Ljósmæðrablaðið - 15.12.2008, Síða 30

Að láta drauminn um að verða
Ijósmóðir og búa erlendis rætast
Viðtal við Birgittu Níelsdóttur
Getur þú sagt mér aóeins frá bak-
grunni þínum?
Eg er Dalvíkingur að uppruna, fædd
1970 og er gift Gunnari Gunnarssyni
vélfræðingi, við eigum við tvö böm,
Jennýju fædda 1993 og Hauk fæddan
1999. Ég lauk prófi í hjúkrunarfræði
frá Háskólanum á Akureyri 1998 og
starfaði við hjúkrun eftir það. I janúar
síðastliðnum lauk ég síðan námi í ljós-
móðurfræðum frá háskólanum í Lundi
í Svíþjóð.
Árið 2001 hóf ég störf á kvennadeild
Sjúkrahússins á Akureyri (FSA). Það
var eiginlega bara tilviljun sem réði því
að ég hóf störf þar. Ég gat alveg eins
hugsað mér að fara á skurðstofumar
en valdi Kvennadeildina. Það hafði
blundað í mér áhugi á meðgöngu og
fæðingu síðan ég var unglingur og las
bókina Vetrarbörn eftir Trier Mörch.
Þessa bók las ég mörgum sinnum og
það var eitthvað sem heillaði mig við
þennan heim kvenna og bameigna.
Þegar ég svo hóf störf á Kvennadeild-
inni fékk ég tækifæri til að kynnast
bameignaferlinu ásamt því að sinna
þeim konum sem lágu inni vegna
ýmissa kvensjúkdóma. Starfið var fjöl-
breytt og skemmtilegt og oft aðstoðaði
Birgitta eftir vel heppnaða œftngafceðingu.
ég við fæðingar og sinnti bæði sæng-
urkonum og þeim sem lágu inni á
meðgöngu. Þá kviknaði áhugi minn á
ljósmæðrastarfinu að nýju og ég fann
líka að mig vantaði þekkingu þegar ég
var að sinna þessum konum. Og eftir
fimm ára starf á deildinni og miklar
pælingar fram og til baka tók ég loks þá
ákvörðun að drífa mig í námið.
Aó Itverju valdir þú aó læra Ijós-
móðurfrœði erlendis?
Við hjónin höfðurn lengi átt þann
draum að prufa að búa erlendis í
einhvem tíma. Þegar ég svo hafði
ákveðið að drífa mig í námið og við
stóðum frammi fyrir því að vilja frekar
flytja til Reykjavíkur í stað þess að ég
færi í fjarnám, kom upp þessi hugmynd.
“því ekki að taka skrefið til fulls og
láta drauminn um útlandavistina rætast
um leið og ég menntaði mig“. Ég l'ékk
líka ákaflega mikla hvatningu frá fólki
innan stéttarinnar sem ég ræddi við um
þessa hugmynd mína um nám erlendis.
Má þar nefna Ólöfu Ástu Ólafsdóttur,
námsstjóra í ljósmóðurfræðum við HI
Alexander Smárason yfirlækni á FSA
og Sigfríði lngu Karlsdóttur ljósmóður
á FSA. Öll hvöttu þau mig eindregið
til að láta slag standa, það væri ljós-
móðurstéttinni bara til góðs að fá inn
fólk í stéttina með önnur sjónarhom
og áherslur en tíðkast hér á landi.Eftir
að hafa kannað ýmsa möguleika sendi
ég umsókn til þriggja skóla í Svíþjóð
ásamt því að eiga umsókn líka við HI.
Ég var svo heppin að fá inni á öllum
íjórum stöðunum og í samráði við fjöl-
skylduna valdi ég að fara til Svíþjóðar.
Ilvar lœröir þú Ijósmóöurfrœöi og
Itvernig var námiö uppbyggt?
Ég endaði sem sagt í háskólanum í
Lundi. Lundur er um það bil 100.000
manna borg í suður Svíþjóð í næsta
nágrenni við Malmö og aðeins um það
bil 40 km frá Kastrupflugvelli í Kaup-
mannahöfn. Námið er, held ég, byggt
upp á svipaðan hátt og hér heima.
Inntökuskilyrði eru að maður hafi
lokið hjúkrunarfræði og unnið við
hjúkrun í að minnsta kosti eitt ár. Ljós-
mæðranámið var 60 einingar, kennt á
þremur önnum og skiptist í bóklegt og
verklegt. Ég lenti í síðasta bekknum
sem les eftir þessu 60 eininga kerfi
þar sem verið var að aðlaga námið að
svo kölluðu Bolognia samkomulagi
sem felur í sér að háskólar í Evrópu
eru að reyna samhæfa einingakerfin til
að auðvelda fólki að fara á milli landa
í nám. Nú er því ljósmóðumámið í
Svíþjóð 90 háskólaeiningar. En minn
bekkur fékk að velja hvort við bættum
við okkur einingum til að ná þessu
sama og við vorum tvær sem létum
okkur hafa það. Kennt var í lotum. Við
tókum eitt til tvö fög í einu og lukum
þeim svo annað hvort með prófi eða
verkefnum. Okkur var í upphafi skipt í
fimm til sjö manna hópa og þessi hópur
(basgrupp) hélt svo saman námið út.
Við unnum ýmis verkefni saman og
kynntum fyrir hinum hópunum á svo
kölluðum seminarium. Þetta var þvi
mjög mikið sjálfsnám eða þannig að
við þurftum sjálfar (í hópunum) að afla
okkur þekkingar með því að leita og
lesa í bókum og ýmsum öðrum heim-
ildum. Fyrirlestrar og verklegar æfingar
voru líka hluti af náminu þannig að
þetta var mjög blandað. Og svo var
náttúrlega verknámið. Á fyrstu önninni
var það mæðravemdin, á annarri-
önn fæðingadeildin, sængurlegan og
meðgöngudeildin. Á þriðju önn var
meira verknám á fæðingadeild og 1
mæðravemd. Við fáum ekki laun meðan
á verknámi stendur eins og tiðkast her
heima.
Mér finnst munurinn aðalega felast
í því að Svíar kenna miklu meira um
getnaðarvarnir. Enda hafa ljósmæður i
Svíþjóð réttindi til þess að skrifa lyfseðla
fyrir getnaðarvörnum. Við þurftum þvl
að skila 30 stundum í ráðleggingum
og fleiru sem viðkom þessu. Þar meö
30 Ljósmæðrablaðið desember 2008