Ljósmæðrablaðið - 15.12.1999, Blaðsíða 13

Fæðingastofa á “góðu” sjúkrahúsi í Manila.
koma þama og sjá hvernig fólk lifir
og hvernig er búið að heilbrigðis-
kerfinu. Alls staðar sjást betlarar og
heilu fjölskyldurnar sofa úti undir
berum himni hvar sem þær sjá auð-
an blett. Engar tölur eru til um
mæðra- eða ungbarnadauða.
Langstærsti hluti íbúanna hefur
engar tryggingar og þar af leiðandi
ekki rétt á neinni heilbrigðisþjón-
ustu. Sjúkrahús eru yfirfull af
dauðveiku fólki þar sem enginn
leitar sér læknis og kemur á sjúkra-
hús fyrr en hann er kominn með
langt leidda sjúkdóma.
Sjúkrahúsin eru vægast sagt illa
búin bæði tækjalega og hvað
mannafla snertir. Að koma inn á
sjúkrahús í Manila er ótrúlegt og
engin orð eru nógu sterk til að lýsa
því sem maður sér þar. Húsnæði er
hræðilega illa farið, ekki hefur ver-
ið gert neitt til að endumýja það.
Málning er meira og minna flögn-
uð af veggjum, gólfum og rúmum.
Engin lyfta er í húsinu, sem er uppá
3 hæðir, allur þvottur er þveginn í
höndum. Sjúklingar þurfa að borga
lyfin sín og þeim er umsvifalaust
vísað frá sjúkrahúsinu ef þeir geta
ekki greitt fyrir þjónustuna. Oft
koma aðstandendur með og fara þá
út í lyfjabúð og ná í þau lyf sem
nauðsynlg eru þar sem ekki er til
mikið á sjúkrahúsinu. Þegar farið
er út í lyfjabúð er lagt 200% ofan á
öll lyf ef komið er eftir miðnætti.
Stundum lánar sjúkrahúsið sjúk-
lingnum lyfið og sjúklingurinn
skilar í sama. Á
sjúkrahúsinu sem
ég fór að skoða er
gefinn matur en
ekki er víst að
alltaf sé til nóg fyr-
ir alla!! Á mörgum
sjúkrahúsum þurfa
sjúklingar að hafa
með sér mat.
Emma lýsir ástand-
inu þannig að
skammstöfunin
TLC sem við not-
um fyrir „Tender
loving care“, sé hjá
þeim „Total lack of
care“.
Emma vinnur á
sjúkrahúsi í „góðu“
hverfi og á „fínu“
sjúkrahúsi. Þangað
fór ég að skoða
ásamt kollegum
mínum frá Svíþjóð.
Sjúkrahúsið var
með 440 rúm. Við
gengum í gegnum
allar deildir en
höfðum mestan áhuga á fæðingar-
deildinni. Á fæðingar- og sængurkve-
nnadeildinni var frekar rólegt að
sögn starfsfólksins. Einn hjúkrun-
arfræðingur var að störfum þar
með einn nema sér til aðstoðar. Á
deildinni lágu 60 — 70 konur, kon-
ur nýkomnar úr stórum aðgerðum,
konur sem voru nýbúnar að fæða,
nýjir keisarar, konur að fara í keis-
ara o.s.frv., mjög algengt var að
konur væru 2 saman í rúmi, starfs-
fólkið sagði að oft væru konumar 4
saman í rúmi. Engin loftræsting var
á sjúkrahúsinu, einstaka stofa hafði
viftu, allir gluggar opnir og sterilu
hanskarnir héngu til þerris úti á
snúru. Konur sem komu á sjúkra-
húsið til að fæða höfðu allt með sér
fyrir bæði sig og bamið, föt, dömu-
bindi, bleyjur o.þ.h.. Þær höfðu
einnig með sér mat og drykk. Kon-
ur sem fæddu á eðlilegan hátt fóru
heim eftir 6 klst. en konur sem
fæddu með keisaraskurði fóm eftir
Stiginn á milli hæða á sjúkrahúsinu. Þarna voru fárveikir
sjúklingar bornir milli hæða.
LJÓSMÆÐRABLAÐIP
13