist,
engu hefe rennt niður ef þeim benvæne drykk. Þeð fór að kjökre,sennilege ef
næringerþörf. f f f
Þeger konen heyrði þetta,yfirgef hun^kaffikeitiiiibhnn e erninum,og þegar hun
verð vör bernsins,sló hún e lærið og hrópeði: "Brottinn minn dýri. Hver hefir
henn f engið þe.ð ? " ' f
"Frá Drottni", svereði ég og beð svo uir? bur föt og volge mjólkj sem stóð
yfir eldinum. SÚ litle drekk mjólkine með áfergju.og ver svo hljoð og stillt
meðen hún ver færð í buren fetneð.
Ég tók hene á hendlegg minn,meðen veggen ver undirbúin. Bráðlege hneig
höfuð henner á öxl míne og hún sofneði örugg,áður en hún hefði verið lögð
út ef.
Hrærður virti ég fvrir mér besse yndislegu sofendi veru:fyrir stuttri
stundu hjá föður og moður,en nú^í ger-ókunnugu lendi,hrifin frá þeim,sem
höfðu gefið henni lífið Þeger bú eftur opner sekleusu eugun þín,munu þeu
leite,enn ekki finne foreldrene. Aldrei munt þú nefne þessi nöfn - þau fyrstu
sem við lærum og beu dýrðlegustu - veslings viðkvæme blómí fré fjarlægu
lendi,ef til vill einhverju hinna mildu Suðurlende - og nú verpeð hingeð til
þess eð gróðursetjest í ófrjóe euðn Norðursinsí En ef til vill visner þú
snemme,og enginn seknex þín,engin kveðjutár væte bleike kinn bína.Verðe frem-
endi og lendflótte,án kærleike í lífinu,gleymd í deuðenum.
"Hví grætur henn?"spurði konen; " er þeð vegne beirre., sem hefið hefir tekit
Skuldum við ekki öll skeperenum deuðenn? Fyrrí meðupinn minn,feðir minn og
sonur urðu allir semtímis hefinu að bráð; þá grét ég,en - ".
"Ég græt ekki yfir hinum dánu",greip ég frem í,"heldur yfir hinum lifendi
Virðist henni ekki,eð þeð séú beir,sem eru semúðerinner verðir?"
"Jú, jú.4 "svereði hún og hélt áfrem með verk sitt; "Drottinn lifir enn",
Þeð var eitthveð í bessum orðum,sem hefði þeu áhrif á mig,eð augu mín •
þornuðu og brjóst mitt bendist út.