Akranes - 01.07.1950, Blaðsíða 15

Ríkiö vísar leiöina til
Hér í landi er allt að dragast í dróma,
vegna dýrtíðar, eyðslu- og heimtufrekju
almennings, hræðslu- og kjósendadekurs
flokkaima, aflabrests undanfarinna ára og
sölutregðu framleiðslunnar á erlendum
mörkuðum.
Þrátt fyrir allt þetta, sem er ærið nóg,
að því viðbættu, — að allir sjóðir og er-
lendar innstæður er uppétið; tekju-vonir
einstaklinga og ríkis mjög skertar, — er
eyðslu og útgjöldum enn hvergi stillt i
nokkurt hóf.
Einstöku sinnum heyrast raddir í þessa
att frá hærri stöðum. En allar fram-
kvæmdir miða hins vegar — eða flestar —
í öfuga átt. Hvað gerir ríkið til að verjast
áföllum? Það lækkar krónuna á versta
tíma, — miðað við von um árangur af þvi
vafasama bragði. — Gengur á undan um
launahækkanir, —■ til ýmsra þeirra, sem
vinna fárra tíma föndur, — en þeir sem
glíma við framleiðslustörfin bera sífellt
skárðari hlut frá borði. Það hækkar — oft
tilefnislaust og með litlu millibili — alla
þjónustu, sem það ræður yfir. Það hækkar
alla skatta og bætir sifellt nýjum við. Það
hækkar fjárlög frá ári til árs, og gefur
yfirleitt tóninn á öllum sviðum í áttina
til ófamaðar, og elur upp í almenningi
eyðslu urg og kæruleysi á öllum sviðum.
Það eykur stöðugt skriffinnskuna og
skrifstofubáknin. —■ Þar, sem þótt líf lægi
við, ekki er hægt fyrir utan- eða innan-
bæjarmenn að ná tali af forstjórunum. —-
Það heldur uppi farartækjum á sjó og
landi, með árlegum milljóna-halla. Það
notar hvert mögulegt og ómögulegt tæki-
færi til að hækka póst- og símagjöld, tó-
sæmdarbeitið: Bezti nemandinn.. — Þetta
sæmdarheiti hlutu þær Guðríður Jóns-
dóttir og Hrefna Sigurðardóttir, og viður-
kenningu Bótary-klúbbsins fyrir skólaárið
1949—1950.
I.oks hlutu þrjú fullnaðarprófsbörn við-
urkenningu fyrir sérstaklega prúðmann-
lega framkomu í skóla. Voru það Elíane
Hammersand Þorláksdóttir, Jón Gunn-
laugsson og Ólafur Ingi Jónsson. — Þessa
viðurkenningu veittu þrír ónefndir menn.
Þegar skólastjóri haíði afhent hlutað-
eigendum verðlaimin, sagði hann m. a.:
„Þér sjáið á þessu, kæru börn, að eftir yð-
ur er tekið, og menn vilja sýna, að þeir
kunna að meta ástundun, prúðmennsku
og fagra framkomu yðar, enda er háttvísi
eitt hið fegursta skart allra og ekki sízt
æskunnar.
Veit ég, að þér, sem nú hafið hlotið sér-
staka viðurkenningu í þessum efnum,
munið jafnan vemda þennan fagra þátt í
skaphöfn yðar.“
ófarnaöar
bak, brennivín ofl. ofl., og dregur fram
vafasöm eða óframbærileg rök ifyrir öllu
þessu okri. Þannig gengur rikið sífellt á
undan, í stað þess að draga saman seglin
og skapa með því aðhald á hvers konar
kröfu—pólitik þeirra mörgu, sem enn ekki
skilja að föðurlandinu er nú meiri þörf
á öðrum og hollari vinnubrögðum.
Undanfarin ár er búið að gera svo mikið
á vegum ríkisins, að hið alvarlega á-
stand þjóðarheildarinnar ekki aðeins rétt-
lætir það — heldur krefst þess beinlínis,
að hætt sé í bili hvers konar nýbygging-
Einar Páll Jónsson
ritstjóri Lögbergs sjötugur.
Sunnudaginn 27. ágúst s.l. birtist i
Morgunblaðinu skilmerkileg grein, eftir
dr. Richard Beck, prófessor um Einar Pál
Jónsson, ritstj. Lögbergs sjötugann. Var
grein dr. Beck æfiágrip Einars, og um
skáldskap hans, ritstörf og hugðarefni.
Þessi grein dr. Beck, varð til þess að
rifja upp fyrir mér erindi er Einar orti í
nafnabók hjá mér, í heimsókn til Islands
sumarið 194.6.
Vil ég nú biðja ritstj. „Akraness", að
birta þetta erindi Einars, ■—• með beztu
afmæliskveðjum frá mér til hans, og þakk-
læti til þeirra hjóna beggja.
Vona ég að Einar virði á betri veg, þó
að afmæliskveðjan frá mér komi „eftir dúk
og disk“. Einnig treysti ég því, að hann
fyrirgefi mér „bessaleyfið að birta erind-
ið án hans leyfis, en erindið er þannig:
„Mín trú er ei byggð á bókum
né bjargi, sem enginn leit,
hún á sína rót frá æsku
í íslenzkri heiðarsveit
og styrkist við ljóðhátt linda
í laufguðum víðireit.“
Lýsir erindi þetta vel hinum heilsteypta
manni og þjóðrækna íslending, er dvalið
hefur „fjarri fósturjarðarströndum“ í
nokkra tugi ára, en er íslenzkari í anda
og máli, en margur sem aldrei hefur farið
af landi brott.. Þess vegna bað ég „Akra-
nes“ um rúm fyrir þetta fagra erindi Ein-
ars, til þess að fleiri en ég gætu fengið að
sjá það, og til þess að það geymdist en
glataðist ekki.
Óska ég svo liöfundi erindisins til ham-
ingju með áttunda áratuginn, sem nú er
nýbyrjaður. Og vona ég að sjá frá honum
marga snjalla setningu í lausu máli og
bundnu, um langann tíma enn.
Lárus Sch. Ólafsson, Akran.
um. Það er neyðarlaust í bili, að stöðva
vega- og brúargerðir, simalagningar, skóla-
byggingar og aðrar opinberar fjárfrekar
framkvæmdir. Innflutning alls konar far-
artækja til þess að auka árlega gjaldeyr-
isnotkun í benzín- og olíukaupum ofl. ofl.
Nei, nú þarf hver einasti þegn i þjóð-
félaginu að hjálpa til og leggja megin á-
herzlu á 'framleiðsluna í stærri og smærri
stíl, —- sérstaklega útflutningsframleiðsl-
una. — Og svo að sameinast um hóflegar
lífsvenjur og sparnað, svo sem frekast er
unnt. En ef ekki er almennt að vænta
slíks þegnskapar, verður ríkið beinlínis að
þvinga fram slíkar hugarfarsbreytingar.
Með stefnu sinni styður ríkið einmitt
áframhaldandi öfgar og ófarnað, i stað
þegnskapar til þjóðþrifa, öryggis og at-
hafan.
Ó. B. B.
Fyrstí íslenzkí
krístníboðínn
Frú Steinunn Jóhannesdóttir Hayes,
talaði hér í Akraneskirkju simnudaginn
13. ágúst, kl. 2. Ólafur Ólafsson kristni-
boði túlkaði, og sagði auk þess nokkur orð
í tilefni af þessari heimsókn frú Stein-
unnar. Sr. Jón M. Guðjónsson sóknar-
prestur, bauð og frúna velkomna og árn-
að henni heilla og blessunar.
Steinunnar verður rækilega getið síð-
ar í blaðinu.
Ekkí er á okk-
tír logíð,
Sagt er að innlendar kartöflur hafi
í sumar verið seldar á 5 kr. kg., en Hol-
lenzkar kartöflur — frá því hágengis-
landi, — komnar hingað með okuríarm-
gjöldum og öllum tollum og margvísleg-
imi aukakostnaði, sem liér er lagt á alla
hluti, kostuðu þó ekki nema kr. 1.50
kg. —
Jafnvel stórfelld félagssamtök framleið-
end;) nota sér hvers konar átyllur og
smugm', eins og hverjir aðrir fantar. --
Jafnaðarlegast er lítið um smjör, og hið
„rétta“ verð þess ærið, þótt ekki sé við
það bætt. En það eru nógar leiðir til íð
finna hækkunarmöguleika, og fara í
kring um verðlagið. Þá er því haldið fram,
að viðkomandi mjólkurbú, selji kaupanda
rjómann á „gangverði" til Reykjavíkur,
en sýni svo viðskiptavininum þá miklu
rausn og vinsemd, að strokka fyrir hann
og afhenda honum svo smjör-klínuna með
hæfilegu frádragi fyrir áfirnar.. ,.
Miklir menn erum við Hrólfur minn.
AKRANES
^7