Geislinn - 01.12.1930, Side 16

88
GEISUNN
Verkalýðsherinn kemur.
Baráttan milli auðvaldsins og verkalýðsins
hefir staðið yfir í nokkur ár með nýtísku-fyrir-
komulagi sínu. Deir, sem komnir eru um fimt-
ugt, munu minnast hvernig byrjun f>essarar
baráttu var hjer á Norðurlöndum. Dá sá mað-
ur hina fyrstu kröfugöngu 1. maí, en — pátt-
takendur voru ekki margir. En flokkurinn
sem gengurundir rauða fánanum, hefir vaxið
og er nú orðinn voldugur. Fyrsta maí ár hvert
má nú heyra gnýinn af fótataki hans á götum
borganna. Og pessi gnýr vekur alstaðar ótta,
pví að f>að er ófriðar-gnýr. Djóðfjelagið skift-
ist í tvo andstæða flokka.
Þessi barátta er einnig sogð fyrir í Biblí-
unni sem tákn f>ess að friðarríkið sje í nánd
— það friðarríki, sem Kristur mun stofna.
Jakob postuli sá pessa baráttu sem „kall korn-
skurðarmanna.11 Nú „hrópa launin“, sem auð-
mennirnir hafa haft af peim, er unnið hafa
fyrir pá. (Jak. 5, 1 —5). Mjög víða hafa auð-
mennirnir fengið að reyna hinn beiska sann-
leika pessara orða postulans í sambandi við
pað mál, sem hjer er um að ræða: „Heyrið
nú, pjer auðmenn, grátið og kveinið yfir peim
eymdum, sem yfir yður munu koma.“ (Jak. 5,
1). En pað, sem enn hefir ekki átt sjer stað
nema sumstaðar, mun brátt eiga sjer stað
alstaðar. Engum getur dulist, að í pessu
ástandi pjóðfjelagsins, eru falin hættuleg sprengi-
efni, segulmögnuð sprengiefni, sem á sínum
tíma munu verða öflug verkfæri í hendi eyð-
ingarinnar. —
Það er pó ekki bara í hinum háu hljóðum,
harkinu og hrópunum, sem heyra má táknin,
er boða dag Drottins, heldur og í peirri hreyf-
ingu, sem
„Hvískrar og umlar“.
í henni má heyra hljóminn af degi Drott-
ins — heyra hvernig öfl undirheimanna bola
sannleika og rjettlæti burt úr mannssálunum
og pjóðfjelaginu. Látum oss lesa pað, sem átt
er við með pvi, sem kallast „hvískur og uml“:
„Og peir segja við yður: Leitið frjetta hjá pjón-
ustuöndum og spásagnaröndum, sem hvískra
og umla, pá segið: Á ekki fólk að leita frjetta
hjá Guði sínum? Á að leita til hinna dauðu
vegna hinna lifandi?“ Jes. 8, 19. Á vorum
dögum er pað orðið mjög algengt, að leita til
hinna dauðu vegna hinna lifandi. Það er gegn-
um andatrú nútímans, afturgöngur vorra tíma,
sem ofanskráð upphvatning kemur, en spá-
maðurinn áminnir oss um að gegna ekki
slíku.
„Hinir dauðu vita ekki neitt“, segir Salómon.
(Prjed. 9, 5). „Þeir eiga aldrei framar hlut-
deild í neinu pví, er við ber undir sólunni.“
Og pó er mönnunum ráðlagt að spyrja hina
framliðnu — leita til hinna dauðu, og petta
er gjört undir skikkju trúarinnar. Á að leita
til hinna dauðu vegna hinna lifandi? spyr
Drottinn. Og pó geta menn leiðst svo langt
út í pað dularíulla og óeðlilega, að peir sækja
ráð og hjálp til anda, sem peir fullyrða að
sjeu andar framliðinna manna, í stað pess að
leita hjálpar par sem hana er að finna — í
Guðs orði. Þótt peir, með pví að spyrja hina
dauðu, gjöri pað sem Drottinn hefir bannað,
fá peir samt sem áður svar. En pau svör, er
runnin eru frá rótum dularfullra fyrirbrigða,
geta alls ekki verið vísbendingar frá framliðn-
um rhönnum. Biblían sýnir oss skýrt að slíkt
getur ekki átt sjer stað. Þau svör eða pær
frjettir, er menn fá á penna hátt, eru frá
„föður lyginnar." Andatrúarmiðlarnir fá frjettir
sínar frá „djöflaöndum“ — peim sömu öndum,
sem talað er um i 16. kapítula Opinberunar-
bókarinnar, er „gjöra tákn“ og afvegaleiða að
siðustu alla heimsbygðina. (Op. 16, 14). En
er petta stendur sem hæst, er koma Krists
næst. Því að í sambandi við petta stendur
skrifað: „Sjá, jeg kem eins og pjófur; sæll
er sá sem vakir. . .“
Qlæpum fjölgar.
Það er ekki ánægjuefni að tala um petta
mál. Allir vita pó, að glæpirnir verða bæði
stærri og fleiri eftir pví sem árin líða. í stór-
borgunum er jafnvel talað um „hið daglega
morð.“ Mannslífin eru orðin ótrúlega lítils
virði í margra augum. Þjófnaður, rán og svik
er orðið daglegt brauð. Jafnvel meðal æðstu
stjettanna — peirra, sem menn frá ómunatíð
hafa litið upp til sem máttarstoða siðgæðis
og rjettlætis, verða svik og lögleysi æ tíðari.