Vera - 01.12.2002, Blaðsíða 20

ÍL sim átsekt er dýr
Mér finnst líka ótrúlegt hvernig það fólk sem ég
hélt að væru vinir mínir hefur horfið af braut eftir
að veikindi mín ágerðust. Það er alltof sjaldgæft
að fólk hringi og spyrji hvernig manni líði.
sögð, eitthvað sem allir geta þurft að fá einhvern tíma á æv-
inni, en svo er ekki.
„Mér finnst h'ka ótrúlegt hvernig það fólk sem ég hélt að
væru vinir mínir hefur horfið af braut eftir að veikindi mín
ágerðust. Það er alltof sjaldgæft að fólk hringi og spyrji hvern-
ig manni líði. Fólk veit að ég lenti í slysi og veltir sér upp úr
því en fáir stíga skrefið og spyrja einfaldrar spurningar eins
og: Hvernig gengur eiginlega hjé þér? Get ég eitthvað aðstoð-
að þig? Reyndar þarf ekkert að segja mikið, bara hringja og
spjalla. Það er eins og allir hugsi bara um sig og vilji ekki
blanda sér í erfiðleika annarra."
Engar slysabætur því hún er öryrki
hvort sem er
í gegnum veikindasögu sína hefur viðmælandi okkar komist
á þá skoðun að bæta þurfi þjónustu við sjúklinga og auðvelda
þeim að sækja rétt sinn. Henni finnst að heimilislæknirinn
ætti að hafa allar upplýsingar sem væru þá aðgengilegar fyrir
aðra í kerfinu. „Mér finnst ég alltaf þurfa að segja sögu mína
aftur og aftur og því íylgir aukaálag, í stað þess að einhver
gæti haldið utan um það sem mér viðkemur og bent mér á
hvaða rétt ég á,“ segir hún.
Niðurstaðan úr mati á slysabótum til þeirra sem urðu fyr-
ir svipuðum meiðslum í bílslysinu segir hún að hrindi sér aft-
ur inn í heim bóta og eymdar. Hinn farþeginn fær nú margar
milljónir í bætur sem miðast við tekjur en hún er dæmd til að
vera áfram á þeim stað sem hún var á. „Eg ætla að áfrýja
þessu máli. Ég var að vonast eftir bótum sem gætu fleytt mér
áfram fjárhagslega en nú sé ég fram á að þurfa að fara að leita
eftir fjárhagsaðstoð, með öllu sem því fylgir, viðtölum við fé-
lagsráðgjafa um mínar aðstæður o.s.frv.
Eins og áður segir er hún nú í stífri lyfjameðferð sem ger-
ir hana undirlagða alla daga. Það var í sumar sem hún veikt-
ist mjög alvarlega og hún segist hafa fundið verulega fyrir því
að sumarfrí stóðu yfir. „Það tók læknana langan tíma að átta
sig á því hvað var að mér og það var hræðilegt áfall að fá sjúk-
dómsgreininguna. Þegar niðurstaðan lá fyrir hafði enginn það
hlutverk að skýra út fyrir mér hvað þetta þýddi og gæta að því
sálræna áfalli sem fréttirnar ollu. Ég þurfti svo að bíða í mán-
uð til að komast til sérfræðings sem er yndislegur maður en
biðin tók mjög á mig og símtölin voru mörg. Mér fannst al-
veg dæmigert að á þessum tíma var stundum sagt við mig: Þú
verður bara að tala við Jóhönnu! Þannig virðist allt vera hér á
landi. Það er ekki gætt að því hvaða rétt fólk á, heldur hvort
það geti látið eitthvert framafólk í þjóðfélaginu redda sér.“
íB
(V
>
Örlagasaga hennar hófst þegar hún lenti í
bílslysi fyrir 20 árum, ung móðir barns sem
lá á Landspítalanum vegna fæðingargalla.
En hún vonaði það besta og var á leið yfir
gangbraut fyrir framan spítalann þegar
ölvaður ökumaður keyrði á hana. Hún slas-
aðist alvarlega og hefur glímt við afleið-
ingar slyssins síðan. En lífið hefur ekki far-
ið mjúkum höndum um hana þar fyrir
utan. Nokkru seinna giftist hún manni sem
hún var mjög ástfangin af, flutti með hon-
um til Ameríku og eignaðist tvö börn.
En maðurinn var annar en hún hélt,
reyndist kynóður og misnotaði bæði börn
þeirra. Hún yfirgaf hann og fór huldu
höfði í stöðugum ótta þangað til henni var
hjálpað heim til íslands árið 1995. Við
þessa lífsreynslu segir hún að eitthvað hafi
dáið innra með sér. Hún var uppgefin á sál
og líkama en hennar beið það verkefni að
koma undir sig fótunum í íslensku samfé-
lagi. Sú glíma hefur reynt mikið á fjölskyld-
una og segja má að yngri börnin séu
dæmigerð fórnarlömb aðstæðna sinna.
20