Safnaðarblaðið Geisli - 10.04.1955, Blaðsíða 3

x. Argaugur.
PÁSKAR 1955,
3a TOLUBLAB.
En eftir
hvílderdag-
inn, Þegar
lýsti af
fyrsta degi
vikunnar, kom
María Magdalena
og María hin,
til að líta
eftir gröfinni.
Og sja, mikill
landskjálfti
varð, því að
engill Drott-
ins steig niður
af himni og kom og
velti steininum frá og settist ofan
é hann, En útlit hans var sem leift-
ur og klæði hans hvít sem snjór, En
varðmennirnir skulfu af hræðslu við
hann og urðu sem örendir.
En engill-
inn tók til
máls og sa.gði
við konurna.r:
Verið ekki
hræddarj ÞvÉ
að ég veit, að
þér^leitið að
Jesú hinum
krossfesta.
Hann er eigi
því að
er uppris-
eins og
s agð i.
Matteusarguð sp jall 28. kap.,
1,-6, vers.
lasamle^i dýrðleg -^heilögier
fagnaðárhatíðin mikla, péskarnir -
upprisxihatíðin0 Um allan hinn kristna
heim flæðir ljós og lif - það_ er eilífð-
in, sem opnar hlið sin upp a gétt^fyrír hverjum þeim, sem trúir a og fylgir
Jesú Kristi. Sællr eru þeir. sem a þessari stund geta. af öllu hjarta sínur
af allri sálu sinni, af öllim mætti sínum og af öllum hugs sínum sagt^fagn-
andi: Kristur er upprisinni - En þetta er einmitt fagnaðarhoðskapur pask-
snna, að Kristur er upprisinn, og um leið og Táann reis^up^ fré dauðum, opn-
- öllum, sem lifa svo hér I heimi, að þeir
slíkur þarf að óttast gröfina. - Virðum fyrir
aði hann eilífðina fyrir öllum
hafi fylgt Jesú Kristi. Enginn
oss eftirfarandi smésögu:
Það var haustkvöld. Ungur, fölur maður hallaði sér upp eð kirkjugarðs-
girðingu. Hann hafði nýlega fengið þann úrskurð upp kveðinn yfir sér, að
hann gengi með ólæknandi sjúkdóm0 Og ir.nan skamms myndi hann verða einn
þeirra, sem hvildi í þessimi kirkjugarði0 Hann var að vísu einn þeirra, sem
kallast kristnir, en hann óttaðist dauðannc Hann þráði að fé að lifa leng-
ur0 Skyndilege heyrði ha.nn einhvern nalgast0 Það er litil stúlka,sem þarna
kemur, HÚn opnar kirkjugarðshliðið og gengur inn„ Ungi maðurinn stöðvar
hana. "Ertu ekki hrædd að ganga gegnum kirkjugarðinn, þegar svona dimmt er
orðið?" spyr hann0 "Hrædd", segir húir úndrandi. "Pei, ég er ekkert hrædd,
ilg fer hare þessa leið til að né fljótar heim. Þarna, Þar sem þér sjéið
ljósið, a ég heima", Og hún henti é Ijós I' inum megin við kirkju^srð inn. Svo
heuð hún góða nótt og flýtti sér af stað. - En það sem litla stulkan hafði
sagt, hafði mikil éhrif é unga manninn, Honum fannst sem sjélfur Kristur
hefði talað til sín gepnum orð hennar. "Ja, þa.ð er satt",hugsaði hann._^Mitt
heimili og hús föður mins er fyrir hanöan og ég þarf ekki að óttast groFTna.
HÚn er leiðin,^sem flytur mig fljótar heim"e Og fré þessum degi har un^i
maðurinn ekki ótta til dauðans,- Þessi aga, talar til vor, ekki hvað sizt
a péskunum. Það eru svo margir, sem líkt er farið og unga manninum.Að vÉsu
tilj að vér herum í oss ólæknandi sgúkdóm, En við oss hlasir
ver eigum fyrir höndum að deyja likams-dauðanum. Vér erum
vitum ver ekki
sú stsðreynd, að
öll í líkum kringumetæðum
og ungi maðurinn, Það er þó sé munurinn, að vér