Nýtt og gamalt - 01.01.1915, Blaðsíða 19

17
Fyrstu vikurnar bar langmest á
þessu. Það var líkast því sem snarpur
vindur færi um löndin, og feykti brott
ljettúð og guðleysi. Kirkjurnar voru
fyllri en nokkru sinni fyr. Fóik
streymdi saman til bænagjörðar. Her-
menn sungu sálma innan um ætt-
jarðarkvæðin, og konur og gamal-
menni báðu heima fyrir ástvinum
sínum og þjóð.
Þessi trúaralvara kom í )jós bæði
hjá þjóðunum, sem voru að fara í
hernað, og sömuleiðis hjá nágrönn-
um þeirra, sem óttuðust afleiðingar
ófriðarins. — Það var eins og allir
könnuðust við, að nU væri áríðandi
að eiga aðstoð vísa hjá almáttugum
Guði.
Vilhjálmur Þýskalandskeisari skip-
aði hvern bænadaginn á fætur öðrum
i riki sínu, og landsmenn tóku því
svo vel, að margir sögðu likt og
AugUst Lange prófessor í Halle:
„TrUin, sem virtist að dauða komin
hjá almenningi, brýst mi fram með
nýjum krafti
Frakkar hættu að tala um „klerka-
hættu“, en buðu velkomna klerkana
sem þeir höfðu áður gjört landræka,