Vera - 01.08.1993, Page 47

ATHAFNAKONUR
Móanóra
Þær Svanhildur Óskarsdóttir og
Steinunn Ásta Roff (Addý) eiga og
reka verslunina Móunóru, sem er
við hliðina á versluninni Bakatil.
Móanóra er átta mánuðum eldri
en Bakatil, hún var stofnuð í
byrjun mars 1992, en Bakatil í
lok október sama ár. Eins og
mæðgurnar í Bakatil, fóru þær
hægt í sakirnar og eru þvi ekki
með skuldaklafa á bakinu. Áður
en þær hófu verslunarreksturinn
höfðu þær selt vörur í Kolaport-
inu og í Jólaskeifunni 91. „Þá
vorum við með íýrst og fremst
með afríska gjafavöru, leðurvörur
og svo auðvitað Kenyatöskurn-
ar.”
Tókuð þið lán þegar þið voruð að
bgrja?
Svanhildur og Addý: Já, við tók-
um 200 þúsund króna víxil til
þess að geta leyst vörur út úr toll-
inum. Það var ekki auðvelt að fá
það lán, það er erfltt að tala við
þessa kalla í bönkunum. Við vor-
um spurðar hvort við værum gift-
ar! Samt vorum við báðar búnar
að eiga heilmikil viðskipti við þá.
Auðvitað á ekki að lána fólki um-
yrðalaust, en allir eiga að sitja við
sama borð. Hjúskaparstaða eða
staða maka á ekki skipta máli. Ég
held að það séu miklu færri kon-
ur en karlar í vanskilum. Annars
höfum við ekkert nema gott um
starfsfólk bankans að segja. Það
er mjög liðlegt og vinsamlegt. Ein
starfskona bankans sagði vlð
okkur að ef við héldum áfram að
passa svona vel upp á fjármálin
mundi okkur örugglega farnast
vel. Við reiknum okkur ekki há
laun og skuldum lítið. Stíliinn á
vörunum hjá okkur er þannig að
það er auðvelt að breyta til. Við
förum í innkaupaferðir tvisvar til
þrisvar á ári og næst þegar við
förum ætlum við að breyta algjör-
lega um stíl.
Hvaðan koma vörurnar sem þið
eruð með?
Svanhildur og Addý: Við erum
með föt, buddur o. fl. frá fnd-
landi, töskur frá Kenýa, vegg-
teppi frá Kólumbíu og ýmsar vör-
ur frá Bandaríkjunum, Bret-
landi, Frakkiandi og fndónesíu.
Svo erum við líka með vörur sem
búnar eru til hér á landi, t.d.
töskur og skartgripi sem Laura
Valentino býr til. Hún er mjög
sniðug. í þessum bransa verður
maður alltaf að vera að breytast,
alltaf að flnna eitthvað nýtt. Við
kaupum yflrleitt bara það sem
okkur finnst fallegt. Nú er að
koma hlýrri stíll og hippalegri.
Svanhiidur og Addý eiga báðar
eitt barn og segja að svona rekst-
ur fari ágætlega saman við móð-
urhlutverkið.
Svanhildur og Addý: Það er
náttúrlega betra að vera tvær
með þetta, þá getum við hlaupið í
skarðið hvor fýrir aðra ef með
þarf vegna barnanna. Svo er auð-
vitað miklu skemmtilegra að vera
tvær um þetta, tveir fá fleiri hug-
myndir en einn og það er gott að
geta rætt hlutina.
Hvers konarfólk verslar við ykk-
ur?
Addý: Það eru iýrst og fremst
konur. En við höfum líka sitthvað
fyrir karlmenn t.d. ábreiður, sáp-
ur og fleira.
Svanhildur: Ég hef verið að
hugsa um hvað ofboðslega rnikið
af peningum fer í gegnum hend-
urnar á konum. Þær kaupa mat-
inn, gjafirnar, bæði íýrir sína ljöl-
skyldu og eiginmannsins, og föt á
alla fjölskylduna. í 99% tilfella
ráðstafa konur peningunum.
Meiriháttar ákvarðanir taka hjón
kannski í sameiningu, en það eru
svo miklir peningar sem fara í
þessa daglegu eyðslu.
Það er ekkert skrítið að konur
séu síður í vanskilum en karlar ef
þær taka almennt jafn ábyrga af-
stöðu til fjármála og athafnakon-
urnar í Móunóru og Bakatil. Þær
eiga það sameiginlegt að hafa far-
ið hægt af stað, ekki flanað að
neinu, heldur byggt upp rekstur-
inn hægt en örugglega. Innrétt-
ingarnar í búðunum eru tákn-
rænar fýrir nýtnina og hagsýn-
ina. Ekki var verið að eyða stórfé
í húsgögn og hönnun, heldur
fengin gömul húsgögn héðan og
þaðan, notast við það sem til var
og síðan breytt og bætt eftir efn-
um og ástæðum. Það er svo ekki
verra hve vel antíkstíllinn fellur
að vörunum.
Rekstur þessara verslana er
eins og skólabókardæmi um það
hvernig hin margumrædda hag-
sýna húsmóðir fer að þvi að reka
fýrirtæki. Kannski kominn sé
tími til þess að hleypa konum og
þeirra raunsæu aðferðum að á
fleiri og stærri sviðum rekstrar?
Vlðtal: Inglbjörg Stefánsdóttlr
47
Ljósmynd: Kristín Bogadóttir