Freyr - 01.08.1906, Blaðsíða 1

IFREYR.
Grasrækt.
„Varðar mest til allra orða
að undirstaða rétt sé
fundin".
Niðurl.
V.
Frcekaup, ■— frœblöndm.
Þótt alt sé í góðu lagi með undirbúning
jarðvegsins og öllum þeim reglum fylgt, sem
getið hefir verið um hér að fraraan, getur sán-
ingin samt mishepnast algjörlega, ef þekking-
arleysi eða óvandvirkni er með í vali fræsins.
Vér þurfum fyrst og fremst að velja þær
tegundir, sem innlendar gróðurtilraunir hata
sýnt að bezt eigi við hjá oss. Þótt þessar til-
raunir séu ungar enn og á ýmsan hátt ófull-
komnar er það þó þeim að þakka, að vér get-
um nú öruggir sáð grasfræi og búið þannig til
beztu tún.
Við tilraunir þessar, sem gjörðar eru,
hefir verið notað útlent fræ, en aðallega þeirra
tegunda, sem hér eru algeng túngrös.
Sumir vilja halda því fram að vér eigum
að saína grasfræi hér innan lands og hafaþað
til sáningar. Fljótt á litið virðist þetta álitleg-
asta aðferðin, með því að fræ af innlendum
grösum ætti að vera harðgjörvara en af útlend-
um, þótt sömu tegnnda sé. En þessari aðferð
fylgja ýmsir erfiðleikar og ókostir. — Það
yrði seinn matarafli að safna fræi á túnum og
haglendi eins og graslagi er háttað hér, þar
sem tegundirnar vaxa í blendingi, hver innan-
um aðra, og auk þess munu ekki mörg af tún-
grösunum mynda fullþroskað fræ nema í góð-
um sumrum.
Til þess að hægt væri að byggja grasrækt
með sáningu á innlendu fræi yrði að hafa hér
grasfrærækt og það yrði bæði dýrt og vand-
kvæðum bundið. Þó er líklogt að vér með
tímanum munum komast svo langt að rækta
fræ af nokkrum grastegundum og rétt er að
fara að byrja á tilraunum með það. En fyrst
um sinn, að minsta kosti, og líklega um lang-
an aldur, verðum vér aðallega að nota útlent
fræ og það eru heldur engin neyðarkjör; ef
vér veljum það vel, undirbúum sáðsléttuna og
hirðum hana einsog lýst hefir verið fyr í þess-
ari grein, fáum vér uppskeru svo góða, að
jafnast á við hið bezta tún.
Útlenda fræið þurfum vér að kaupa af
verzlunarhúsum þeim, sem hafa áreiðanlega
gott fræ á boðstólum. Hvort þær verzlanir
eru í Danmörku, Noregi eða Svíþjóð, kemur í
sama stað niður, því að þærfá fræ víðsvegar að
frá öllum Norðurlöndum, Ameríku og víðar
að.
ítétt mun það vera að tryggast , só að fá
fræ frá norðlægum stöðum; þó er það því að
eins, að þeir staðir séu ekki norðlægari en svo,
að fræið þroskist þar vel og að fræræktin sé
í góðu iagi.
Við val fræsins er þetta þrent að athuga,
eins og þegar er tekið fram: að það sé af
réttum tegundum, að það sé vel þroskað, að
það, að svo miklu leyti sem hægt er, sé frá
norðlægum löndum og að það sé hreint, ekki
blandað öðrum frætegundum.
Þessar grasategundir hafa reynst hér
bezt:
Vallarfoxgras, Phleum pratense
Háliðagras, Alopecurus pratensis
Hásveifgras, Poa trivialis
Túnvinguli, Pestuca rubra
Strandvingull, -— littorea
Vallarsveifgras, Poa pratensis
Runnasveifgras, — nemoralis
Knjáliðagras, Alopecurus geneculatus
Póðurfoxgras, Bromus inermis
Hávingull, Pestuca pratensis
Snarrótarpuntur, Aira caespitosa