Safnaðarblaðið Geisli - 24.12.1972, Blaðsíða 11

onao
:.irkjuklulclcurnar hringdu inn j^ólin og allur lieimurinn encTur- -i-t+
>i af jólafögnuðinum, 'þegar Petur Ríkharð gekk eftir göt-
10
+ T +
unni' við hliö ungu stúllcunnar, sem hann vissi ekki enn Itví
het - já, ekki enn.
(Þýtt úr "DEf HBDS'IE")
©©©©©©©©©©©§©©©©©©©©©©©©©©©©©©©©©©©©©©©©©©©©©©©©©©©©©©©©©©©©©©©
Undraverð_hjörgun_Sigríðar_litlu_._____ +|+
Austfirzk kona, sem lekkti Sigríðij segir frá;
Irið 1332 tguggu fátæk hjón á hæ í Lónshreppi í Austur-Ska.fta-
fellssjslu, sem hetu jón og Kristín. Þau áttu nokkur börn. Þrjú
hqirra voru stödd hq_á móður sinni, hegar athurður sá gerðist, sem
her verour skýrt frá. Tvö börnin voru orðin stálpuð. Hetu bau
Eyjólfur og G-uðrún^ o^ svo var Sigríður litla 5 ára, f::dd í okt-
ober. Þotta var á útmanuðum og höfðu gengið frosthörlrur miklar,
svo erfitt var aö fá neyzluvatn. Var það nú tekið úr Jökulsá neðan
- •- ....— ----- ~~ --gyr_
úr bc?ý
vio tunbdkkann, sem var nokkuð hár, og sást bví ekki
unum á vatnsbólið. Þar hafði verið höggvið gat á ísinn,þvel nímt
fyrir skjólu, sem sótt var í. Var venjulega kropið á knén, begar
vatnið var tekið, til að^halda jafnvægi, því aö beljandi straumur
o.rimar þreif fast í skjóluna, _begar henni var sökkt í vatniö.
Börnin brjú, áður nefndu, stóöu í eldhúsi hjá móour siniii,
eldaöi mat í potti. Hafði hún rett beim bita og sagt síöan:"Þeg
þu ert oúinn meö betta, Eyjólfur minn, þá sæktu mór vatnssopa".
^llann játaði því. Meðan þau hin sneru frá Sigríöi litlu, hc
hún tekiö skjóluna og skotizt út - ætlaði aö vera góö og scd
;em
gar
vamiö fvri
opa’
haf öi
ja
mommu sma.
Þau butu út og í sprettinur ofan aö á. Þar stóö Sigríður litla.
En ekki var á henni burr bráöur, og vatnið strejrmdi af henni. líún
áafði skjóluna í hendi og var hún full af vatni. MÓðirin skildi
pegar, p.Ö Sigríður litla haföi lent í ánni, en líka hitt, að ó-
mögulegt væriaö hún hefði komist hjálparlaust upp :oftur um
bronrjt" gat á i’snum. HÚn vafði barniö aö sór og spurði:Hvornig
koiptu upp, elskan?" "Þaö kom hvítur maður og tók mig upp úr og
let mig á ísinn", svaraði hún.
Þessi saga er ekki lengri. Sigríður ól mestan eldur sinn austur
á Eljótsdalshéraði. HÚn var með afbrigðum vönduð, vel vefin og
fróö. ;,:ún var milli 50 og 60 ára, þegar hún sagöi mér (sögukonu)
þessa^sögu og lcvaöst muna glöggt eftir hverju atviki hennar, sem
oiim _ se. og heyrði, enda er bað algengt, að ægileg atvik, svo aö
seoju brenna sig inn í meðvitund barna.
E Ö R IT U M V E G I
I.
Þegar prestur og leikmaður mætast á förnum vegi 07
tal saaan