Vera - 01.06.1995, Blaðsíða 13

Vera - 01.06.1995, Blaðsíða 13
Beriisíi-uiniiiniiig Ég er lítil. Ég á mömmu og pabba. Mamma er stundum vond, ég er hrædd við hana. Pabbi er alltaf góður og aldrei reiður, hann er bestur af öllum í heiminum. Mamma er alltaf heima hjá mér, en pabbi er alltaf að vinna. Þegar pabbi kemur heim vil ég leiða hann og sitja I fanginu á honum þegar hann leggur kapal. Ég sef uppí hjá mömmu og pabba. Ég sef á milli þeirra. Það er hörð brik T miðju rúminu og ég verð að liggja á henni. Helst vil ég vera pabba megin, en mamma vill það ekki. Ég vil ekki vera mömmu megin. Stundum þítur pabbi í eyrað á mér, ekki fast, bara voða laust og blíðlega. Pabbi er alltaf svo blíður og góður. Ég bið hann stund- um að bTta T eyrað þegar ég er að sofna. Einu sinni lágum við þrjú í rúminu og ég var alveg að sofna, þegar ég fann að pabbi var með hnéð kreppt og það ýttist svo fast á rassinn á mér, eiginlega á milli fótanna minna. Ég reyndi að mjaka mér frá honum, en hann ýtti hnénu alltaf á eftir mér. Hann ýtti alltaf fastar og fastar. Ég prófaði að ýta honum burt með rassinum, en hann ýtti bara á móti. Þá sagði ég honum að hætta. tala voða hátt, og skamma pabba. Hún þreif svo fast í handlegginn á mér, að ég æptj. Hún dró mig yfir sig, og lét mig liggja fyrir framan sig T rúminú. Ég þurfti að liggja þar fremst á brúninni, og mamma þrýsti sér svo fast upp að mér, að ég hafði ekkert pláss. Ég grét og æpti að ég vildi vera hjá pabba. En mamma var vond, hún skammaði mig, og hélt líka áfram aö skamma pabba. Hún æpti að hann væri viðbjóðslegur. Svona er hún mamma vond við okkur. Pabbi var aum- ur og leiður. Ég var sofandi, ég vissi ekki hvað ég gerði, ég hélt þetta væri þú, sagði hann, en mamma trúði honum ekki. Hún var öskureið, og það var vont að liggja upp við hana, því hún er aldrei mjúk og hlý eins og pabbi. Hún nartar heldur aldrei T eyrað á mér. Pabbi fór eitthvað að tala um náttúr- una. Þá hló ég. Náttúran, sagði ég, það eru trén og fuglarnir. Mamma skipaði mér að þegja. Ónáttúra, hreytti hún í pabba. Þú ert eins og dýr, sagði hún líka. Pabbi er ekki kisa eða Ijón, sagði ég og hló aftur. Þú vilt aidrei leyfa mér að sofa hjá þér, Gunna mín, sagði pabbi, og strauk öxlina á mömmu. En hún sagði það. Og svo sagði hún aftur að pabbi væri viðbjóðslegur. Þá sagði pabbi: hvað á ég að gera þegar þú leyfir mér aldrei... en mamma greip fram í fyrir honum. Hættum bara að tala um þetta, sagði hún. En það má ekki grípa fram í. Það hefur hún sjálf sagt. Daginn eftir sagði ég við pabba minn, pabbi manstu þegar þú varst með hnéð svona kreppt alveg upp að maga. Og ég sýndi honum hvernig. En pabbi vildi ekki tala við mig. Ég mátti heldur ekki sitja í fanginu á honum. Hann hefur aldrei bannað mér það áður. Það vekur hjá mér kenndir, sagði hann. Ég horfði á hnén á honum og sá að það gat ekki verið hnéð á pabba sem ýttist á rassinn minn, því pabbi hafði svo langa fætur og stór hné. Þetta var lítið hné á stutt- um fæti eins og mfnum. Allt t einu fannst mér svo asnalegt að hafa sagt: farðu með hnéð eða hvað sem þetta nú er. Mérfannst svo obboslega asnalegt að hafa sagt þetta, að mér fór bara að líða illa þegar ég hugsaði um það, og ég ákvað að hugsa aldrei um það aftur. Ég botnaði hvort eð er ekkert T þessu. Hættu þessu, sagði ég. Farðu með hnéð þarna. Hann hló, lágt og lymskulega. Held- urðu að þetta sé hnéð á mér, sagði hann í asnalegum lymskulegum tóni. Farðu með hnéð eða hvað sem þetta nú er, sagði ég, og ætlaöi að ýta honum burt með hendinni. Hann hló aftur lymskulega, tók T höndina á mér og sagði mér að finna. Ég sleit hana lausa og sagði: hættu þessu, ég vil fara að sofa. Þá fór pabbi að smokra hendinni sinni undir nærbuxurnar mínar, eins og hann ætl- aði að laga buxnastrenginn. Skyndilega hrökk ég T kút, því mamma svipti sænginni af okkur pabba. Hún fór að mamma var ennþá reið og hristi öxlina. Þú ert að sofa hjá okkur, pabbi, sagði ég. Þeg- iðu, barn og farðu að sofa, sagði mamma aftur. Hún þrýsti sér enn þéttar að mér, svo ég var alveg að detta út úr rúminu. Færðu þig, ég hef ekkert pláss, sagði ég við mömmu, en hún færði sig bara oggolítið. Nú hætti pabbi að vera aumurog leiöur, ogvarð önugur. Hann sneri sér á hina hliðina, og það var þögn í smástund. En svo heyrði ég skrýtið taktfast hljóð koma frá þabba og það var eins og hann andaði svo þungt. Mamma varð aftur reið og sagði: sjálfsþæging. Það var eins og hún biti tönnunum saman þegar - Áhrifin sem þessi atburöur hafði á mig, voru reiöi og hatur út í mömmu, sem mér fannst hafa beitt mig ofbeldi; iostafull þrá eftir aö kúra eins og barn í kjöltu mér eldri manna; skömm í hvert skiþti sem ég heyröi eöa las oröasambandiö: eöa hvaö sem þetta nú er; og kannski margt fleira sem ég á eftir aö upþgötva. Atburöurinn sjálfur lifði í minningunni, í brotum, sem ég raöaði ekki saman fyrr en umræöan um sifjaspell tók fjörkipp fyrir nokkrum árum. Þá fyrst skildi ég hvaöa „litla hné“ pabbi hafði rekiö í rassinn á mér. Hverhaföi raunverulega svikiö mig og hver bjargaö mér frá enn meiri háska. arm sfjaspell

x

Vera

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vera
https://timarit.is/publication/858

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.