Vera - 01.06.1995, Blaðsíða 13
Beriisíi-uiniiiniiig
Ég er lítil. Ég á mömmu og pabba. Mamma
er stundum vond, ég er hrædd við hana.
Pabbi er alltaf góður og aldrei reiður, hann
er bestur af öllum í heiminum. Mamma er
alltaf heima hjá mér, en pabbi er alltaf að
vinna. Þegar pabbi kemur heim vil ég leiða
hann og sitja I fanginu á honum þegar hann
leggur kapal. Ég sef uppí hjá mömmu og
pabba. Ég sef á milli þeirra. Það er hörð brik
T miðju rúminu og ég verð að liggja á henni.
Helst vil ég vera pabba megin, en mamma
vill það ekki. Ég vil ekki vera mömmu megin.
Stundum þítur pabbi í eyrað á mér, ekki
fast, bara voða laust og blíðlega. Pabbi er
alltaf svo blíður og góður. Ég bið hann stund-
um að bTta T eyrað þegar ég er að sofna.
Einu sinni lágum við þrjú í rúminu og ég var
alveg að sofna, þegar ég fann að pabbi var
með hnéð kreppt og það ýttist svo fast á
rassinn á mér, eiginlega á milli fótanna
minna. Ég reyndi að mjaka mér frá honum,
en hann ýtti hnénu alltaf á eftir mér. Hann
ýtti alltaf fastar og fastar. Ég prófaði að ýta
honum burt með rassinum, en hann ýtti
bara á móti. Þá sagði ég honum að hætta.
tala voða hátt, og skamma pabba. Hún þreif
svo fast í handlegginn á mér, að ég æptj.
Hún dró mig yfir sig, og lét mig liggja fyrir
framan sig T rúminú. Ég þurfti að liggja þar
fremst á brúninni, og mamma þrýsti sér svo
fast upp að mér, að ég hafði ekkert pláss.
Ég grét og æpti að ég vildi vera hjá pabba.
En mamma var vond, hún skammaði mig,
og hélt líka áfram aö skamma pabba. Hún
æpti að hann væri viðbjóðslegur. Svona er
hún mamma vond við okkur. Pabbi var aum-
ur og leiður. Ég var sofandi, ég vissi ekki
hvað ég gerði, ég hélt þetta væri þú, sagði
hann, en mamma trúði honum ekki. Hún var
öskureið, og það var vont að liggja upp við
hana, því hún er aldrei mjúk og hlý eins og
pabbi. Hún nartar heldur aldrei T eyrað á
mér. Pabbi fór eitthvað að tala um náttúr-
una. Þá hló ég. Náttúran, sagði ég, það eru
trén og fuglarnir. Mamma skipaði mér að
þegja. Ónáttúra, hreytti hún í pabba. Þú ert
eins og dýr, sagði hún líka. Pabbi er ekki
kisa eða Ijón, sagði ég og hló aftur. Þú vilt
aidrei leyfa mér að sofa hjá þér, Gunna mín,
sagði pabbi, og strauk öxlina á mömmu. En
hún sagði það. Og svo sagði hún aftur að
pabbi væri viðbjóðslegur. Þá sagði pabbi:
hvað á ég að gera þegar þú leyfir mér
aldrei... en mamma greip fram í fyrir honum.
Hættum bara að tala um þetta, sagði hún.
En það má ekki grípa fram í. Það hefur hún
sjálf sagt.
Daginn eftir sagði ég við pabba minn,
pabbi manstu þegar þú varst með hnéð
svona kreppt alveg upp að maga. Og ég
sýndi honum hvernig. En pabbi vildi ekki tala
við mig. Ég mátti heldur ekki sitja í fanginu
á honum. Hann hefur aldrei bannað mér það
áður. Það vekur hjá mér kenndir, sagði
hann. Ég horfði á hnén á honum og sá að
það gat ekki verið hnéð á pabba sem ýttist
á rassinn minn, því pabbi hafði svo langa
fætur og stór hné. Þetta var lítið hné á stutt-
um fæti eins og mfnum. Allt t einu fannst
mér svo asnalegt að hafa sagt: farðu með
hnéð eða hvað sem þetta nú er. Mérfannst
svo obboslega asnalegt að hafa sagt þetta,
að mér fór bara að líða illa þegar ég hugsaði
um það, og ég ákvað að hugsa aldrei um það
aftur. Ég botnaði hvort eð er ekkert T þessu.
Hættu þessu, sagði ég. Farðu með hnéð
þarna. Hann hló, lágt og lymskulega. Held-
urðu að þetta sé hnéð á mér, sagði hann í
asnalegum lymskulegum tóni. Farðu með
hnéð eða hvað sem þetta nú er, sagði ég,
og ætlaöi að ýta honum burt með hendinni.
Hann hló aftur lymskulega, tók T höndina á
mér og sagði mér að finna. Ég sleit hana
lausa og sagði: hættu þessu, ég vil fara að
sofa. Þá fór pabbi að smokra hendinni sinni
undir nærbuxurnar mínar, eins og hann ætl-
aði að laga buxnastrenginn.
Skyndilega hrökk ég T kút, því mamma
svipti sænginni af okkur pabba. Hún fór að
mamma var ennþá reið og hristi öxlina. Þú
ert að sofa hjá okkur, pabbi, sagði ég. Þeg-
iðu, barn og farðu að sofa, sagði mamma
aftur. Hún þrýsti sér enn þéttar að mér, svo
ég var alveg að detta út úr rúminu. Færðu
þig, ég hef ekkert pláss, sagði ég við
mömmu, en hún færði sig bara oggolítið. Nú
hætti pabbi að vera aumurog leiöur, ogvarð
önugur. Hann sneri sér á hina hliðina, og
það var þögn í smástund. En svo heyrði ég
skrýtið taktfast hljóð koma frá þabba og það
var eins og hann andaði svo þungt. Mamma
varð aftur reið og sagði: sjálfsþæging. Það
var eins og hún biti tönnunum saman þegar
- Áhrifin sem þessi atburöur hafði á mig,
voru reiöi og hatur út í mömmu, sem mér
fannst hafa beitt mig ofbeldi; iostafull þrá
eftir aö kúra eins og barn í kjöltu mér eldri
manna; skömm í hvert skiþti sem ég heyröi
eöa las oröasambandiö: eöa hvaö sem
þetta nú er; og kannski margt fleira sem ég
á eftir aö upþgötva. Atburöurinn sjálfur lifði í
minningunni, í brotum, sem ég raöaði ekki
saman fyrr en umræöan um sifjaspell tók
fjörkipp fyrir nokkrum árum. Þá fyrst skildi ég
hvaöa „litla hné“ pabbi hafði rekiö í rassinn
á mér. Hverhaföi raunverulega svikiö mig og
hver bjargaö mér frá enn meiri háska. arm
sfjaspell