Vera - 01.12.1985, Blaðsíða 27

[VENDJOFULS
Þessu til sönnunar gekk hann þvert yfir matarlagiö á gólfinu,
haltraði inn í stofuna og ataði sósu í gólfteppið. Það var haust-
grænt og í fagurlegu og öruggu samræmi við Ijósgræna veggina
og sægrænt loftið. Bobbó taldi að fituklístruð fótsporin myndu
hækka hreinsunarreikninginn um 30 $. í hinni árlegu yfirferð yrði
að setja það í Sérstaka meðferð, ekki Venjulega hreinsun.
Úti fyrir komust Angus og Brenda að þeirri niðurstöðu að Rut
hefði nú endurheimt sálarró sína. Þau stóðu upp af garðveggnum
og gengu upp stíginn og klingdu frumskógarbjöllum framdyr-
anna. Pling plong!
,,Vertu mér ekki til skammar frammi fyrir foreldrum minum,“
bændi Bobbó og Rut herti grátinn: hún gaf frá sér gífurleg ekka-
sog og tröllauknar herðar hennar hófust og hnigu. Meira að segja
tár hennar virtust stærri og blautari en annars fólks. Mary Fisher
grét snyrtilegum litlum tárum, hugsaði Bobbó með sér, og þau
höfðu mun meira yfirborðsþensluþol en tár konu hans og væru
áreiðanlega verðmeiri á hinum opna hjónabandsmarkaði. Ef slíkt
fyrirbæri væri til myndi hann leggja Rut inn tafarlaust.
„Komið inn fyrir,“ sagði hann við foreldra sína í útidyrunum.
„Gangið í bæinn.“ ,,En hvað það er yndælt að sjáykkur.“ Rut var
að skera lauk. Hún er svolítið tárvot, er ég smeykur um.“
Rut hljóp upp í herbergið sitt. Þegar Mary Fisher hljóp var fóta-
takhennar létt og blítt. Líkamsþungi Rutarvalt af öðrum stæðileg-
um fótleggnum yfir á hinn og húsið skalf í hverju skrefi. Húsin í
Edenlundi voru hönnuð fyrir fólk sem ekki var einungis minna
heldur líka miklum mun léttara.
Nú. í skáldsögum Mary Fisher, sem seljast í hundruðum þús-
unda eintaka í glitrandi bleikum og gylltum kápum, hefja litlar
göfuglyndar kvenhetjur tárvot augu sín upp til glæsilegra karl-
manna, afsala sér tilkalli til þeirra og hljóta þá að launum. Litlar
konur geta litið upp til karlmanna. En konur sem eru sex fet og
tveir þumlungar á hæð eiga í erfiðleikum með þaö.
Og ég segi ykkur þetta: ég er afbrýðisöm! Ég er afbrýðisöm
vegna sérhverrar lítillar laglegrar konu sem hefur lifað og litið upp
á þessarri jörð allt frá upphafi veraldar. Ef satt skal segja er ég að
tærast upp af afbrýði, og það er tilfinning í lagi, lifandi og síhungr-
uö. En hvers vegna ætti mér svo sem ekki að standa á sama,
sPyrjið þið? Get ég ekki bara lifað í sjálfri mér og gleymt þessum
hinum hluta lífs míns og verið ánægð? Á ég ekki heimili, mann
sem borgar reikningana og börn til að sinna? Er það ekki nóg?
>.Nei!“ er svarið. Ég vil, ég þrái, ég er heltekin af þeirri ósk að til-
heyra hinni veröldinni, heimi kyntöfra og valkosta, þrár og girnda.
Það er ekki ást sem ég vil. Það er ekkert svo einfalt. Það sem ég
vil er að taka allt og gefa ekkert í staðinn. Það sem ég vil er vald
yfir hjörtum og hirslum karlmanna. Við hér í Edenlundi eigum ekki
kost á annars konar valdi, og mér er meira að segja neitað um
það.
Ég stend í svefnherberginu mínu, okkar svefnherbergi, her-
berginu okkar Bobbós, og reyni að koma andlitinu á mér í samt
lag til þess að geta hið fyrsta snúið mér aftur að hjónabandsskyld-
um mínum, að eiginkonuhlutverkinu og móðerninu og tengda-
fólki mínu.
í þessum tilgangi hef ég yfir Trúarjátningu Hinnar Góðu Eigin-
konu. Hún er á þessa leið:
Ég verð að þykjast vera hamingjusöm þegar ég er það ekki;
það er öllum fyrir bestu.
Ég á ekki að gera neinar neikvæðar athugasemdir um lífshætti
mína; það er öllum fyrir bestu.
Ég á að vera þakklát fyrir þakið yfir höfði mér og fæðuna á borði
mínu og eyða dögum mínum í að sýna það með því að þrífa og
matreiða og stökkva á fætur og til sætis míns; það er öllum fyrir
bestu.
Ég verð að sjá til þess að foreldrum eiginmanns míns geðjist að
mér og mínum að honum; það er öllum fyrir bestu.
Ég verð að játast undir þá grundvallarreglu að þeir sem þéna
mest utan heimilisins eigi mest skilið innan þess; það er öllum fyr-
ir bestu.
Ég verð að byggja upp kynferðislegt sjálfstraust eiginmanns
míns, ég má ekki tjá neinn kynferðislegan áhuga á öðrum karl-
mönnum í einrúmi eða opinberlega; ég verð að leiða það hjá mér
þegar hann gerir lítið úr mér með því að hrósa opinberlega konum
sem eru mér yngri, fallegri og fremri, og með því að sofa hjá þeim
í einrúmi ef hann getur; það er öllum fyrir bestu.
Ég verð að veita honum siðferðislegan stuðning í öllum hans
gerðum, hversu siðlausar sem þær kunna að vera, það er hjóna-
bandinu fyrir bestu. Ég verð að látast vera honum síðri á öllum
sviðum. Ég verð að elska hann í auðlegð og fátækt, á góðum tím-
um og slæmum, og má aldrei víkja af vegi tryggðar minnar við
hann, það er öllum fyrir bestu.
En Trúarjátningin ber ekki tilætlaðan árangur. Hún sefar ekki:
hún æsir. Ég vík af veginum: tryggð mín tekur hliðarspor! Ég lít
í eigin barm: ég finn hatur, já: hatur á Mary Fisher, heitt, sterkt og
sætt: en ekki ögn af ást, ekki hinn minnstatitrandi bláþráð. Ég er
ekki lengur fangin í ást minni á Bobbó! Ég hljóp upp stigann grát-
andi af ást. Ég mun hlaupa niður ástlaus, þurreyg.