Vera - 01.12.1987, Blaðsíða 16

„Nei, ég er ekki hissa á þessu. Ég
er búin aö vera gift í 14 ár, viö eig-
um fjögur börn. Viö vinnum bæöi úti
allan daginn og komum jafnþreytt
heim. Hann sefur fyrir framan sjón-
varpið á meöan ég vaska upp, spjalla
viö krakkana, hjálpa þeim að læra,
set í þvottavélina, hengi upp úr
henni, raöa í fataskápana, strauja
skyrtuna hans. Ég geröi lengi vel
mikla rellu út af þessu, eyddi mikilli
orku í aö skipta verkunum en þaö
kostaði of mikiö þrek og of mikið
þras svo ég nenni því ekki lengur.
Og já, ég skil konur sem segjast hafa
gefist upp viö aö tala viö karlana
sína af einhverju viti, ég held stund-
um aö þeir tali bara annað tungu-
mál. Ég veit ekki hvaö þaö er. Á
laugardaginn var spuröi hann hvort
viö ættum ekki aö drífa okkur út á
ball — hann var búinn aö sitja og
horfa á íþróttirnar allan eftirmiðdag-
inn, ég þreif stigaganginn — þaö var
okkar vika — og var aö affrysta ís-
skápinn. Ég held hann viti ekki hvaö
þaö er aö vera þreyttur. Skemmtileg-
ustu tímarnir mínir eru í sauma-
klúbb, fá eitthvaö æöislegt aö boröa
sem einhver annar hefur eldaö og
tala við fólk, sem veit hvaö maöur
meinar, þaö er yndislegt..."
„Þaö er stríö og blóðið rennur
stríöum straumum. Þaö erum viö
sem búum um sárin.“
sína sem tilfinningaverur. Auövitaö hefur
þetta eitthvað breyst frá því sem var í
gamla daga, þegar pabbar voru bara
óþekktarstæröirí hugum barna, en þaö er
samt staðreynd aö pabbar eru of sjaldan
meö, þeim tekst ekki aö mynda tengslin."
— Við héldum áreiðanlega, þegar við
fórum að fara inn á verksvið karla í samfé-
laginu að þeir myndu koma inn á okkar,
það vareiffafþvísem við vildum vinna að.
„En þeir hafa ekki gert þaö. Við höfum
haldið áfram að vera ábyrgar fyrir því sem
lýturað heimili, tilfinningum, einkalífinu og
svo líka farið aö axla ábyrgö út á viö. Viö
höfum tekið sjálfar okkur til endurskoöun-
ar og orkan hefur fariö í þaö. Annað hvort
gleymdum viö eöa hreinlega gáfumst upp
viö að gera kröfur heima fyrir, vildum ekki
vera aö „þrasa" þetta þú veist! og svo
stöndum viö uppi meö alltí fanginu. Þetta
er bara ekki rétt.
Mér finnst full ástæöa til aö staldra við
núna og huga aö hvert muni stefna ef
haldið er áfram á sömu braut. Erum viö
sjálfar að fara sömu ieiö og karlarnir? Viö
höfum fariö út aö vinna meö þeim, skilið
heimilið — ég á ekki bara viö verkin, heldur
heimili í óeiginlegri merkingu — eftir og
komið börnunum í pössun. Var þaö þetta
sem viö vildum? Hvers vegna er vinna karla
t.d. svona ginheilög? Hvers vegna getur
karlmaður alltaf skotiö sér á bak viö þá af-
sökun aö hann þurfi aö vinna? Getur pabbi
ekki alveg eins fengiö frí úr vinnu vegna
foreldrafundar og mamma? Og kannski
vinnum viö of mikið. Nú þegar fyrirvinna
heimilisins skiptist víöa milli tveggja ein-
staklinga í staö eins hér áöur fyrr ætti aö
skapast grundvöllur fyrir báða til aö stytta
vinnutímann og skapa þannig fleiri sam-
verustundir fyrir báöa til aö stytta vinnu-
tímann og skapa þannig fleiri samveru-
stundir meö börnunum. Umsvifin aukast,
neyslan eykst, en á kostnað hvers? Tilfinn-
inga, samvinnu, orkunnar, sem viö gætum
verið aö gefa hvort ööru?"
— Þú sagðir áðan að karlarnir hefðu
Vera hrópará lesendur, hvort sem
eru karlar og konur, aö segja álit sitt.
Viö bíöum eftir bréfum frá ykkur,
spurningum, svörum viö spurning-
um, sem hér hafa verið settar fram.
Það er alveg Ijóst aö þaö er einhver
ólga í okkur, sem þarf aö fá útrás.
Lokum okkur ekki inni! Viö teljum aö
dagað uppi, að þeir væru eins og náttfröll
og ég skil þig þannigað karlarnir hafi hrein-
lega ekki fylgst með breytingunum heldur
setiö sem fastast í sínum gömlu hlutverk-
um. Er ein ástæðan sú að karlar hlusta
ekki, ýta vissum umræðum frá sér á þann
hátt, sem við höfum rætt um, þá ekki bara
í einkalífinu, heldur líka úti við? Og þegar
þeirhlusta ekki, er varla von þeirskilji upp
né niður í neinu! Hvernig getum við fengið
þá til að hlusta?
„Mér finnst sú niðurstaða sem fram
kemurí bók Share Hite býsna athyglisverð.
Hún sýnir okkur aö ýmislegt hefur farið úr-
skeiðis í samskiptum kynjanna, sem full
ástæöa er til aö gefa gaum aö. Ástæða er
til aö kynna hana rækilega meö þaö fyrir
augum að koma af staö umræðum. Ég sé
ekki betur en aö hér sé á ferðinni ágætis
veganesti fyrir karlmenn á leið sinni til
sjálfsskoðunar og endurmats."
— Maður er dauðhræddur um að vera
sökuð um að vilja efna til æsinga, að þetta
sé stríðsyfirlýsing!
Nei, alls ekki. Við höfum bæöi líkamlega
og sálarlega þörf fyrir hvort annað. Því
hlýtur það aö vera hagsmunamál beggja
kynjanna að rækta meö sér gott samband
sem leiðir til ánægjulegra lífs."
— Ég held þeim sé kannski svo gjarnt að
líta á öll sambönd, hvortsem það erá milli
einstaklinga eða stofnana, sem valdasam-
bönd og þá um leið valdabaráttu. Þeir eru
að reyna að verja völd, sem þeir telja sig
hafa...
„En viö upplifum þetta alls ekki sem
valdaslag. Og viö elskum þá, þetta eru feö-
ur barnanna okkar, bræöur okkar og vinir.
Þetta er sameiginlegt hagsmunamál og því
viljum viö ekki leysa ágreining meö stríöi
heldur með viðræðum og samvinnu. Þess
vegna verðum við aö vera jákvæöar eöa
nota þessa reiði á jákvæðan hátt, við get-
um lagað þetta. En til þess þarf aö tala um
hlutina."
Ms.
samskipti kynjanna í einkalífinu skipti
okkur öll gífurlega miklu máli. Finnst
ykkur þaö ekki líka? Skrifiö okkur,
hringið, látið okkur vita. Byrjum
samræöuna núna!
Heimilisfangið er: Vera, Kvennahús-
inu, Vallarstræti 4, 101 Reykjavík.
16