Safnaðarblaðið Geisli - 24.12.1959, Blaðsíða 9

--- XXV. ÍRGANG-UIt --- SAJ'UABAPlBLAÐIÐ GEISLI JÓLA3LAD 1 9 5 9 — 9 ---
o$ sagði: "Ilií lcen óg, GuðJ Taktu á nóti nori Hjálpaðu néri Hú vil óg vera
jjin - - -”
Það var konin niðaþoka og haustnyrkrið var skollið á. Þetta var
sannarlega önurlegt og ó-yndislegt haustlcvold t>arna á staðnun, en á
hinnun var nikil gloöi. - -
(Eranhald).
BINBEITTUR SKIPSTJÓRI.
Sönn frásaga eftir Trolli Neutzsky Wulff.
Þegar^skipst jóriim á selveiðiskipinu kon upp á bilfar, sá hann að
nenn voru í uggvænlegu skapi. Þeir gutu illu auga tii hans og voru þung-
fbánir og allt að því ógnandi. Honun varð bað þegar ljóst, að hann stóð
einn, enginn nyndi standa neð honun.
Svo langt sen augað eygði var eklci annað að sjá en haf og hinin.Þeir
fólagar voru lengi búnir að bíða eftir veiði, og nargir voru farnir að
nissa vonina un, að nokkru sinni nyndi úr rætast. Allan vciðitínann haföi
verið lítiö un vciði, - en seint í gærkvöldi var eins og ævintýrið væri
að byrja, - þeir lentu í nilcilli norgð sela.
Eögnuður skipshafnarinnar hafði verið nikill, og nenn ætluðu varla
að geta beðið næsta dags neð að byrja veiðina.
En þegar eftirvæntingin stóö sen hæst, hafði skipstjórinn gefið sín
neitandi fyrirnæli. Hæsti dagur var sunnudagur, og sunnudagshelgin skyldi
ekki rofin á hans skipi. Hvernig sen nenn reyndu að tala un fyrir honu-u,
fengú þeir okkcrt aimað svar en það, að nenn skyldu halda hvxldardaginn
heilagan.
Skipanir skipstjórans voi’u stuttorðar og^ákveðnar, or^ allir, sen
þekktu hann vissu, að hann rxyndi ckki víkja hársbreidd fra sannfæringu
siimi, hvað serx bað kynni að kosta hann. En að þessu sinni ætluðu nenn
ians ekki heldur að láta undan. Allt í kringun skipið var nergð sela, se:
virtist bíða eftir veiðinanninun.^Það táknaði peninga, auðæfi, - og þeir
1 voru nargir, son krepptu hnefana í launi.
Skipstjóranuii var ljóst, að nemx hans voru reiðubúnir til upprcisn
ar gegn honun. Og húix gat brotist út hvenær sen vur.
Enginn ná við nargnun. Hvað nyndi haim einn geta á nóti þein öllun?
Engirm sagði neitt, en það lá í loftinu.
Skipstjórinn var ekki lengi^að átta sig. Haim þreif byssu sína og
klifraði upp í tunnuna. Þaðan íirópaði hann þrunandi röddu: "Sá son fyrst-
ur reynir að rjúfa bann nitt, verður skotirm".
Mennirnir hruklcu við. Byssuimi var beint að þein, og^þeir gatnustu
sáu, :,ð ::.'ú stoðaði ekki að láta hart næta höröu. Aðrir hlógu cg sögðu,aö
skipstjórinn nyndi ekki þora að skjóta.
Skipstjórinn sagði ekkert viö þessun ögrunun. HÓr þurfti neira en
orðin tón. Haim tók dýrnætt úr ^upp úr vasa sínun, og fyrr e:: nokkurn
varði, kastaði hamx því niður á þilfarið. Þar lá það sundur nolað.
Þetta skildu allir. Það var onóg til þess að þvinga hvern nann á.
skipinu til fullkoninnar hlýðni. Eú var skipstjóranun olxætt. Hann fór
niður á þilfar. Þogar hann kallaði skiþshöfnina skörnu síðar sanan til
guðsþjónustu, hreyfoi enginn niimstu nótnælun. Haim las upp pródikun,eins
og liarni var vanui’ á sunnudögun.
Marg’ir horfðu löngunarfullun augun á selanergðina, en skipstjórirm
vissi, að nú þurfti hann okki lengur að óttast upproisn eða óeirðir.