Safnaðarblaðið Geisli - 24.12.1955, Blaðsíða 5

G E I S L I
103
X.ÁRGAHG’ÖR.
H Á R L 0 K K U R I N N.
Fengevörður nokkur segir fré eftirfylgjsndi etburðis
"Það var á jóladagsmorgni. Veður var svalt.Ég gekk
út í fangeisis^aröinn. Fyrir^utan hliðið sá ég litla,fá-
klædda stúlku,a að gizka 12 óre. Andlit hennar og hendur
voru helbls af kulda. Hun hjúfraði sig upp að köldum
steinveggnum. Þegar ég gekk fremhja henni, rétti hún út
hendina til að stöðva mig og sagðis "Viljið Þér lofa
mér,góði herra - HÚn þagnaði skyndilega,handlék kögr-
ið á slitne sjalinu,sem hún hafði a herðunum og horfði
í gaupnir sér.
"Hvað er þér á hj a.rta, harnið mitt?" spurði ég.
"Mig lengar svo mikið inn í fangelsið - til pa"bha,sem er hérna.Ég er
með dálitla gjöf handa honum,smágjöf. Munduð þér ekki vilja leyfa mér að
tala við hann,- hann heitir John Harleigh?"
Ég kannaðist vel við fengann. Hann var dæmdur til langdvalar í fang-
elsinu,- ruddelegur í allri framkomu. Ég sneri við með telpunni. Þeger við
komum inn 1 skrifstofu mína,lét ég sækja fangann. Hann kcm,hæglátur og þver-
móðskulegur. Litla stúlkan gekk hikendi ttóti h^num. Hann hopaði aftur á hak,
svipdimmur og sýnilega undrandi og óánægður, Varir hans hærðust ekki til að
ávarpa litla aumingjann tötralega. y
"Gleðileg jól, pahhi", stundi hún upp. "Ég kom^til þess að hjóða _þer
gleðileg jól,því að ég hélt að þér þætti vænt um að sjá.mig". Það varð þögn.
Eg virti fyrir mér sviphreytingarnar á andliti fangans. Hörkusvipurinn virt-
ist éins og smáleysast upp. Loks hélt litla stúlkan áfram,snöktandi,með tar-
in streymandi niður kinnarnar: "Ég er hérna með það eina,sem ég gat gefið
þér". HÚn opneði lófann og rétti honum gulpn,gljáendi hárlokk,semumhyggju-
samlega var lagður saman og hundið um með ^handspotta', "Ég vil ekki gefa nein-
um manni í heiminum þennan hárlokk,nema þér,pahhi minn, Mamma sagði,að |>ér
hefði e.lltaf þótt svo vænt um hpnn Jóa litla - mamma sagði 1 íka. - ". Hun
þagnaði skyndilega,því að faðir hennar sagði hlíðlege: "Mer ^ykir vænt um
hann Joa litla - já, mér þykir sannarlega vænt um hpnn,þótt éy sé vondur".
"Ég vissi að þér þótti vænt um hann. Og ég vissi að þer mundi Þykja
vænt um að fá þennen hárlokk,- En - en - Joi - litli - er - dáinn".
"Dáinn? Jói minn litli dáínn". Gagntekinn ef undrun og skelfingu við
þessa fregn,starði fanginn á dóttur sína. Allt í einu har hann hárlokkinn
upp að vörum sínum. Það komu viprur í munnvikin,en tár runnu úr augum ha.ns
niður kinnarnar, "Dáinn - dáinn,drengurinn minn", se.gði hann grátklökkri
rödd.
"Ja. Hann dó^á "fátækreheimilinu" í síðustu viku, Ég er Ósköp ein-
mana. En é^ gleymi þér ekki.pahhi minn0 Ég ætla. alltaf að vera nálæyt þér.
Og þegar þer verður sleppt út úr fangelsinu, þá ætla ég að taka á moti þér,
og þá verðum við saman".
Fanginn sta.rði á hana tárvotum augum. Allt í ein gekk hann til henn-
e.rjtók um höfuð hennar og þrýsti kossi á enni hennar. "Gleðileg jól,, elsku
stulkan mín.^ÞÚ^gafst mer dýrmætustu gjöfina,sem þú gazt. Ég hef ekkert til
aðgefa þer í.jolagjöf. Samt ætla ég að gefa okkur háðum nokkurs konar jóla-
gjöf. Ég heiti því,að frá^þesseri stundu skal ég stefna að því að fá sem
fyrst uppgjöft saka. Svo húum við loks sæl saman,elsku litla stúlkan mín".
Þau fellust i faðma. Ég gekk hljóðlega hurtu og lofaði þeim að vera
einum um stund, Svo gekk eg inn til þeirra og sagði þeím að kveojast. Það
Ijomeði einhver^friðsæl ^leði á andlitum þeirra. Um leið og litle stúlkan
gekk fram hja mer, tók hun í hendi raína. "Þakka yður hjartanlega,herr8",
sagðiyhun með rödd sem var þrungin af þakklæti og fögnuði. í dyrunum vék
hún ser við og sagði: "Vertu sæll,elsku pahhi minn. Mundu það aJLltaf.að éa-
hið eftir þér", .
(Endursagt og umsamið).