Nýtt og gamalt - 01.01.1915, Blaðsíða 25
23
IV.
A. Heiðuar raddir uui ói'ridinn.
Yonc Rogucht skáld í Japan skrifaöi
nýlega: „Hvaö getura vjer Austurlanda-
búar lært af ófriðnum? Hann sýnir oss
hrakfarir menningar Vesturlanda. Sú trú
vor hefir alveg brugðist að vestræn menn-
ing væri bygð á öruggari ®g göíugri grund-
velli en menning vor. — Það er oss hrygð-
arefni, að vjer skyldum nokkru sinni trúa
á framtið hennar og yfirburði. Ytri Ijómi
hennar hefur dregið oss á tálar. Nú sjá-
um vjer, að liún var ekki annað en sjón-
hverfing eða missýning, sem aldrei hefir
verið til í raun og veru, eða hafi hún
nokkur verið, þá var hún aldrei annað en
æstar hvatir villumanna í liugvitssamleg-
um dularbúningi. Þrátt fyrir alla skólana
og visindastoínanirnar eru vestrænu þjóð-
irnar „inn við beinið" harla líkar nöktum
vinum sinum í Asiu og Afríku. Það sjost
best nú, að þær eru oins og máltækið
vort segir: hungruð skepna með rjett
þremur hárum fleiri en apaköttur11.
„Amrita Bazar Patrika11, Hindúablað á
Indlandi, skrifaði rjett áður en ófriðurinn
hófst: „Þegar Frakkland var komið til
vegs og valda, steypti það almáttugum
Guði af stóli. Það var á dögum stjórnar-
byltingarinnar. Norðurálfan kom honum
samt aftur að völdum, en setti jafnframt
ýms stjórnarskrár-ákvæði (honum til leið-
beiningar). Guð er sjálfsagt stjórnandi í
Norðurálfunni, en hann er ekki einvaldur