Geislinn - 01.09.1930, Blaðsíða 2

50
GEISLINN
Ranglátar ásakanir.
eir eru margir nú á dögum, jafnvel sann-
leikselskandi menn, sem hafa hinar ein-
kennilegustu hugmyndir 'um pann boðskap,
sem vjer prjedikum í heiminum. Deir hafa
heyrt athugasemdir frá einhverjum hinna svörnu
óvina vorra, og pegar pær koma frá peim,
sem taldir eru lærðir, er svo auðvelt að trúa
peim. Vjer erum sakaðir um að vera Gyðing-
ar, um að trúa ekki á Krist, um að hafa kastað
barnatrúnni, já, um ótal margt, og einlægar
sálir verða skelkaðar yfir pvi og vilja sneiða
sig hjá slíku.
Hinir fyrstu kristnu voru einnig sakaðir um
nokkurn vegin pað sama, hvað við kemur hug-
myndum og hleypidómum manna; og mjög
snemma á öldum varð kirkjan pví að gjöra
grein fyrir trú sinni í fáum orðum, og pessi
greinargjörð kom út í premur stuttum og kjarn-
góðum greinum, er hljóða pannig:
1) Jeg trúi á Guð föður, almáttugan skapara
himins og jarðar.
2) Jeg trúi á Jesúm Krist, Guðs eingetinn
son, sem getinn er af Heilögum Anda,
fæddur af Maríu meyju, píndur undir
Pontíus Pílatus, krossfestur, dáinn og graf-
inn, reis á priðja degi upp frá dauðum,
steig upp til himna, situr par við hægri
hönd Guðs föður, almáttugs, og mun
paðan koma að dæma lifendur og dauða.
3) Jeg trúi á Heilagan Anda, heilaga, al-
menna kristilega kirkju, samfjelag heil-
agra, fyrirgefning syndanna, upprisu holds-
ins og eilíft líf. Amen.
Hver dirfist að halda pvi fram, og hver
getur sannað pað, að vjer, sem kirkjufjelag,
trúum ekki á pað, sem sett er fram I pessum
skýru og greinilegu orðum, af ósaurguðum,
sannleiksleitandi sálum, á fyrstu tímum kristn-
innar? Og hver dirfist ennfremur að halda pví
fram, að nokkur af peim púsundum presta og
kristniboða, sem vjer höfum um heim allan,
kenni nokkuð annað? Og skyldi slíkur maður
finnast, pá getur hann ekki lengur verið starfs-
maður fyrir kirkjufjelag vort. Pví að í trúar-
játningunni stendur: „Heilaga, almenna, kristi-
lega kirkju o. s. frv. Ef einhver maður hefði
aðrar hugmyndir, og fengi að prjedika pær,
pá yrðu eins margvíslegar skoðanir innan
kirkjufjelags vors, og trúarhugmyndir prjedikar-
anna. Vjer neyðum engan til pess að halda
fram ákveðnum boðskap móti vilja sínum.
En sem sjerstök hreyfing og kirkjudeild, höfum
vjer pað á stefnuskrá vorri, að vilja hverfa
aftur til hinna eldgömlu, postullegu kenninga.
Sá sem semur sig að hætti tískunnar í pess-
um efnum, getur ekki prifist meðal vor.
Trúarjátninguna lærði jeg, er jeg gekk í
skóla, fyrst í Noregi og síðan í Ameríku, og
jeg pori að fullyrða, að jeg hefi aldrei hafnað
henni, hún er mjer mjög dýrmæt enn í dag.
Sá mikli munur er á, hvað við víkur lestrin-
um, að pað getur verið dauð venja, sem heil-
inn hefir lært utanbókar, og pað getur að hinu
leytinu verið lifandi veruleiki, sem læsir sig
inn í mannshjartað, og ber lifandi, dýrlega
ávexti, sem bók Drottins kallar „ávexti And-
ans.“ Það er pessi tvenns konar lestrarháttur,
sem jeg hefi hugsað mjer að fara nokkurum
orðum um í pessari grein.
Degar jeg hefi orðið fyrir árásum sumra
kennimanna, hefir mjer oít dottið í hug mál-
tækið, sem segir: „Höggur sá, er hlíía skyldi.“
Hve satt petta reynist! Mjer hefir verið borið
pað á brýn, að jeg hafi kastað minni barna-
trú. Þegar jeg svo tek skýringarnar yfir Fræði
Lúthers hin minni, eftir dr. próf. Erik Pontop-
pidan, sem jeg lærði í skólanum undir ferm-
inguna, og sem jeg kunni nokkurn vegin
utanbókar, og fer að lesa pær fyrir presti eða
kennara, sem er t. d. andatrúarmaður, pá trúir
hann ekki upprisu holdsins á hinum mikla
degi, og hann hikar ekki við að halda' pví
fram, hvenær og hvar sem vera skal, enda
pótt hann dirfist að standa frammi fyrir altar-
inu og fara með trúarjátninguna. Hvor okkar
er pað svo, sem hefir kastað barnatrúnni?
Eigi maður tal við kennara í nýtísku guð-
fræði, stendur ekki á pvl að hann reyni að
staðhæfa pað, að kenningin um að Jesús hafi
verið getinn af Heilögum Anda, sje orðin úr-