Freyr - 01.12.1906, Blaðsíða 4
136
FREYR.
hér óskilið mál, en þeir sem betur hafa vitað,
hafa lítið látið til sin taka ennþá með það að
aftra þessu hugsunarlausa framferði, en treysta
vil eg því, eftir þá kynningu, sem eg nú hefi
af sveitarbændum þar, að umbætur verði gerð-
ar bráðlega á þessu.
Búnaðarfélag var stofnað í sveitinni í sum-
ar, 7. ágúst; gengu þá þegar í það 20 bændur.
Tóku þeir vel í það að fara betur með mel-
gresið hér eftir en hingað til og margir þeirra
viðurkendu, að það mundi fyllileg geta borg-
að sig.
Ennþá er ótalið þriðja atriðið, sem aftrar
viðgaugi melsins, það er slátturinn. Sumir
hafa ekki alllítinu heyskap á melöldunum. Það
er alment viðurkent, að mellandið skemm-
ist, ef blaðkan sé slegin. En afsakanlegt er
það, þótt bóndi, sem litlar hefir slægjnr, noti
sér meigresið á þennan hátt. Varlega ætti að
nota sér blöðkuna til slægna og ekki annarstað-
ar en þar sem nóg er af henni.
Ef til vill mun sumum þykja þetta hörð
kenning: 1. að mega ekki taka kornið, 2. að
mega ekki r'ifa meljur og 3. að mega ekki slá
blöðkuna. — Hver eiga þá notin að verða? —-
Jlelgresið á að binda sandfokið, svo að aðrar
jurtir fái vöxt og viðnám á svæðinu. Melalönd-
in eru líka ágæt beitilönd og vil eg ekki ganga
svo langt, að meina mönnum notkun þeirra á
þann hátt; en auðvitað er beitin mikið til
skemda. Eg efast ekki um að melurinn breidd-
ist fljótt út á Meðallandssöndum, þótt sauðféð
gengi þar um, eins og verið hefir, ef hann að
eins yrði friðaður fyrir skemdum af manna-
völdum.
Melgresið er ágæt beitijurt fyrir sauðfé.
Þeir sem þekkja til í Möðrudal á Fjöllum,
munu kannast við það, Og ekki þarf að leita
svo langt; Meðallendingar sjálfir segja það.
Þeir þurfa ekki mikið fóður fyrir sauðfé sitt á
vetrum, ef þeir halda því vel til haga og það
nær í melinn. Ef melurinn ykist, og það er sann-
arleganóg viðátta af gróðurlausum söndum, þá
yrði þarna ágæt sauðfjársveit. Það þyrfti ekki
margt sauðfé til að vega upp á móti þeim
4—B tunnum af korni, sem kríað er saman
með mikilli fyrirhöfn af þeim sem mestu
safna, og sauðféð mundi líka fljótt borga hænd-
um andvirði þeirra reiðinga, sem þeir selja nú.
Eg tel engan vafa á því, að það er mel-
gresið, sem fremur en nokkuð annað getur
verndað Meðallandið og mörg önnur sandfoks-
svæði frá eyðileggingu og það er því að þakka,
að þessi sveit er ekki þegar komin í auðn.
Flýta mætti fyrir útgræðslunni með því að
safna nokkru af korni þar sem það vex þéttast
og sá því þar sem lítið eða ekkert er af þvi
og þá helzt þar sem hættan stafar mest frá.
Mun eg seinna vikja a? þessu.
Framh.
Einar Helgason.
Um sauðfjárrækt,
Eftir
Pál Stefánsson frá þverá.
I. Um meðferð hrúta.
Hrútar mega verða eins gamlir og ær, og
ekkert virðist vera á móti því að hafa þá til
undaneldis alt fram að8 vetra aldri, ef ekki er
komin í þá afturför fyr og ef þeir hafa gefist
vel. Það gildir hið sama í þessu efni um
hrútana og ærnar. Anum fer misjafnlega
snemma að fara aftur. Af 30 ám ná varla fleiri
en 8 svo háum aldri án þess afturför sé kom-
in í þær. Hve lengi hægt er að hafa hrút til
undaneldis á sama stað, fer eftir fjáríjöldanum,
ef menn vilja forðast of nána skyldieikaæxlun
og sjaldnast mun það verða lengur en 3—4 ár.
JSkyldleikaæxlunin getur verið varasöm, nema
eftir ákveðnum reglum.
Lambhrúta ætti aldrei að brúka, um það
kemur öllum fjárræktarmönnum saman. Bæði
er það, að afkvæmin verða rýrari eftir lamb-
hrúta en fullorðna hrúta og að öðru leyti háir
það framförum hrútsins sjálfs, ef hann er brúk-
aður á fýrsta vetri. Hrúta á því ekki að brúka
fyr en á öðrum vetri og þá ekki handa fleiri