Geislinn - 01.12.1930, Blaðsíða 20
92
GEISLINN
en pað var meira en nóg, til að hindra ferð
þess, ef pað skyldi festa löppina I gildrunni.
Þegar Matteus og fjelagar hans voru búnir
að ganga eins vel frá öllu og peir höfðu vit
á, fóru peir inn I kofana til að biða par eftir
pví, sem ske kynni. Fyrri helming næturinnar
voru peir fjelagar kringum stórt bál, sem peir
kyntu á auðum stað fyrir framan kristniboðs-
stöðina, og eyddu peir tímanum með pví að
segja hver öðrum sögur af villidýrum, segja
frá pví, sem peir höfðu sjálfir sjeð og reynt
á liðnum tíma; en petta varð auðvitað til pess,
að gjöra pá enn skelkaðri. Fólkið í kristni-
boðsstöðinni og porpunum I kring beið bæði
með kvíða og eftirvæntingu eftir leikslokunum,
og er víst óhætt að segja, að varla nokkur
maður par hafi porað að blunda pessa nótt.
En hver klukkustundin leið af annari og pað
leit helst út fyrir pað, að allar pessar tilraunir
til að handsama ræningjana ætluðu að verða
árangurslausar. Alt í einu heyrðist byssuskot,
sem rauf næturkyrðina, og par á eftir heyrðist
ógurlegt öskur, er bergmálaði I skóginum og
fjekk hverja ásjónu til að blikna. t>að var ekki
orðið bjart enn, og enginn porði út til að sjá
hvað um væri að vera, pví að menn geta
tæplega mætt nokkuru, eins ægilegu og særðu
ljóni, og öskrið sem heyrðist gaf pað til kynna,
að skotið hefði að minsta kosti ekki strax
drepið dýrið.
Bráðlega bjuggu menn sig samt undir pað
að elta hið særða ljón, og leituðu uppi alt, er
mögulegt var að nota sem vopn, spjót, hnífa,
barefli o. fl.
Strax og ratljóst var orðið lagði petta vopn-
aða lið af stað með Matteus í fararbroddi,
pangað sem gildran var. Hópur paulæfðra
veiðimanna frá porpunum I kring, sem einnig
höfðu heyrt byssuskotið og öskur ljónsins,
kom nú með spjót sín og gekk í lið með
hinum, I von um að fá eitthvað af kjötinu,
og einnig dálítið af heiðrinum, fyrir pað að
hafa drepið ljónið.
Veiðimennirnir gengu nú pangað, sem ætið
var, en sáu ekkert til Ijónsins, en skotið var
farið úr byssunni og gildran var horfin, blóð
blettir sáust einnig kringum girðinguna. Matt-
eus leysti byssuna frá girðingunni, hlóð hana
aftur og hjelt svo, ásamt fylgdarliði sinu, inn
í skóginn, og röktu peir blóðferilinn. Deir voru
komnir að peirri niðurstöðu, að pegar ljónið
hefði særst af byssuskotinu, mundi pað hafa
brölt um inni í girðingunni pangað til pað
hefði fest löppina I gildrunni, og pegar pví
hefði aukist próttur aftur, mundi pað hafa lagt
af stað inn í skóginn og dregið gildruna með
sjer.
Mennirnir voru ekki komnir lengra en nokkur
hundruð metra inn í skóginn, er peir alt I
einu heyrðu ógeðslegt urr, sem varð til pess
að peir námu staðar. Það er naumast unt að
hugsa sjer hve undrandi peir urðu við pá
sjón, er peir sáu. Aðeins fáein fet frá peim
lá risavaxið karlljón steindautt, og við hlið
pess lá kvenljón með aðra framlöppina í
stálgildrunni og var að jeta ljónið, sem hafði
drepist af byssuskotinu. Matteus miðaði byss-
unni á haus dýrsins og hleypti af. Honum
tókst að veita pví banasár. Nú lá kvenljónið
dautt við hlið maka síns.
Degar hættan var afstaðin, varð hver maður
að fá að stinga spjótinu sínu I ljónsskrokkana,
svo að hann gæti sagt, er hann kom heim
til sín, að hann hefði verið á ljónaveiðum.
Dessi viðburður mun lengi hafður að umtals-
efni kringum bálin, sem kynt eru í porpunum
kringum Musofu-kristniboðsstöðina og lengi
mun Matteusar verða minst sem hetju meðal
sinna ættmanna.
Hinn 7. ágúst 1925 kom pað fyrir frú
Wheeler, konu kristniboðans á pessari sömu
kristniboðsstöð, að henni var nóg boðið.
Leópardi, sem hafði særst svo á annari fram-
löppinni, að hann gat ekki veitt bráð sína á
venjulegan hátt, settist að í nánd við kristni-
boðsstöðina og fór að veiða hænsni. Dreng-
irnir I kristniboðsstöðinni höfðu sjeð hann
einu sinni eða tvisvar, og penna dag sá Jack,
matsveinninn hann, og hljóp á eftir honum
með handklæði í hendinni. Hundur frúarinnar
hljóp á eftir Jack og rjeðst á dýrið. Jack
hljóp inn og sótti byssu og skotfæri. Hundur-
inn hjelt áfram að glettast við leópardann,
svo að hann komst ekki burt; en Jack, sem
var lítt vanur að fara með byssu, eyddi öll-
um peim skotfærum, er hann hafði tekið með