Vera - 01.02.1983, Blaðsíða 6

Þegur rítnefnd skólablaðs eins uf grunnskólum Reykjavíkur/
Hagaskólans bað Kvennaframboðið um grein, virtist liggja beinast
við að fela fyrrverandi Hagaskólajnœr að verða við eríndinu.
Magdatena Schram rifjaði upp unglingsárin eins og þatt voru i eina
tíð, stelpurnar og strúkuna. Greinin er birt hér með góðfúslegu leyfi
ritnefndar skólablaðsins og hefur niðurlagið verið stytt nokkuð.
Einu sinni var ég líka í Hagaskólanum ...
Þá var í tízku að hafa fölar varir. Ef ekki var til peningur fyrir
alvöru varalit, mátti kaupa sinkpasta fyrir lítið í apótekinu.
Stelpurnar í verzlunardeildinni notuðu eye-liner. Hann átti að ná
út á gagnaugun.
Svo var meik. Annaö hvort til að fela bólur eöa freknur eöa rjóðar
kinnar. Eða bara einhvern voðalegan húögalla annan.
Hárið var túberað meö stálgreiöu, sem hafði langt skaft. Þegar
búið var að túbera og greiða yfir, var skaftinu stungið hér og þar inn
í hárgreiðsluna til að lyfta henni. Margar áttu hárspray. Ódýrasta og
vinsælasta sprayið var í Ijósbláum plastbrúsa, sem var kreistur eins
og sítróna og þá sprautaðist stundum framan í stelpuna við næsta
spegil. Þær, sem sprautuðu mcst, gátu farið í leikfimi án þess aö
hárið eyöilegðist.
Þetta var áður en Tampax kom til sögunnar og þess vegna voru
alltaf nokkrar stelpur í pilsi eða óeðlilega síðum peysum svo bindið
sæist ekki. Þ.e.a.s. þær, sem voru „byrjaðar". Stelpurnar vissu
hverjar voru „byrjaðar" því þær gátu sagst vera fórfallaðar í leik-
fimi. Það þótti dálítiö eftirsóknarvert að vera forfallaður í fyrsta
bekk en ekkert tiltökumál í fjórða. Strákarnir þóttust sjá það á
pilsunum og gerðu stundum grín að því svo stelpurnar roðnuðu.
& 6
Það þótti líka öfundsvert í fyrsta bekk að hafa brjóst, en þau urðu
að vera mátuleg. Þær, seni höfðu of stór brjóst, gengu bognar í baki.
Sumar höfðu of lítil og notuöu bómull. Þegar litlu brjóstin byrjuöu
að stækka, héldu stelpurnar töskunum í fanginu eins og á ungabarni
til að enginn sæi vöxtinn.
Þegar hringt var út í frímínútur, fóru sumarstelpur út að Háskóla-
bíói til að reykja. Stubbarnir voru geymdir í pennaveskjunum á milli
frimínútna. Sumar stelpur fóru inn á klósett til að laga á sér hárið og
sumar húktu bara í gluggakistunum frammi á gangi, horfðu út í
lottið og toguöu út úr sér tyggigúmmí. Þær þóttust allar vera aö pæla
í einhverju ööru en strákunum.
Strákarnir hölluðu sér upp aö veggjunum, oft á einum fæti með
tærnar á hinum í krók viö hnésbótina og hendurnar langt ofan í
vösunum. Sums staöar voru stelpur aö tala viö stráka, venjulegast
vini þeirra, sem þær'voru skotnar í. því það þótti ekki ráðlegt að
snúa sér beint aö „honum”.
Það gat oröiö vandamál með „hann". T.d. þegar partý buðust.
Það voru stelpurnar, sem héldu partýin, því þær voru að passa og
máttu bjóða vinum sínum. Vandamálið var aö bjóða þeini rétta. Það
var ekki hægt að hringja beint í strákinn, sem maður var skotinn í,
heldur þurfti að koma skilaboðum eftir einhverjum krókaleiðum.
Stundum tókst það —stundum ekki. En stelpa, sem talaöi mikiö við
stráka, gat fengið á sig orö fyrir að vcra strákaflenna, jafnvel mella.
Það þurfti því að þræða meðalveginn. Fara eftir reglunum.
Og allt var háð reglum. Samskiptin við strákana, framkoman og
útlitiö. Útlitið og klæðaburðurinn var eltingaleikur viö einhverja
fullkomnun, sem blasti viö í bíó, í blööum og tímaritum. Strákarnir
höfðu þessa fullkomnu fyrirmvnd á hreinu. Þeir hölluðu sér upp að