Vera - 01.06.1995, Blaðsíða 30
pkingráöstefnan
o
I apríl sl. sat ég ráöstefnu á veg-
um UNESCO, sem bar yfirskrift-
ina „Women in a changing
Europe", og haldin var hér í
Reykjavík. Gestir á ráðstefnunni
voru fyrst og fremst konur frá
Evrópulöndum sem eru fulltrúar
gráðstefnap
skref afturabak?
-Vangaveltur um kvennabaráttuna eftir Brynhildi
Flóvenz lögfræðing á Skrifstofu jafnréttismála
ríkja sinna hjá UNESCO. Um-
fjöllunin á ráöstefnunni var þó
ekki alveg í samræmi við yfir-
skriftina. Lítið var fjallaö um
konur í breyttri Evrópu en mest-
ur ttmi ráðstefnunnar fór í um-
ræðu um Pekingráðstefnuna á
hausti komanda og skipulag
innan UNESCO. Sigríður Dúna
Kristmundsdóttir var með erindi
í upphafi ráðstefnunnar og var
hún nánast sú eina sem fjallaði
um kvennabaráttu, stöðu henn-
ar, leiðir og markmið. Þrátt fyrir
þetta varð þessi ráðstefna til að
vekja mig til umhugsunar um
ýmsar hliðar kvennabaráttunn-
ar. Þegar ég hlustaði á konur,
sem nú taka þátt í undirbúningi
Pekingráðstefnunnar, lýsa reynslu
sinni af undirbúningsfundum
sem fram fóru í New York
skömmu fýrir ráöstefnuna hér,
verð ég að segja að mér rann
kalt vatn milli skinns og hör-
unds. Og sú spurning vaknaði
hvað við værum eiginlega að
gera í svona félagsskap.
Karlar ákveða niöurstööuna
Fyrir mér lítur út fyrir að yfirlýs-
ing sú, sem mun verða niður-
staöa Pekingráðstefnunnar,
muni vera skref afturábak frá
síðustu heimsráðstefnu
kvenna. Og því hlýtur að
vakna sú sþurning hvort
það sé yfirleitt í þágu
kvenfrelsis að taka þátt í
þessari ráðstefnu. Loka-
yfirlýsing hennar er auð-
vitað opinber yfirlýsing
þeirra ríkja sem aö henni
standa og þar sem það eru karl-
ar sem ráða jú ríkjum heimsins
þá get ég ekki annað séð, mið-
að við þær uþþlýsingar sem
fram komu á fundinum um inni-
hald væntanlegrar yfirlýsingar,
en að hér séu kariar heimsins
eina ferðina enn að gefa út yfir-
lýsingu um hvað sé mikilvæg-
ast og best fyrir konur heims-
ins.
Á ráöstefnunni hér kom fram
að á undirbúningsfundinum í
New York heföu heilu kaflarnir
úr tillögum að yfirlýsingu veriö
settir innan sviga en það merk-
ir auðvitað að þeir verða ekki
innan lokayfirlýsingarinnar. Það
sem konur voru m.a. áhyggju-
fullar yfir var hvaö Vatikanið
haföi sig mikið í frammi m.a. til
að koma í veg fyrir að tryggður
væri réttur kvenna til að ákveða
hvort og hvenær þær ættu börn
og nutu fulltrúar þess dyggs
stuðnings fulltrúa Irans og fleiri
Islamstrúarríkja. Ekki náðist
samkomulag um að vinna að
því aö koma í veg fyrir aö barn-
ungar stúlkur verði þvingaðar til
giftingar, ekki heldur um að
vinna gegn bamaþrælkun og
ekki um aö líta á hóþnauðganir
A undirbúningsfundi fyrir Peking-
ráöstefnuna náöist ekki sam-
komulag um aö líta á hópnauögan-
ir í styrjöldum sem stríðsglæpi.
Þaö voru hermenn RENAMO-hreyf-
ingarinnar sem nauðguðu þessari
13 ára stúlku frá Mozambik. Hún
er nú orðin móöir.
í styrjöldum sem stríösglæþi!
Þetta eru aðeins nokkur af
þeim dæmum sem konur þess-
ar tiltóku í mín eyru.
Snuö upp í konur
En hver er þá ávinningurinn af
ráðstefnum sem þessum?
Hvaða hag hafa t.d. íslenskar
konur af því fjármagni sem ís-
lenska ríkið ver til ráðstefnunn-
ar? Eða hafa konur annars
staðarí heiminum, sem eru verr
settar en við, hag af svona ráð-
stefnu og þá á hvaða hátt? Nú
hef ég ekki uþþlýsingar um það
hve miklu fjármagni er fyrirhug-
að að verja af okkar hálfu. Þó
veit ég að 5 milljónum er variö í
ferðastyrki en auk þess hefur
undirbúningurinn auövitað kost-