Geislinn - 01.09.1930, Blaðsíða 21

GEISLINN
69
Frú Walter klappaði saman lófunum af undr-
un og kallaði upp yfir sig: „Hvernig er slíkt
pekkingarleysi á Biblíunni mögulegt?"
Bóndi stóð pegjandi upp og gekk pangað,
sem Biblían lá, tók hana og fletti upp I henni
par sem boðorðin standa, og lagði hana á
borðið fyrir framan gestinn.
„Hjerna“, sagði hann og benti með fingr-
inum á orðin, „gáið nú sjálfir að“, siðan
gekk hann frá borðinu, horfði yfir axlir manns-
ins og sagði: „Darna sjáið pjer pað.“
„Já, pað standa hjerna tíu“, svaraði gestur-
inn, „en pó finst mjer, að pau muni vera
ellefu."
„Stendur ekki í Biblíunni, að pau sjeu tíu“,
sagði Walter bóndi ópolinmóðlega.
„Jú, pað stendur par.“
„Durfið pjer pá frekari sannana við? Trúið
pjer ekki Biblíunni?"
„Jú, jeg trúi Biblíunni, en mig minnir að
einhvers staðar standi, að ellefta boðorðinu
hafi verið bætt við.“
Nú var peim hjónum nóg boðið, slík fá-
fræði í andlegum efnum fanst peim ópolandi.
Dau hjeldu nú langa ræðu yfir gestinum og
leituðust við að uppfræða hann í andlegum
efnum. Loks spurði hann hæversklega hvort
hann mætti ekki fara með Biblíuna inn í
herbergið, sem hann ætti að sofa í, sig lang-
aði til að lesa í henni, áður en hann færi að
sofa.
Sú bæn var honum veitt með ljúfu geði,
og rjett á eftir var honum vlsað til sængur í
gestaherberginu. En áður en hann færi að
sofa, fanst bór.da pað vera skylda sín, að
fræða hann uin andleg mál, og pað gjörði
hann í nokkurar mínútur, en er orð hans
virtust engin áhrif hafa á gestinn, yfirgaf hann
hann og kendi mjög I brjósti um hann, fyrir
fáfræðina og pverúðina.
Morguninn eftir var gesturinn viðstaddur
lestur og bæn fjölskyldunnar og tók hann
pátt par í, með tilhlýðilegri hæversku. Að
loknum morgunverði pakkaði hann bónda og
húsfreyju gestrisnina, og hjelt áfram leiðar
sinnar.
Klukkan var orðin tíu og prófasturinn var
ókominn enn.
Hjónin lögðu pvi af stað til kirkjunnar,
sannfærð um að pau mundu finna hann par.
En pau urðu fyrir vonbrigðum. Fjöldi fólks
var kominn til kirkju, sumir voru inni og
aðrir úti, en prófasturinn var hvergi sjáanleg-
ur. Fólkið safnaðist utan um Walter bónda,
og spurði hann um prófastinn. „Hann er ekki
kominn", svaraði hann, „pað hlýtur eitthvað
að hafa tafið hann, en jeg vona nú samt að
hann komi, jeg taldi vlst að jeg hitti hann
hjer.“
Með pví að veður var kalt, stakk Walter
bóndi upp á pví, að fólkið gengi til kirkju og
biði heldur par, og brátt var kirkjan fullskipuð.
Walter bóndi, sem leit til dyranna í hvert
sinn og hurðin var opnuð, varð mjög undr-
andi, er hann sá manninn, sem hann hafði hýst
um nóttina, koma inn. Hann gekk hægt inn
eftir gólfinu og leit til beggja handa, eins og
hann væri að leita sjer að sæti. Síðan gekk
hann inn að prjedikunarstólnum, lagði af sjer
yfirhöfnina og tók sjer sæti. í sama bili gekk
Walter bóndi til hans, tók í handlegg hans
og sagði: „Hjerna megið pjer ekki sitja, komið
og jeg skal vísa yður á annað sæti“, sagði
hann og var mikið niðri fyrir.
„Dökk fyrir“, svaraði maðurinn með hægð,
„pað er vel gjört af yður“, en hann sat kyr
í sætinu eftir sem áður. Walter bóndi ætlaði
að fara að biðja meðhjálparann að hjálpa sjer
til að koma honum úr sætinu, en áður en varði
stóð ókunni maðurinn upp, steig í ræðustólinn og
lauk upp sálmabókinni. Dað var eins og rödd
hans nísti hjarta Walters bónda, er hann með
miklum hátíðleik tók til sálminn, er syngja
skyldi. Að söngnum loknum, kraup söfnuður-
inn niður, og prófasturinn — enginn virtist
nú framar vera í efa um hver væri prófastur-
inn — bað með hjartnæmum og alvöruprungn-
um orðum. Svo las hann sálm, og pví næst
varð augnabliks pögn. Út af hverju skyldi
hann nú leggja? Eftirvæntingin var mikil, og
kyrðin svo, að heyra hefði mátt saumnál detta
á gólfið. Nú heyrðist aftur rödd ræðumannsins
skýr og ákveðin: „Nýtt boðorð gef jeg yður,
að pjer elskið hver annan.“ Walter bóndi ætl-
aði sjer I fyrstu ekki að hlusta á pað, sem
hann segði, en nú lá við að hann dytti úr