Geislinn - 01.12.1930, Side 2

74
GEISLINN
Hvernig Lúther prjedikaði.
T úther hefir sjálfur skýrt frá því, hvernig
^ hann færi að pegar hann prjedikaði. Frá
pessu sagði hann eitt sinn, er hin frægi prent-
ari, Luft, borðaði miðdegisverð hjá honum.
Meðan á máltíðinni stóð spurði prentarinn
hinn vingjarnlega húsbónda á pessa leið:
„Kæri doktor Lúther, hvaða aðíerð hafið
pjer til að geta prjedikað svo kröftuglega og
sannfærandi? Jeg hefi heyrt og lesið margt
og prátt fyrir pað oft verið kaldur og ósnort-
inn; en pegar jeg heyri eða les eitthvað eftir
yður, get jeg ekki annað en gefið pví gaum,
pað prengir sjer inn í sál mína.“
„Lyfjaseðillinn er mjög óbrotinn, vinur
minn,“ svaraði Marteinn Lúther, „og allir,
sem vilja, geta farið eftir homum. í fyrsta lagi:
Degar jeg stíg í ræðustólinn, segi jeg við
sjálfan mig: Marteinn, mundu að pú ert sendi-
boði Guðs hins hæsta. Talaðu pví í hans nafni
og fyrir hans hönd. Þetta kemur pví til vegar
að jeg tek ekki tillit til nokkurs manns í
heiminum og er ekki hræddur við að segja
sannleikann. En pað gefur mjer heldur ekki
leyfi til að vera drambsamur nje virðinga-
gjarn; jeg tala ekki til að geðjast nokkur-
um manni nje vinna hylli hans, heldur er jeg
einungis í pjónustu Drottins mins. Guð á hæg-
ara með að umbera dramb og virðingagirni
manna I hverri annari stöðu sem vera skal
en prjedikunarstöðunni. Öllum ber að vera
auðmjúkum gagnvart Heilagri Ritningu og gefa
Guði einunr dýrðina.
í öðru lagi: Jeg held mig að Ritningunni
einni og les og rannsaka hana á ný dag eftir
dag. Hún er stórt trje, með mörgum greinum,
og jeg hefi enn ekki hrist neina peirra svo
að ekki hafi oltið til min sætur ávöxtur. í
priðja lagi: Jeg hefi pað fyrir venju að tala
ekki um allar hliðar málsins, heldur aðeins
aðalatriði prjedikunarinnar; pað sem ekki getur
talist aðalatriði, læt jeg vera, jafnvel pótt pað
komi oft upp í huga mjer. Maður ætti ekki
að leggja sig eftir að segja svo mikið í einu.
Hófsemi í öllum hlutum er góð.
í fjórða lagi: Jeg hefi allar mínar prjedikanir
mjög einfaldar og blátt áfram og lít minna á
pjóðhöfðingjana, doktorana og stúdentana, sem
eru áheyrendur, en bændurna, 12 og 13 ára
unglingana og pjónana o. s. frv. Ræða mín
verður að vera pess eðlis, að Jens og Grjeta
geti fengið eitthvað af henni í nesti með sjer
heim. Mjer geðjast ekki að peim prjedikunum,
sem samdar eru pannig, að pær sjeu sem
best við hæfi hinna háttsettu og lærðu áheyr-
enda, en hafa lítið á boðstólum fyrir alpýðuna.
Drottinn Jesús kendi í dæmisögum og lík-
ingum; hann dróg fram myndir af pví, sem
vanalega bar fyrir augun og talaði um sauði,
hirða, úlfa, víngarða, fíkjutrje, akra o. s. frv.
Petta gat alpýðan skilið. Vei öllum peim prjed-
ikurum, sem með sínum pungskildu og há-
fleygu ræðum sækjast eftir frægð og heiðri af
mönnum og leitast við að geðjast einum eða
öðrum.
í fimta lagi: Jeg preyti ekki fólk með alt of
löngum ræðum. Heyrnin er viðkvæmt skiln-
ingarvit og preytist fljótt. Að geta sagt mikið
með fáunr orðum og í stuttu máli, pað er
galdurinn og pað er einnig mikill kostur. Að
nota mörg orð en segja samt lítið, pað er
mikil heimska.
í sjötta lagi: Jeg tala hægt, pað er mjög
áríðandi og rnikill kostur. í pessu er öll mín
viska fólgin; petta er alt mjög einfalt."
„Getið pjer ekki, herra doktor, dregið allar
pessar reglur saman I eitt stutt og greinilegt
spakmæli, eins og pjer eruð vanur að gjöra?“
„Dví ekki pað?“ svaraði Lúther. „Pað hljóðar
pannig: Gakk fram með djörfung, ljúktu upp
munninum, hættu bráðlega."
| Ffnrúíeg ósk u?n gledííeg jól og gæfu á nýja árínu. |