Vera - 01.02.1983, Blaðsíða 3

Kæra Vera.
Það var einhver sem óskaði eftir nratar-
uppskriftum í síðasta blaði. Ég spyr til
hvers? Er ekki komið nóg af þessari góm-
sætu byigju í bili? Bókamarkaðurinn og öll
dagblöðin, annað hvert tímarit og önnur
hver manneskja eru gangandi matarupp-
skriftir. Ég get ekki hugsað mér að nýtt
tímarit kvenna eyði plássi í dekur við
bragðlaukana. Hinsvegar finnst mér alltaf
hálf atakanlegt hversu bágstaddar við
konur erum, þegar kentur aö öllu sem lýtur
tækni. Ég á bíl, gamla yndislega druslu, sem
ég elska. þrátt fyrir skortinn á þægilegheit-
um, 1 óveðrinu mikla varð ég mér til hábor-
innar skammar, fór á druslunni á sumar-
dekkjum í hringavitleysuna á götum borg-
arinnar. Ekki nóg með það, ekkert vara-
dekk og enginn tjakkur fyrirfannst í bíln-
um. Oft hefur mér fundist þetta mjög
sjarmerandi og kannski pínulítið kvenlegt.
En í óveðrinu fékk ég nóg. Mér finnst að
Vera gæti haft meira af verklegum lýsing-
um um ýmis tæknileg atriöi á heimili og í
sambandi við bíla, sem við konur getum
lært af. Viö megum ekki afsaka okkur með
því að við séum konur og viö höfum aldrei
lært neitt í sambandi vö tækni. Ef við höld-
um því áfram, þróast tæknin aðeins í hönd-
um og heilum sérfróðra karlmanna. Og
gleymum ekki að þaö felst vald í tækni-
þekkingu. Annars vil ég hvetja lesendur
blaðsins til að láta heyra í sér og ég sting
uiip á að þaö verði alltaf eitt horn af spaugi
í hverju blaði. Það vill því miður oft brenna
viö aö frásagnir og skrif kvenna séu þrung-
in einhverju píslarvætti og sjálfsmeð-
aumkvun. hvar eru allar fyndnu hliðarnar á
því aö vera kona?
Kærar kveöjur Hrafnhildur Agnarsdótt-
ir, ein á lekum voffa.
. ' !••!?: i. ,.. . , ;
, r •*
Kæra Vera, ég Sendi þér þessar línur fyrst
og fremst til að sýna þér að.ég er lifandi, og
að ég les þig með méstd ánægju og finnst
þu alveg ágæt. Þættirnir þrír úr. kvemia-
sögusalninu eru alveg frábærir, auðvitað
Iróðlegir og skemmtilegir, en einnig rnikil-
vægir vegna þess að í þeim sést svo vel
ástæðan fyrir því að konur verða að berjast
otrauðar fyrir rétti sínum, og fyrir breyttum
viðhorfum ef ekki á allt að sitja í sama far-
inu öld eftir öld. í þriðja tölublaði var ein-
mitt sagt frá Drekkingarhylnum fræga sem
ferðamenn skoöa gjarnan á þeim sögu-
fræga stað Þingvöllum. En leiöir fólk hug-
ann aö því að enn í dag eru þau viðhorf
ríkjandi í landinu sem ollu því að konum
var drekkt þarna í hylnum l'oröum. Hér á
ég að sjálfsögðu við umræðuna um fóstur-
evðingar. Enn í dag verða konur ófrískar
án þess að vilja né geta alið börn sín, en nú
geta þær, vegna læknavísindanna. komið í
veg fyrir aö bera þær þjáningar og hörmung
sem fylgir því að ganga með og ala barn
sem þær. margra hluta vegna, geta alls
ekki. En hvað segja ekki hinir fornfálegur
og afturhaldssömu, jú þeir vilja taka af
konum þeirra rétt til að ráða málum sínunt
sjálfar, eina neyðarúrræðið þegar allt ann-
að bregst. þ.e. fóstureyðingu.
Ég verö svo reiö þegar ég les í blöðunum
allt þetta ömurlega ltjal gegn fóstureyðing-
um aö ég gæti öskrað. Kæra Vera. ég vona
að fleiri láti í sér Iteyra um þetta mál,
kannski í lesendadálknum eins og ég. Og
svo vil ég bæta viö að ég er ekkert hrifin af
því aö þú farir að birta mataruppskriftir.
notaðu plássið í annað, það er til nóg af
metreiðslubókum og blöðum á markaðin-
um, allt of mikið meira aö segja.
Ég kveð þig að sinni. þín Elsa Kr.
Hrafnhildur og Elsa — takk fyrir bréfin.
Pví verður varht lýst, hverstt kátar við Veru-
konur erum yfir þessu fjöri sem er að fœrast
í bréfadálkinn!
Pig, Elsa, getum við glatt með því að til-
kynna, að nú er í undirbúningi sérstakur
tœknidálkur fyrir okkur sem ekki kunnum
að skipta um rafmagnsklœr, gera yið heim-
ilistœki og vitum varla hvað á að snúa upp
eða niður undir húddinu.
Hvað varðar mataruppskriftir, þá er sá
sannleikur sagna bestur, að við erum dálítið
á báðum áttum með þær. Það er alveg rétt
að fjölmiðlarnir fyllast nú óðum af bragð-
laukadekri og finnst mörgum nóg um. Líka
má segja sem svo að með því að birta mat-
aruppskriftir, séum við að ítreka það, að við
eigunt að halda okkur við pottana. Rökin
með uppskriftum eru hins vegar þau, að
það er mörgum okkar dágóð skemmtun að
dunda við matargerð, matargerð er hluti af
kvennamenningunni og engin ástæða til að
láta kallana yfirtaka hana og gera að eigin.
Og sumar benda á að mataruppskriftir, setn
helst birtast opinberlega, séu fyrir fólk sem
hefur óratíma til að kaupa inn og matreiða
en taki of lítið mið af þeitn raunveruleika,
sem flestar okkar búa við, svo sem tíma-
skorti og auraleysi. Við höfum eiginlega
ákveðið að hinkra við með matinn og erum
að vonast eftir að þið látið í ykkur heyra
hvað þetta varðar. Orðið er laust!
Já — og í guðs bænum sendið okkur
nokkrar fyndnar hliðar!
Kæra Vera!
Ég hef keypt 3 fyrstu tbl. (af þér) og œtla
frá og með þessu tbl. að gerast áskrifandi.
Ég þakka Ijómandi gott blað. Það er mikill
léttir að fá eitt almennilegt kvennablað inn-
an um öll tískublöðin og dönsku kvenna-
blöðin sem m. a. eru full af slúðri um
kóngafólk, leikara og annað fólk sem
manni finnst að komi sér harla lítið við.
Ég er nú satt að segja ekki ein af þeim
sem oft dýfa penna í blek og læt álit mitt í
Ijós í blöðum. En mér finnst Kvennafram-
boðið gott framtak. Þótt seint gangi í jafn-
réttisbaráttunni og við getum e. t. v. ekki
vœnst þess að ástandið breytist á einni nóttu.
þá finnst mér Kvennaframboðið gott kjafts-
högg á helv... karlveldið.
Ég hefalla œvi verið mjög ópólitísk og lítið
leitt hugann að jafnrétti kynjanna þar til nú
fyrir u. þ. b. 10 árum þegar ég 42 ára varð
að fara út á vinnumarkaðinn og svo vakti
nú Rauðsokkahreyfingin mikla athygli með
öllu brambolti sínu. Ég giftist ung, átti börn
og var heimavinnandi, hugsaði um bú og
börn. Ég var sáitt við það, börnin voru ynd-
isleg og ég var mjög heppin með eiginmann.
Við lifðum svo sem engu kóngalífi en höfð-
um það þó ágætt. En þegar ég var 42 ára
jéll maðurinn minn frá og ég varð að fara út
á vinnumarkaðinn. Min beið mikið áfall.
Maðurinn minn liafði séð um alla skapaða
hluti, greitt víxla o.þ.h. og ég var alveg
eins og sauður hvað þau mál varðaði. En
börnin mín, skólagengin, hjálpuðu mér
mjög mikið.
Það var erfitt að fá vinnu. Það vill enginn
fertuga skruggu, bara ungar konur, augna-
yndi. Manni finnst það nú ansi hart, að þeg-
ar maður hefur goldið þjóðfélaginu það
sem þess er, að þá sé hlutverki manns bara
lokið. En ég œtla tiú ekki að vera að þreyta
ykkur á þessu snakki mínu.
En hvernig vœri að skrifa um þessi mál í
Veru um „sérstöðu" kvenna yfir fertugt?
Það er varla vitlausara en hvað annað? Við
erum jú á besta aldri og kœrum okkur ekki
um að leggja upp laupana strax.
Með kœrri kveðju!
Ein yfir fimmtugt.