Ljósmæðrablaðið - 01.07.1990, Blaðsíða 23

kyns, þótti óvarlegt að skíra það sama
nafni, og var því almennt trúað, að
bað mundi deyja líka. Betra þótti, ef
menn vildu yngja upp nafnið að láta
2—3 börn fæðast á milli og bæta þá
helzt við öðru nafni. Það var almenn
trú, að nafn hvers manns hefði mikla
Þýðingu, það var hluti af persónunni
sjálfri, og mun trúin á gildi nafnsins fyr-
lr einstaklinginn vera ævaforn. Þegar
barni var gefið nafn annars manns, var
það trú, að það hlyti um leið nokkuð af
eiginleikum hans, þetta kemur m.a.
fram í talshættinum ,,að fjórðungi
Þregði til föður, fjórðungi til móður,
fjórðungi til fósturs og fjórðungi til
nafns." — £{ konu dreymir einhvern
°ft eða einkennilega, á meðan hún
gengur með barnið, er hinn sami að
vttjajiafns, að fara þess á leit, að barn-
se látið heita eftir sér. Stundum biðja
Peir um það í draumnum og biðja þá
°ftast að lofa sér að vera. Óvarlegt þyk-
jr að verða ekki við slíkri bón. — Þegar
úið var að skíra barnið var fyrrum sú
trú, að skírnarvatnið væri hollt við ýms-
jrm kvillum, og sóttu þá margir á að
Þvo úr því veik og döpur augu o.s.frv.
argir trúðu því, að óspök börn yrðu
sPakari við skírnina, en sumir segja, að
sPök börn yrðu óspakari. Gamalt fólk
Var þess og fulltrúa, að börn fríkkuðu,
yr u Þörundsbjartari og tækju betur
ramförum, eftir að þau væru skírð. —
ikla aðgeezlu þurfti að hafa á börn-
um, meðan þau væru enn kornung,
e>nkum áður en þau voru skírð, og
mattu þau ekki vera nokkra stund ein í
Usi e^a einsömul. Það var einkum
vennt, sem var að varast. Annað var
adufólkið. Það sat sífellt um það að
na i börn mennskra manna og láta örv-
asa karla og kerlingar í þeirra stað.
Hnoðuðu álfarnir og kýttu þeim svo
saman, að þau urðu ekki stærri en ung-
börn og gáfu þeim barnsyfirlit. En aldrei
fengu þessir umskiptingar vöxt eða við-
gang, svo að í neinu lagi væri, urðu fá-
bjánar og vandræðagripir, þurftu
fullorðins manns fæði, en komust aldrei
almennilega á fót. Álfar áttu alls kostar
við börnin, ef enginn var til að gæta
þeirra, á meðan þau voru óskírð, og
enda skírnin dugði ekki heldur, þvi að
sumir álfar eru kristnir, og óttast því ekki
skírnina. En eftir að barnið er búið að
taka tennur á því að vera nokkurn veg-
inn óhætt, ekki sízt, ef krossmarki er
brugðið yfir það. Ráð til þess að vita,
hvort barn væri umskiptingur, var að
láta eitthvað nýstárlegt bera fyrir augu
þess, hýða það duglega eða setja það
upp á altarið, því að þar hlaut það að
birtast í sinni réttu mynd. En til þess að
börn kæmust ekki í færi við álfa, þegar
þau komust á legg, var það bráðnauð-
synlegt, þegar þau voru skírð, að skírn-
arvatninu væri ausið svo trúlega yfir
höfuð þeim, að það færi í bæði augu
þeirra, því að börn eru fædd skyggn;
þá missa þau skyggnina og sjá ekki álfa;
er þá lítil hætta á því, að álfar geti hyllt
börn til sín, enda þótt það hafi eigi að
síður oft viljað til, og stafar það þá lík-
lega af því, að presturinn hefir ekki
skírt þau nógu tryggilega. — Hinn
óvinurinn, sem ekki þurfti síður að var-
ast, var kölski sjálfur og árar hans. Þeir
sitja um að fara í barnið, drepa það og
ÆÐRABLAÐIÐ
*—*ÓSM
21