Geislinn - 01.09.1930, Blaðsíða 23

GEISLINN
71
steikina, sem hann sá á fati á hinum borðs-
endanum. Skyldi hann nú geta náð í hana í
tæka tíð, eða skyldi Karló verða heppnari?
Nú var farið að rjetta skorpusteikina í kring
um borðið; Karlo og Frits tóku litlu bitana og
skáru pá í sundur. „Nei, hve mikið og gott
er innan í peim“, hugsaði Róbert. ,,Bara að
jeg geti náð í stærsta bitan.“
Nú var fatið rjett að Róbert. Stærsta stykkið
af skorpusteikinni var enn eftir, og með mik-
illi áfergju tók hann pað til sin.
En hvílík vonbrigði; pegar hann skar pað
í sundur, var eins og ekkert yrði úr pví, pað
var holt innan, ekkert innan í pví, pað var
eintóm skurn. Aumingja Róbert, pað komu
tár í augu hans, en af pví að hann hjelt, að
enginn hefði tekið eftir pessu, ljet hann sem
ekkert væri og borðaði tómu skurnina pegjandi.
Síðan var farið að rjetta sætabrauðið í kring
um borðið. Róbert fanst nú, að hann hefði
fulla heimild tíl að taka stærstu kökuna, par
sem ekkert var innan i skorpusteikinni hans.
En kakan hans var eitthvað einkennileg; að
utan leit hún vel út, en hún var eitthvað svo
vond á bragðið að innan. „Hvað ætli geti
komið til?“ hugsaði Róbert. Frænka var pó
vön að búa til svo góðar kökur, og pað
virtist heldur ekki vera neitt að kökum hinna.
„Mjer hefir verið gjört rangt til“, hugsaði
Róbert, en hann porði ekki að segja neitt,
pví að hann var hræddur um, að pað mundi
verða hlegið að sjer.
Nú komu ávextirnir. Róbert var pakklátur í
huga sínum íyrir pað, að ávaxtaskálin var
fyrst rjett peim megin, sem hann var, hann
póttist vita, að Karlo vildi gjarna fá stóru per-
una, en hann vonaði nú samt, að hún lenti
hjá sjer. Skálin kom til Róberts, sem setti
hendina með mikilli áfergju í miðja skálina.
Appelsínur og epli ultu út úr henni á alla
vegu ofan á borðið, móður Róberts til mikillar
raunar. En Róbert fjekk peruna sína. Tennur
hans fengu brátt nóg að starfa, en æ, hjerna
var einnig eitthvað, sem ekki var með feldu.
Hann tók hnífinn og skar hana í sundur, en
honum bauð við, pví að hún var öll skemd
að innan. Pað var eins og enginn tæki eftir
peim vandræðum, sem Róbert var staddur í,
og enginn bauð honum neitt í staðin fyrir
pað, sem hann hafði mist af. Dar að auki
litu allir hinir, sem við borðið voru svo ánægju-
lega út.
Loks kom súkkulaðið, og pá var einmitt að
pví komið að Róbert misti valdið yfir sjálfum
sjer.
,,Nú verð jeg að fá viðreisn fyrir alt hitt“,
hugsaði hann með sjálfum sjer, „jeg verð að
ná í pessi tvö fallegu stykki, sem eru í miðj-
unni“, og í pví tók hann til sín tvö stærstu
og útlits fallegustu stykkin, sem voru á disk-
inum.
„Svei,“ sagði Róbert, stynjandi og varð
blóðrauður í framan af gremju. „Detta var
ljóta bragðið, sem var að pessu súkkulaði.“
Loksins gat hann pó pínt öðrum bitanum
ofan í sig, og svo ætlaði hann að borða hinn
á eftir, til að taka óbragðið úr munninum á
sjer, en pað versnaði aðeins.
Á leiðinni heim fór Karlo að minnast á
pennan góða kvöldmat, sem peir höfðu fengið.
„Góða kvöldmat — hvað varstu að segja?“
ansaði Róbert.
„Mjer sýndist pú annars ekkert ánægjuleg-
ur á svipinn“, sagði Karlo. „Dað var alveg
eins og pú værir leiður yfir öllu saman; hvað
var annars að pjer?“
„Hvað var að mjer“, svaraði Róbert. „Alt,
sem jeg náði í var vont, pó að jeg í hvert
sinn tæki pað, sem leit best út.“ „Dað getur
vel verið, að pað hafi einmitt verið ástæðan
til pess, hvað pú varst óheppinn í kvöld, Rób-
ert“, sagði Karlo, með sannfæringarhreim í
röddinni. „Ef jeg væri sem pú, pá mundi jeg
lofa hinum að taka pað stærsta og álitlegasta
næsta sinn.“
Um kvöldið lá Róbert lengi vakandi í rúm-
inu sínu, og pað var tvent, sem hann var að
hugsa um. Annað var vonbrigðin og leiðind-
in, sem hann hafði orðið fyrir, og hitt var
ráðið, sem Karlo hafði gefið honum. Hann
braut heilan um petta aftur á bak og áfram,
og komst loks að peirri niðurstöðu, að best
mundi verða fyrir hann, að fara að ráðum
Karlo eftirleiðis.
PRENTSMIÐJA OEISLANS, REYKJAVÍK