Ljósmæðrablaðið - 01.10.1972, Blaðsíða 5
LJÖSMÆÐRABLAÐIÐ
77
nemum sínum út í horn, svo við kæmust fyrir og frk. Þor-
björg rýmdi til fyrir okkur, ýmist í kennslustofum fyrir
bóklegt eða verklegt. Og enn njótum við gestrisni hennar
í sambandi við verklegar æfingar. — En þann 23. okt.
fengum við húsnæði í Grensásheimilinu. Þá var okkur
svipað innanbrjósts og ungum hjónum sem stíga fæti í
nýreist hús. Þó verður þetta húsnæði ekki til frambúðar.
Þegar nýr skóli byrjar og er staðsettur í húsnæði sem
er ekki fyllilega lokið og heldur ekki ætlað fyrir kennslu,
er eðlilegt að aðstaðan fullnægi ekki öllum kröfum. Það
kemur þó mest niður á kennurunum. María Pétursdóttir
og hjúkrunarkennararnir eru önnum kafnar kafnar við
að útvega það sem þarf og útbúa sem beztu kennsluað-
stöðu. Þær hafa örugglega ekki unnið samkvæmt 40
stunda vinnuviku. Þó Guðrún Marteinsson brýni fyrir okk-
ur hvað nægur svefn sé nauðsynlegur, er ég hrædd um að
hvorki hún né hinir kennararnir hafi lifað eftir því að und-
anförnu.
En mér er óhætt að segja að við unum hag okkar hið
bezta við þetta nám. Það er að vísu undarleg tilfinning að
setjast á skólabekk eftir margra ára hlé, en skemmtilegt
engu að síður. Stundum finnst manni lærdómurinn tor-
skilinn og svartsýnin verður yfirgnæfandi, en svo rofnar
til aftur. — Það er of snemmt að segja nokkuð um hvernig
okkur gengur. En þetta hefur byrjað vel og nú er víst
mest undir okkur sjálfum komið hvernig tekst til. Von-
andi ber erfiði kennaranna þann árangur, að eftir 2 ár út-
skrifist 23 ljósmæður með hjúkrunarmenntun.