Safnaðarblaðið Geisli - 01.01.1955, Blaðsíða 20

G E I S L I
X. ÁRGANGUR
Sp tími,sera liðinn ver,og stelpugál-
urnar,sem hún móðir hans sáluga hafði
getað ráðið bvo vel við með sinum
stranga aga»en nú voru orðnar ger-
"breyttar - þær voru alveg ómöguíegar
- eiginlega allt öðru vísi en áður.
Kei,slíkt ástand. var óbolandi og gat
ekki orðið til framhúðar - það var
óhugsanlegt. Konu varð hann að fá.
Hann stóð þunglamalega upp fre
horðinu. Hann var stór vexti,mikill
að vallársýn - hatt á fimmtugsaldri,
góðmannlegur,en alvarlegur og hafði
eitthvað það við sig,sem vakti á
honum traust annara og hlýju. Hann
var engin óskiljanleg tálmynd, sem
máski hyggi yfir þessu eða hinu,eða
yfir engu sér.stöku, Hann var djarf-
mannlegur í framkomu og útliti og
alvaran leyndi sér ekki í andliti
hans. Hárið var töluvert farið að
grána og farið að hera á hrukkum í
andlitinu, ef tir starf og þreytu
margra ára, Allt útlit hans var
eins "órómantískt",eins og hann
var "órómantískur" sjálfur.
"í kvöld akveð ég mig",tautaði
hann. "Og svo fer ég af stað á
morgun - í leit að - hamingjunni.En
það er eins víst að engin-. þeirra
vilji mig. Ég er víst ekki einn af
þieim,sem ganga í augun á kvenfólk-
inu. Og ég lai þeim það ekkii' Og
hann gat ekki stillt sig um að
hrosa. að því,ef hann ætti eftir að
verða kvennagull. Og þessi venju-
lega þunga alvara hvarf anda.rtak af
hraustlega og karlmannlega andlitinu
hans. "Ja,þá er það nú þetta timhur
þsrna niður frá,rétt fyrir neðan
Redland. Þsð er hezt að ég líti á
það".
Redland var lítið hús,sem stóð
um það hil þrjár enskar mílur neðar
i sveitinni.Það var snoturt hús,sem
umkringt var snotrum garði. Sortu-
lyngeviður óx hja steinhellu-lpgðri
götunni,sem lp að húsinu,Gluggarnir
litlu stóðu alopnir á móti sólinni,
Ungfrú Agatha átti húsið. HÚn var af
ætt aðalsmanne. Um eitt skeið höfðu
foreldrar hennar húið 1 höfðingja-
setrinu og hún hafði verið falleg-
psta dóttir óðalshóndans. En ógæfan
hafði^dunið yfir fjölskylduna og
ungfrú Agatha Stern - hin yngsta í
ættinni - hafði orðið að eiga heima
í litla húsinu eftir það að fasteignin
var seld ókunnugu fólki. Un^frú Agatha
lifði einmanalegu lífi,en hun virtist
gerp, sig ánægð a með sinn 1 deilda varð".
Ollum þotti innilega vænt um hana,og
hver einasti karl og kona,allt frá
hörnum verkamannsins og til harðgerðra
"scna molderinnar",svo sem John Blunt,
vissu,að þeir gátu reitt sig á hjllp
hennar og samúð.
John Blunt horfði á litla húsið,
þó að hann væri enn langt frá því.Trjá-
ræktarstöðin var hins vegar við það.
Hann hafð i ekki ætlað sér að koma við,
En eftir nokkra umhugsun ákvað hann
að gera það. Hann ætlaði alls ekki að
minnast á svo viðkvæma hugsun eins og
konuval við hefðarmeyjuna Agöthu. En
hann hafði nú einu sinni lofað að
ganga ekki framhjá húsi hennar. Hún
tók á móti honum í litlu trjágöngunum,
þar sem hýflugurnar suðuðu allan dag-
inn og fuglp.rnir gerðu: sér hreiður i
grænu laufinu uppi yfir.
" Jæ ja,nú", kallað i hún. "En sú á-
nægja að fá heimsókn".
"Ég átti leið hér um -".
"Og þú aumkaðist yfir einmana
konu,John. í>ú veitzt liklega,að þú
ert alltaf að gera ^óðverk".Hún lét
hann setjast níður a tréhekkinn."Eu,
nú, hvernig gengur það hjá þér?"
spurði hún hrosandi. John leit á fjör-
legp andlitið hennar. Tíminn hpfði
ekki myndað neinar óvelkomnar línur
a það. Pað var hara hrosið,sem var or-
sök í þessiom undarlegu smá-hrukkum
kringum augun og munninn.Ungfrú Agatha
hafðí alltef verið fögur,en yndisleiki
ungu stúlkunnar var farinn að fölna,
og þar var nú ekki lengur neinn áher-
andi sætleiki æskunnar,sem væri sam-
hærilegur við þá töfrandi tign og
fegurð,sem nú Ijómaði í þessu þrosk-
aða,yndislega, andliti fullorðnu kon-
unnar,þar sem góð og göfug sál endur-
speglaði allt hið dyrmætasta, sem til
er í heiminum - allt hið eftirsóknar-
verðasta í mannlegri sál. John sá
enga hreytingu á henni. Og enginn
myndi geta kpllpð hana "kerlingu" -
hversu gömul sem hún yrði. Og nú var
hún ekki gömul í raun og veru,- hún
var ekki orðin eldri en það, að hún
ver hara jpfngömul honum sjálfum -
og ekki var hann svo gamall.
Eramhald.