Einherji - 23.12.1953, Blaðsíða 1

píob íratn5Óknatmanna í^t&lufivbx
11.—12. tölublað.
Miðvikudaginn 23. des. 1953.
Einherji
óskar öllum lesendum
sínum, nær og fjær,
GLEÐILEGRA JÓLA
og
GÆFURlKS NÝÁRS
22. árgangur.
. Sá boðskapur vör fluttur mönnunum við fæðingu
Krists. Friðiir átti að ríkja á jörðu. Fátt liafa menn þráð
lieitar en frið, éri lítið orðið ágeiigt að skapa það friðar-
ríld, sem Kristur boðaði. Ófriðarblilia er enn á lofti. —
Sundrimg óg deilur: máhna í riiilli. Hermdarverk eru unn-
in, afbrot framin jafnvel á helgum jólum. Sígilt dæmi í
þessum efmun er sagan „Guðsfriðurinn“ eftir Selmu
Lagerlöf. Sagan gerist á stórbýli einu í Svíþjóð. I>að er
iðfangadagur jóla. Bóndinn, Ingimar Ingimarsson, hefur
gengið til skógar til að safna greriihríslum. Á leiðinni
skellur á blindhrjð.: Villist hann og ratar eigi heim. Að
.lokum reltst Jiann á bjarnarhíði,. og á eigi annars ltost,
an að leita sér þar hæhs fyrir óveðririu. Liggur liann þar
,um nóttina án þess björriinri vinni lionum nokkurt mein.
,Á jóladagsmorgun kemur liann heim heiU á liófi. Fyrsta '
,Verk lians er heim kemur, er að taka sér byssu í hönd,
og heldur svo til skógar ásamt sonum sínum. Er ætíun
hans að fella hjörninn. Er þeir koma að híðinu, þýtur
björninn út og rakleitt á Ingimar gajnla og vinmir á hon-
um. Að því loknu hverfur björninn inn í skógirin án þess
,að líta við hinum mönnunum. Eftir jólin fara kona íngi-
mars og ýrigsti 'ámirir-Hil prestsins til að tala inn jarðar-
förina. Presturinn verður mjög úndrandi er hann heyrir,
hvernig jarðarförinni skuli hagað. Engir áttu að fylgja,
uema nánustu ættingjar, engin klukknahringing, enginn
silfurskjöldur á kistuni, engin erfidrykkja, í fáum orðum
, engiri viðhöfn. En slíkt braut algjörlega í bág við þær
venjur, er þá tíðkuðust, er merkishöldar voru til moldar
borair. ■Skýririguria á þessri gefur kona Ingimars með
þessmn orðum: „Ég get sagt prestinum það, að l>ó að
maðurinri íriinit hefði brotið af sér við konunginn eða
sýslumanninn, eða að ég hefði orðið að skera hann niður
úr gálganum, þá hefði lirinn þó fengið heiðarlega greftr-
'um, þvi að Ingimarssymrnir óttast engan ogvþurfa ekki að víkja úr
vegi fyrir neinum. En á jólunum liefir guð sett frið milli dýra og
manna, og vesafings dýrið hélt boð. guðs, en við rufum það, og þess
vegna erum við nú sek við guð. I>að hæfir okkur þvi ei að berast á.
Ingimarssonunum ber að ganga á undan með góðu fordænti. Þeir eiga
að lúta gúði í auðmýkt.“
Saga þessi er hvortveggja í senn átakanleg og hugðnæm. Átakan-
legt er Jtað miskunnareysli inanneðlisins, að geta framið svo herfilegt
verk, á sjálfum jólunum. Huðgnæmt er hitt ,að dýrið er látið skynja
þann frið, sem ríkja á milli allra lífsvera þessa daga.
En Ingimar í sögu Selmu Lagerlöf er, því miður, eigi einn um að
misskilja svo herfilega boðskap jólanna, og þá um leið eðli og tilgang
lífsins. Sagan jtessi er,- þó áð liörmulegt sé, órækur vottur mn það,
hve illa mönnunum hefur .tekizt að. framkvæma þá hugsjón, sem [æir
• hafa nú dýrkað með vorunum í meira en 19 aldir. Það er hart að
ijYöuir er í dag frelsari fœddiir“.
verða að játa það á jólunum 1953,að friðarriki á jörðu er ennþá aðeins
draumsýn, fögur og mikilfengleg að vfsu, en harla fjarlæg hinum
raunliæfa veruleika.
Við hugsum lun frið, tölum imi frið og þráum frið. En það eitt
nægir ekki. Við verðum sjálf að leggja eitthvað af mörkum ef um
varanlegan frið á að vera að ræða. Sérhyggja og eigingirni verða að
minnka, fómarlund og velvild að vaxa, því að það er höfuðskilyrði
þess, að sá friður fáist, sem mannkynið hefir þráð öldum saman. Megi
jólin, sem nú fara í hönd, opna augu okkar fyrir þeim einföldu lífs-
sannindum.
ALTARISTAFIriÝ SIGLUFJARÐARKIRKJU