Safnaðarblaðið Geisli - 22.04.1973, Blaðsíða 7

ͱ±±±+±±±+±±±++++++++++++ ++++++++++++-j:+++ + ++:j; + + ++++++++++.7.^^-+-7
liafði a.ld.rei komiö fyxix aður.
Slökkviliðsmeruiimir töldu, að
sprenginvin hefðigerzt á þennan hátt:
lnri-Jitfj í1®1?01 slas^ gas inn í kirkjuna, har sem svo heföi
kvi.-nao^i ovi fra eldmum 1 ofninum.
horfelagarnir mynduöu se'r engar skoðanir um upptök éldoins, en
j.oru ao nugsa um þau smá-atvik, sem hingaö til höföu verið óskili-
Uxjheg, m höfðu komiö f3rrir hvert og eitt, rétt áöur en sön æfing-
lnl_a o oj. aö hefjast. Bnginn kárfelaganna gat lcomist hjá þvx aö minn-
secningarinnar, sem stendur í kvöldhæn harnanna: sem
skri c herur mmum fæti í dag" .
(Þj'tt).
®©oö&j3©©©©©o©©e©©©©o0©©00OG@®(D©®©©©©e®@©©©©©©0©G)©0©©@eoo©ooeQ©©©©
3ÍG B í D Þ í H VOR
m__—________
- SOTTBETTA -
tí? t>rn> v°r ~ °o hjartra sumarnátta,
eg oxö pm, sol, er geislar f jörðinn merla,
eg oiö pess vetur fari hratt á flótta
og fagni sumri lítil maríuérla.
líg hxð þín, ^litla hlóm, er aftur vaknar,
a0 hrosir þu már - eins og fyrr á dögum.
Enginn veit, er aldrei fífils saknar,
hvað undur vox,sins kann af blómasögum.
-r<
i/g biö þin? litla barn, er fagnar vori
og hrosljóðs þíns, ei~ sólskinsveg þú gengur
um nyj a vei’öld - nýja í hverju spori.'
•\* Mitt eigið lif er luktur hörpustrengur,
Ixfsins_tónar staðna um kaldar nætur,
oeir hljoma a ny - er sólin fer á fætui'.
(Þeuca. gullfallega ljóð er tekið úr ljóðahókinni: UIDIR DAIAhM.
SÓl, eftir Hallgrím frá Ijárskógum. Þessi hók kom út
1958.)
á árinu
itttift fwwmwmwffiwtwwwm 'WriwmtfnwítwMwwtMt
HETJUDáB Á HAEI ÚTI
• Í9Í 3 var ö, herflutningaski^i ð "DORGIISS'TEE" fyrir
tUiic.xu^mytx við CTi-ænland og 850 manns forust, en 235 hjörguöust.
meual pexrra, sem voru með skipinu, voru 16 Danir og 13 þeirra
dru.Jnuöu. A ströndinni hefur þeim fyrir allmörgum árum verið
re ís cux1 minnisvar Öi.
, p11 1ooro i "DORCHESTER" voru fjórir herprestar. Þegar oeir
sau nokrra nermenn, sem vantaöi hjörgunarhelti, fengu þeir þeim
sxn oelci^, og tolcu svo höndum saman. Meðan skipið var að sökírva.,
heyrðxis c þeir sameigirHega hiðja EaÖirvor.
Einn heirra hermanna, sem hjörguðust, segir þaixnig frá:
^’Það var hræðileg nótt. Úg sá einn fálaga minn hlaupa að skjól-
boroinu, pegar oxipið var að sökkva. Eyi’ir frarnan mig stóð prest-
uriinx Washington. Ilermaðurinn var tilhúinn aö stöklcva f3rrir horð.
g sa, að hann var ognarlega taugaspenntur. Þá tók presturinn í
I.
haun or:
sagði
"Hvar er hjörgunarheitið hitt?"