Safnaðarblaðið Geisli - 01.10.1972, Blaðsíða 7

~+-—+—1T~ +
+
+
+
+
Tff
--- + —
+
Þar kraiip hún og bað án afláts, það sem eftir lifði neetur.
Þaö dagaði, áður en hún reis á fætur, en lpá var geðshræring
hennar líka um garö gengin. Sál hennar var gagntekin af friði,
og hráðlega var hún steinsofnuð.
Bn það var ekki um frið að ræða meðal hins heimilisfólks-
ins. Þegar húsmoðirin og húsbóndinn voru að fá sér morgunmat-
inn, snemma um morguninn, setti þau hljóð, þegar þau sau ömur-
legar, svartar fyrirsagnir £ hlöðunums "TITAl'íIC" liafði rekizt
á ísjaka £^fyrstu för s?inni og lá á hafsbotni. Hundruð og ef
til vill þúsundir manna höfðu farizt.
HÚsbóndinn og kona hans gátu engu orði upp komið og naum-
ast litið hvort á annað, "því að npau minntust martraðarinnar,
sem frú Gracie hafði orðið fyrir, og raddarinnar, sem hún
hafði heyrt í hinum erfiða draumi sinum. Þau vissu, a-ö G-racie
ofursti hafði verið meöal far'pega á "TITAITIC". Hvemig áttu
bau að fá sig til að segja henni frá þessu?
Þegar þau- sögðu henni frá því, furðaði þau mest á rósemi
hennar. Skelfing næturinnar var horfin, og hún svaraði vinum
sínum með fullkominni stillingu;
"líg er ekki hrædd. ástvini mínum er borgið. líg veit það
innst 1 hugskoti mínu".
En hvernig átti Gracie ofursta að vera borgið? Björgunar-
bátarnir voru alltof fáir og sumir þeirra höfðu brotnað, þeg-
ar þeim skyldi rennt á sjóinn. Auk þess voru konur og börn
látin ganga fyrir. Þegar Grasie ofursti hafði hjálpaö þeim
£ báta, gekk liann upp á efsta þilfarið, til þess að bíða þar
endalokanna. Hann vissi, að ekki mundi líða á löngu, þangað
til skipiö sykki, og hann xann nú þegar dauðakippi þess.
Þegar skipið var að s ökkva, álcvað hann að stökkva af því.
I-Iann skyldi berjast fyrir lífinu til hins síðasta.
Þetta var hátt stökk fyri.r aldraðan mann. Þegar hann kom
niður £ £skaldan sjóinn, kafaöi hann niður og bui’tu frá sökkv-
andi skipinu. Hann helt niðri £ sár andanum, þangað til lungu
hans virtust komin að þv£ að springa. Þá var það, sem hann
fór að biðja. Þá var það, sem hrópið barst frá hjarta hans
út £ myrkrið. Hann hrópaði til Guðs,og til konu sinnar um
að biðja - biðja. Þaö var sjálfkrafa ákall sálarinnar, gagn-
tekið ást og mætti.
Þegar hann kom upp á yfirborðið og greip andann, grillti
hann £ spýtu úr brotnum umbúðakassa rett hjá sór. Hami hólt
sór dauðahaldi £ ham um stund, en kom svo bráðlega £ sk£m-
unni auga á fleka. Blekim reyndist þá þegar ofhlaðinn og var
að nokkru leuti £ kafi, en fólkið, sem á honum var, dró Gracie
upp til s£n. Þessi l£tilfjörlega fleyta hófst og hneig með