Geislinn - 01.12.1930, Blaðsíða 11

GEISLINM
dags. Þetta getur því að eins orðið, að Krist-
ur búi jafnan í mannshjartanu og áhrif hans
verði par stöðugt ráðandi afl.
Móðir ein hafði mikla löngun til að litla
dóttir hennar væri hrein og snyrtilega til fara.
En til þess að petta gæti orðið, varð hún alla
tíð að vera að skifta um klæðnað hennar, par
sem barnið hafði ekki neinn smekk fyrir hrein-
læti. Eðli dótturinnar var bein mótsetning við
eðli móðurinnar. Barninu fanst best, að pví
er virtist, að vera alt af óhreint. Að lokum
varð móðirin preytt af að vera ávalt að pvo
fötin hennar og veita henni nýtt og nýtt, og
sagði mjög armædd: „Bara að jeg gæti breytt
eðli dóttur minnar, eða komið inn hjá henni
mínum smekk íyrir hreinlæti og fegurð.“
En f>að gat hún auðvitað ekki. Pað eina,
er hún megnaði, var að afmá hin ytri óhrein-
indi dóttur sinnar. Par á móti getur Guð veitt
börnum sínum einmitt pað, sem pessi móðir
vildi svo gjarnan veita dóttur sinni. Hann
getur fyrir gefið og rjettlætt, eins og hann
iíka gerir, eins og móðirn gat hreinsað hin
ytri óhreinindi dóttur sinnar; en það er ekki
nóg. Hann gefur börnum sínum sitt eigið full-
komna eðli og hugarfar.
Dað sem útheimtist pá, til að bjarga synd-
ara frá glötun, er sköpunarkraftur. Maðurinn
verður að umskapast, endurfæðast, eins og
Ritningin orðar pað. En pað er einmitt petta,
sem Guð vill svo gjarnan gjöra fyrir oss alla.
Gefið gaum að eftirfarandi ritningarstöðum:
„Dví að hvorki er umskurn neitt, nje yfirhúð,
heldur ný skepna.“ „Ef pannig einhver er í
samfjelagi við Krist, er hann ný skepna, hið
gamla varð að engu, sjá, pað er orðið nýtt.“
„Og íklæðist hinum nýja manni, sem skap-
aður er eftir Guði í rjettlæti og heilagleika
sannleikans." „Dví að vjer erum smíð hans,
skapaðir fyrir samfjelagið við Krist Jesúm til
góðra verka, sem Guð hefir áður fyrirbúið, til
pess að vjer skyldum leggja stund á pau.“
Gal. 6, 15; 2. Kor. 5, 17; Ef. 4, 24; 2, 10.
Skaparinn og duftið.
í upphafi skapaði Guð manninn af dufti
jarðar. í frelsunaráforminu á sjer stað endur-
sköpun á pessu óhlýðna, uppreistargjarna jarð-
éá
arinnar dufti. í polinmæði og langlyndi heldur
hann fast í pað, sem hann elskar svo heitt.
Og að hann bæði vill og getur skapað hlýðin
Guðs börn af pvílíku efni, er sannleikur, sem
ætti að vekja' pakklátsemi hjá oss. Guðs orð
er dýrmætur boðskapur til mannanna, fyltur
með pví ljósi, pví lífi og peim krafti, sem
Drottinn hefir komið til leiðar fyrir petta und-
ursamlega endurlausnarverk.
Fríhyggjumaðurinn og hundurinn.
ríhyggjumaður nokkur, að nafni Jósef Bark-
er, ferðaðist árum saman um og hjelt
fyrirlestra um fríhyggjuna. í einum fyrirlestri
sagði hann pað, sem hjer fer á eftir:
„Ef nokkur Guð væri í raun og veru til,
haldið pið pá ekki, að hann mundi hegna
mjer á einhvern hátt, mjer, sem nota allan
tíma minn til að afneita tilveru hans? Lítið á
mig, sjáið hversu vel mjer líður; jeg er heil-
brigður, í góðu skapi og hjartanlega ánægður.
Ef nokkur Guð væri til, mundi hann pá ekki
á einn eða annan hátt láta óánægju sína í
ljós yfir fyrirlestrum mínum, par eð jeg tala
ávalt í gegn honum?“
Er pessi orð voru töluð, stóð maður nokk-
ur upp, bað sjer hljóðs og sagði: „Hundurinn
minn hefir pað fyrir vana að gelta að öllu,
er hann sjer, jafnvel að tunglinu, pegar pað
skín sem skærast. En hvað gjörir tunglið?
Dað heldur áfram að skína, án pess að taka
nokkurt tillit til pess, hvernig petta óskynsama
dýr lætur. Dannig er pví og varið með penna
ræðumann, er við höfum hlýtt á. Hann hag-
ar sjer gagnvart hinum Almáttga eins og
hundurinn gagnvart tunglinu. Og hverju svar-
ar Guð? Hann lætur sína sól skína yfir vonda
og góða, rigna yfir rjettláta og rangláta. Hann
er langlyndur; pví að hann hefir eilífðina fram
undan sjer. En pað kemur sá dagur, er hann
krefur alla menn til reikningsskapar, eins og
ritað er: „En hugsar pú pað, maður, . . . að
pú fáir umflúið Guðs dóm? Eða lítilsvirðir pú
ríkdóm gæsku hans og umburðarlyndis og
langlyndis, og veitst ekki, að gæska Guðs
leiðir pig til iðrunar?“ (Róm. 2, 3 — 4).