Almanak Hins íslenska þjóðvinafélags - 01.01.1933, Qupperneq 91

sumar rætur að auðnuleysi Sigurðar skálds, og að hann hafi haf
illar fylgjur úr foreldrahúsum; þess vegna er sumt af þessu nýti-
legt. Reyndar er þess við að geta, að þeir feðgar, að minnsta kosti
sira Eggert á Ballará, ef ekki síra Friðrik sjálfur, hafa vafalaust
orðið fyrir hvefznimálum Eiríks i Bíldsey (eða Rifgirðingum, sem
hann er og við kenndur). Petta má þykja ráða af öðrum stað i
))Samtíningi« síra Friðriks, í þætti af sira Eyjólfi Gislasyni Saur-
bæjarpresti. Par segir (bls. 716—17): y>Lggar og mannlast gekk þá
k mikiö, meðan Egjólfur sat i Vogi, Eirikur [faðir Sigurðar skálds]
i Rifgirðingum, Jón [skáld] Hákonarson í Hrappseg, Skúli [sýslu-
maður Magnússon, móðurbróðir sira Friðriks] i Skarði og Bjarni
]mágur Eiriks] d Krossi, og margir vorn þá kjaftaskúmar um
Skarðsströnd, úteyjar og Fellsströnd og Stgkkishólm, er gerðu nœst-
um óvœrt skikkanlegu fólki í þeim bgggðarlögum«. Sira Friðrik hefir
og ritað stuttan þátt af Sigurði Breiðfjörð, en ekki er mikið á
honum að græða.
Ekki er rnér kunnugt um ætt hans [þ. e. Eiríks;
þá ætt má samt rekja nokkuð]. Hann var kvongaður
og hét Ingibjörg kona hans. Hún var dóttir Bjarna
Bogasonar i Hrappsey, Benediktssonar, Jónssonar.
Systur Eiriks voru Rósa (kona Bjarna Bæringssonar
á Krossi), önnur Steinunn á Hrafnabjörgum (móðir
Pórhalla illskældu og kvennamanns, er var á Hara-
stöðum í Dölum og í Villingadal). Sigriðar tvær, Ingi-
björg og Helga voru enn dætur Sigurðar. — Eiríkur
var vart meðalmaður á hæð, rauðleitur og bólugraf-
inn í andliti, hægur i lund; langhentur var hann og
léttur á fæti, skáld mikið, en illskældinn, hjóllyndur
og háðgjarn og hermikráka hin mesta; lastmáll var
hann kallaður, kvennamaður mikill, skytta góð og hól-
samur. Kona hans var kölluð geðvargur hinn mesti, og
bannaðist hún þá um, og mjög svo þókti hún vergjörn.
Pað var ein sögn, þá er hún var heimasæta hjá föður
sinum Bjarna og móður, Jóhönnu Vigfúsdóttur, er
þau bjuggu i Frakkanesi, að svo hefði hún griðar-
lega bölvað graut i aski sinum, að menn hefðu séð,
að lok hans hefði sjálfkrafa lypzt upp. Eiríkur og
Ingibjörg bjuggu fyrst í Rifgirðingum. Var það ein-
hverju sinni, að hann komst þar í mannraun mikla,
er hann fekkst við útselsurtu, og lá honum við bana.
Par um var þetta kveðið:
(87)