Vera - 01.09.1995, Blaðsíða 25

Flestir flytja einhvemtímann á lífsleiðinni úr foreldrahúsum og þykir þaö
ekkert tiltökumál, fölk finnur íbúð ýmist á leigumarkaöi eða kaupir. Fyrir
Ásdísi Jennu Ástráösdóttur 25 ára og Margréti Eddu Stefánsdóttur 19 ára var
þetta ekki svona einfalt. Þær eru báðar fjölfatlaöar, mikið spastískar og eiga
erfrtt með mál - en létu það ekki aftra sér og fluttu síöastliöið haust sín í
hvora ibúðina í Tjarnarmýri á Seltjamamesi.
Sjálfstæðið borgar"
Þegar ég heimsótti Margréti Eddu lagi
pönnukökuilminn um alla íbúö enda var aö-
stoðarstúlkan hennar að baka handa okkur.
Þaö fyrsta sem ég tók eftir er ég kom inn var
að hluti af stofunni er málaður í sterkum
grænum lit en á móti harmónerar svo mild-
ur rauðgulur veggur með einhverskonar
hofmunstri. Magga tjáði mér að bróðir henn-
ar ætti heiðurinn af þessu en hann er mál-
ari, litina hefðu þau hinsvegar valið í sam-
einingu. Það komst aldrei í tal hvort við
þyrftum á hjálparmanneskju að halda til að
túlka, því við vorum farnar að spjalla um
heima og geima áður en við vissum af enda
gengur henni ótrúlega vel að tjá sig.
„Fólki gengur nú misjafnlega vel að skilja
mig - fer eftir því hvað það leggur mikið á
sig,“ segir hún þegar ég nefni þetta viö
hana. „Mig hefur alltaf langað til að búa ein
en taldi að það yrði aldrei mögulegt. í fyrstu
hafði ég sambýli í huga en mamma vildi það
ekki og seinna er vinkona mín fluttist á sam-
býli sá ég ókostina við það og þvertók fyrir
að búa í svoleiðis íbúðareiningu. Mér finnst
sambýli vera eins og fangelsi t.d. fær vin-
kona mín ekki að gera hluti sem hún gæti
gert því starfsfólkið samþykkir það ekki og
finnst henni hún því vera innilokuð. í febrúar
I fyrra fór ég að hugsa um íbúðarmál en það
var svo ekki fyrr en síðasta haust sem allt
fór á fullt. Það var búið að úthluta íbúðinni til
stráks, sem gat svo ekki tekiö hana - ég at-
hugaði því meö hana og í byrjun september
fékk ég jákvætt svar og var flutt inn í lok
mánaðarins. Það spilaði margt inn í þessa
ákvarðanatöku ekki bara það að fara að búa
ein, heldur eru foreldrar mínir orðnir fullorðn-
ir og pabbi veiktist alvarlega í ágúst á síð-
asta ári. Þau geta því á engan hátt veitt mér
þá aðstoð sem ég þarf og ég vil ekki vera
þeim byröi."
fi
Á.sHú.Sál-Y’ ðeipTUTW <sS
fitt að komast leiðar sinnar
i spyr Möggu hvort henni finnist erfitt að búa
ein og hvemig hún flármagni heimilishaldið -
hún svarar því til að þrátt fyrir ýmsa vankanta
þá borgi sjálfstæðið sig - það að geta verið
sjálfstæður einstaklingur er ótrúlegt.
„Ég var búin að leggja fyrir í ferðasjóð
sem ég svo notaði til að kaupa mér ýmsan
húsbúnað. Ég fæ sömu bætur og Ásdís eða
um sextíu þúsund krónur á mánuði - að vísu
er ég búin að borga upp mitt bílakaupalán
svo að ég fæ þann pening í hendurnar. Ég
spái meira í peninga núna en áður. Ég veit
aö ég get ekki eytt og eytt enda úr litlu að
spila - hef ekki keypt mér föt síöan að ég
flutti inn,“ - segir hún og skellihlær! „Á sín-
um tíma keypti ég meö foreldrum mínum
Ecconline bifreið með lyftu, en ég hef ekki
efni á að reka bílinn svo að foreldrar mínir
sjá um allan rekstrarkostnað. Ég nota einnig
Ferðaþjónustu fatlaðra en þar þarf að greiða
tuttugu og fimm krónur fyrir hverja ferð, ég
er alls ekki ánægð með ferðaþjónustuna -
það eru alltof fáir bílstjórar, sem hreinlega
anna ekki þeim fjölda fatlaðra sem þurfa á
þjónustunni aö halda. Ekki er hægt að fara
í Garðabæ og Hafnarfjörð nema eftir klukk-
an sjö á kvöldin þegar minna er að gera og
frh. bls. 27
Margrét Edda Stefánsdóttlr