Ljósmæðrablaðið - 15.12.1999, Blaðsíða 29

Onnur tækni sem stundum er
beitt í fæðingu er „innri mónitor-
ing“ og um þá aðferð held ég að
allar ljósmæður geti verið sam-
mála um að sé þvílík tæknidýrkun
að ætti ekki að viðgangast. Þá er
þrýstinema komið fyrir upp í legi
konunnar og á hann að mæla hríð-
'irnar og gegna því hlutverki sem
þjálfaðar ljósmóðurhendur hafa
gert í gegnum aldirnar. Fyrir utan
meðferðina á konunni sjálfri, er
þessi tækni gróf vantraustyfirlýs-
ing á kvenlíkamann og ljósmæður
eða eins og maðurinn sagði:
„There's nothing the matter with
the instrument - it's the body. The
woman's body is all wrong. “ (Það
er ekkert að tækjunum, það er lík-
aminn. Kvenlíkaminn virkar ekki
rétt - þýð. höf.). (Mitford, 1992,
bls. 99).
Við ljósmæður beitum líka
óþarfa tækni í fæðingum og get-
um því litið okkur nær. Dæmi um
það eru mænurótardeyfingar sem
eru gífurlega algengar á íslandi,
enda auðveldur aðgangur að
þeim. I öðrum löndum eins og
Hollandi og Danmörku eru þessar
deyfingar mjög lítið notaðar. Ekki
er ég að mæla algerlega á móti
mænurótardeyfingum sem geta í
erfiðum og langdregnum fæðing-
um verið himnasending. Það sem
ég er að benda á er að við grípum
oft æði fljótt til þeirrar lausnar
þótt við kunnum mikið fleiri sem
ekki eru eins mikið inngrip í fæð-
inguna og mænurótardeyfing er.
Þegar tæknin er fyrir hendi, höf-
um við tilhneigingu til að nota
hana og leyfi ég mér þá að lokum
að vitna í þá ágætu bók „The
American Way of Birth,“ sem ég
hvet ykkur allar til að lesa:
„To a man with a set offorceps in
his hand, every baby 's head looks
as if it needs help being born!“
(Fyrir mann með tangir í hönd,
virðast öll barnshöfuð þurfa hjálp
við að fæðast - þýð. höf.). (Mit-
ford, 1992, bls. 112).
Stuðst var við bækurnar:
Mitford, J. (1992). The American
Way ofBirth. Victor Gollancz Ltd.
London
Enkin, M., Keirse, M.J.N.C.,
Renfrew, M., og Neilson, J„
(1995). A Guide to Effective Care
in Pregnancy and Childbirth, 2.
Útgáfa. Oxford University Press.
Oxford.
Lítil Ljósmœðrasaga
Á nefndarfundi í Ljósmæðrafélaginu sátu 4 konur (ljósmæður að sjálfsögðu) og spjölluðu. Efni fundarins var
uppurið og talið barst að persónulegri hlutum.
Ljósmóðir 1: Nú fer hún bráðum að eiga. Hvað á ég að gera?
Ljósmóðir 2: (strax með á nótunum) Taktu strax 2 af henni.
Ljósmóðir 3: (líka með á nótunum) Það er nú voðalega harkalegt. Voru þetta ekki fyrirburar síðast?
Ljósmóðir 4\ (alveg úti á túni) Hvað eruð þið að tala um?
Ljósmóðir 1: Jú, en hún mjólkaði ekki neitt.
Ljósmóðir 2: Fjandinn, að það skuli ekki vera til mjaltavélar.
Ljósmóðir 4\ Hvar eru ekki til mjaltavélar?
Ljósmóðir 1\ Eg gæti handmjólkað hana.
Ljósmóðir 4\ (ennþá í túninu) Stelpur, hvað eru þið að tala um?
Ljósmóðir 3\ Þetta gæti nú gengið betur núna. Þetta voru jú fyrir-
burar-ræfilslegir.
Ljósmóðir 2: Já, sogið var voðalega linkulegt.
Ljósmóðir 1\ Ég gaf mjólk á 2 tíma fresti en það dugði ekki.
Ljósmóðir 4\ (smá ljós) Stelpur, eruð þið að tala um ketti?
Hinar líta undrandi á hana: Já, auðvitað.
Ljósmóðir 4: Sko. Þið eruð svo hryllilega miklar ljósmæður að það hálfa væ........
Hinar (löngu hættar að hlusta) tala í ákafa urn sogvillu, kattamjaltavélaskort, ábótargjöf kettlinga ofl. ofl.
Það er nú bara svona. Einu sinni ljósmóðir, ávallt ljósmóðir. Það er alveg sama hver á í hlut. Ef farið er að tala
um fæðingu eða brjósta(spena)gjöf þá skapast strax heitar umræður hjá 3 og jafnvel 4 ljósmæðrum.
LJÓSMÆPRABLAPI9
Katrín Edda Magnúsdóttir, '99.
29