Safnaðarblaðið Geisli - 10.04.1955, Blaðsíða 6

G E I S L I —.......32..........X. AROAÍNHJR. ••••••*••«
í ctrardal.
(Slítur ur óprentaðrí sögu eftir UNUAR).
(Frh.) Hljomur kirkjuklukknanna flæddi
ut yfir dalinn eftir hjarninu,kastað»
ist milli fjallanna,unz líkast var9 að
litli dalurinn væri fullur af klukkna-
hljómi.t
Út ur kirkjunni gekk séra Einsr
hröðum skrefum7alúturrHann hélt á
handhók og sálmahók i vinstri hendi,en
kreppti handlegginn og hélt hókunum
svc hátt,að þær námu alveg við hjarta-
stað. Um svipað leytí og presturinn
hvarf inn í hæinn,kom madama Helga út
úr kirkjunni. Hun flýtti sér heim.Nú
vildi hún verða á undan öðrum að ná •
t§li af manni sínum. Og einnig vildi
hún vera húin að jafna sig ofurlítið
áður en hún færi að annast góðgerðir
handa kirkjufólkinu. Hú varð hun að
tala við mann sinn alvarl'ega, Þegar
hún snaraðist inn í ,:kamersið"? eins
og herhergi þeirra hjónanna var kall-
að i daglegu tali,var séra Einax að
hyrja að leysa höndin á "spöðunum"0
"Jæja?Einar?þetta geturnu ekki
gengið lengur. Eg veit.að nú er söfn-
uðinum nóg hoðið ", sagði madama Helga
með þunga,um leið og hún lokaði dyr-
unum vandlega é eftír sér.
"O-sei-sei.Ég varð nu ekki var
mikils mannsafnaðar i kirkjunni í
dag fremur venju", svarað i hann róle^a.
"Það er engin furða,hótt fair seu
þeirssem nú sækja í Ctrardals-
kirkju. Ég hefi minnst á Það við Þi§:
fyrr,að Þu þyrftir að fá Þér kapellsn,
Og nú er það orðið óhjákvæmilegt",
sagði hún með alvöruþunga.
"O-hikk-hér. Hvað var það nús sem
hneyksleði sauðahjörðlna? "
"Það veizt þú eins vel og ég,Einorc
Þarf eg að minna þig a tónið á guð-
spjsllinu?"
"0-já, guð sp jallshi storian var lík-
lega ekki með sönng-gloríu um sig hjá
mérc En ekki sakaði hana við það, HUn
var sú sama,þott söngurinn væri ekki
neinn englasöngur"„
"Og svo prédikunin - ja, góður Guð
hjálpl mér. Hvernig helaur þú að þeð
hefi verið að hlusta ó hana til enda?"
"C'-sei-sei, ‘'Exordium" var lík-
lega ekki sem klérust^En utleggingin
hefði átt að hæta þsð upp-því að hún
var ein^ þeirra, sem^hann hlessaður
sera Bjorn minn Hjálmarsson skenkti
mér hérna um áriðjþe^ar ég heimsótti
hann að Steinadal. Þo að eg hleypti
nokkrum saklausum athugasemdum inn
í hana,þar sem ég í hálfrökkrinu ekki
gat lesið sparkið eftir hann,þá er
ekki líklegt að ég hafi með því ger-
spillt öllum þeim spaðhitum og spóna-
matjsem^séra Björn har fyrir soltnar
salir^míns éstkæra safnaðar",og það
var haðshreimur i hrjufri röddinni.
"Ef ]öú ferð ekki að leita eftir
kapellánT^á geri eg það fyrir þína
hönd", sagði hún einheitt og hnýkkti
til höfðinu um leið.
"Þá það. Vantar madömuna kap-
ellán? 0“hikk"rHann hló kuldahlatur,
eins og hann ætlaði að hlægja frá
sér einhvern_ill-hryssing,sem ekki
ggeti fengið utrás a annan hátt,
itn þess að ^ svara gekk madama
Helga snuðugt út úr kamersinu.En þar
fyrlr framan var þiljað lítið hér-
hergi,sem kallað var^Dyngja,en þar
sváfu venjulega 3 stúlknanna. Guð-
hjörg prestsdóttir hafði nú flutt
sig þangað. Pegar madama Helga kom
fram í iþyngjuysat Guðhjörg á rúmi
sínuj^rúfði andlitið i hondum sér
og gret svo að heyrðist,að hún leið
andlega þjáningu. Madama Helga gekk
til hennar,strauk um Ijós lckkana,
’I aut niður að eyre hennar og sagði
i lágum hljcðum: ,!Elsku harnlð mitt.
Reyndu að taka þessu rólega.Ég er
húin að tala við föður þinn.Svo er
ég áður húin að tala um þetta við
Þorleif á Litlueyri,og^hann hefir
lofað að vera okkur hjiálplegur. Ég
er ekki^frá því,að pahhi þinn hafi
öskað nu þegar eftir kapellán".
"^jþetta er óþolandi.Iíú minnkar
ekki skopið hjá fólkinu um pahha og
okkur2 Cg svo^hlustuðu svo margir á
hann í dag. Já,ég veit reyndar að
öllvrn þykir vænt um þig,mamma. "
f "Við skulum láta eins og ekkert
sé og sínne gestunum. Þerraðu vel
augun þín og komdu svo fram til fólks-
ínsf, " sagðl t-'m hennar og gekk frá
henní til dyranna.
(Eramhald),