Vera - 01.12.1982, Blaðsíða 31

forinni í dimmum garðinum, hjartað barðist og ég var að deyja úr
hræðslu. Ég veit hvernig veiðidýrinu líður þegar verið er að elta
það. Ég reyndi að fela mig. Hann fann mig. Eitt kvöldið faldi ég
mig í gamla bílnum hans bakvið húsið. Ég lá í hnipri á gólfinu og
baðst fyrir. Hann kom upp að bílnum. Ég heyrði í honum — heyrði
hann opna dyrnar. Hann dró mig út og inn í húsið. Svo hrinti hann
mér niður á stól og sagði, „Pú situr þarna þangað til ég segi þér að
færa þig.“ Hann settist niður rétt hjá mér og fór að kalla mig öllum
illum nöfnum. Hann sagði að ég ætti að viðurkenna að það væri
satt sem hann sagði.
„Þú veist að þú ert helvítis drullumeri. Ha? Hvers vegna svar-
arðu mér ekki? Svaraðu mér eða ég slæ hausinn á þér niður í
maga.“
Ég þagði.
„Fituhlussa! Pussa! Hvers vegna viðurkennirðu það ekki? Segðu
það!“
Ég sat og grét og hann sló mig í andlitið. Svo spurði hann aftur.
Loksins sagði ég, „Jáh.“
„Já hvað? Hvað ertu?“
„Ég er það.“
„Hvað? Segðu það!“
,,Ég er helvítis drullumeri."
Eftir því sem æðisköst Mickeys urðu tíðari urðu foreldrar hans
tregari til að hjálpa Francine. Berlin gaf í skyn að hún ætti ekki
síður sök á þessu en Mickey, að hún egndi hann til við sig. „Það
þýðir ekkert fýrir þig að hlaupa hingað framar,“ sagði hann við
Francine. „Fjandinn hafi það, þu verður að sjá fram úr þínum
málum sjálf. Ef þú hagaðir þér almennilega mundi hann gera það
líka!“ Flossie var Berlin sammála um að Mickey myndi ekki „æsa
sig svona upp“ ef Francine væri honum betri eiginkona. Francine
hafði aldrei geðjast að Berlin. Henni fannst hann smásálarlegur og
grimmur. Hann gaf börnunum utanundir fyrir smáyfirsjónir og
níska hans var hreint ótrúleg. Henni fannst Flossie hafa svikið sig
en Francine hafði reynt að vera henni góð tengdadóttir. Nú lét
Flossie sem hún sæi ekki þjáningar Francine en tók Mickey ævin-
lega opnum örmum og stjanaði við hann á alla lund.
Francine vissi að í raun og veru gátu Berlin og Flossie lítið meira
gert en hún sjálf þegar Mickey fékk æðiskast. Berlin var kominn á
sextugsaldur, hafði fengið lungnaþembu og orðið að hætta í verk-
sntiðjunni. Hann var heinia við nema hvað hann fékk stundum
íhlaupavinnu. Hann hafði verið stoltur af því hvað hann var harður
af sér en þegar kraftarnir fóru að gefa sig varð hann bitur. Francine
vissi að hann vildi ekki viöurkenna að hann stóðst syni sínum ekki
Iengur snúning. Þegar ástandið var sem verst fannst Francine að
hvergi væri neina hjálp að fá. Mickey var alltaf með bíllyklana í
vasanum. Ef Francine ætlaði að taka upp símtólið reif hann það af
henni. Og það var óhugsandi að banka upp á hjá nágrönnunum.
Hún var ofurseld Mickey. Klukkustundum saman gat hún ekki
annað en skotið sér undan höggunum, beðið um vægð og þraukað
og vonað að kvalræðinu linnti.
Hugsanirnar þyrluðust um í höfðinu á henni. „Ég fer í fyrramál-
ið. Einhvern veginn kemst ég í burtu. Ég get ekki látið hann gera
mér þetta aftur. Ég fer burtu.“
Mickey sá alltaf hvað hún var að hugsa.
„Þú skalt ekki halda að þú getir farið frá mér, merin þín. Aldrei!
Þú losnar aldrei nokkurn tíma við mig! Ég skal finna þig hvert sem
þú ferð og þá verður aldeilis sjón að sjá þig. Ég skal drepa þig hægt
og rólega. Ég skal drepa þig, helvítis pussan þín!“
Mickey endurtók þessi orð hvað eftir annað þangað til hann
hafði hamrað þau inn í hana. Hann virtist hafa sérstaka ánægju af
þessu. Stundum bætti hann við, „Láttu þér ekki detta í hug annað
en að ég drepi þig. Mér er andskotans sama hvað verður um mig.
Ég hef engu að tapa.“
Eftir því sem mánuðirnir liðu og pyntingarnar héldu áfram fór
Francine að finna til undarlegrar vanlíðunar. Henni var óglatt.
Stundum var hún lystarlaus en stundum svo banhungruð að hún
borðaði þangað til hcnni lá við að kasta upp. Hún fann til and-
þrengsla, fannst hún vera að kafna og hún gæti ekki dregið andann
nógu djúpt. Hún fékk ákafan hjartslátt og hana sundlaði, jafnvel
þegar hún lagðist fyrir. Henni datt í hug að kannski væri hún
komin með krabbamein. „Ég ímyndaði mér að ég mundi deyja
ógurlegutn dauðdaga og þá ættu börnin ekki neinn að nema
Mickey!"
Hún varð líka fyrir sálrænum breytingum. Francine hafði alltaf
verið mannblendin en nú fór hún að óttast fólk. Áður hafði henni
fundist hún lagleg en nú fannst henni hún vera ljót, óaðlaðandi og
heimsk. Hún forðaðist að tala við nágrannana þegar hún mætti
þeim á götúnni. Ef hún sá einhvern sem hún þekkti þegar hún var
að versla leit hún í aðra átt. Hún hélt að allir í Dansville hlytu að
fyrirlíta hana fyrir þá niðurlægingu sem hún bjó við. Hún var
hrædd við að fara út úr húsi eða aka bíl. Henni fannst hún ekki
ráða við neitt og vera hjálparvana á allan hátt. Hún bað Mickey