Geislinn - 01.12.1930, Blaðsíða 21

GEISLINN
93
sjer, án pess þó að geta drepið leópardann.
Loks rjeðist Jack á hann og sló hann með
byssuskeftinu. Þegar hann var búinn að berja
dýrið lengi, hjelt hann, að nú hlyti pað að
vera dautt. Hin dýra byssa, sem Jack hafði
fengið að láni hjá frú Wheeler, var nú komin
í marga parta. Frúin, litla dóttir hennar He-
Iena Eva og skóladrengirnir komu nú út til
að sjá leópardánn, og Jack fór inn til að
sækja sína byssu. Það sást nú brátt að leó-
pardinn var ekki dauður, og frúin flýtti sjer
pvi, sem mest hún mátti, inn með barnið.
Hún var naumast komin inn úr dyrunum,
pegar nokkurir af skólapiltunum komu hlaup-
andi og sögðu að leópardinn hefði drepið
Jack, sögðust peir hafa orðið svo hræddir, er
peir sáu viðureign hans og dýrsins, að peir
flýðu sem fætur toguðu og ljetu pað ráðast
hvað um Jack yrði. Dað var nú ekki karl-
mannlega gjört af peim; sumir peirra voru pó
fullorðnir menn og höfðu spjót I höndum sjer.
Nokkurum mínútum seinna kom Jack eins og
úr helju heimtur, og lagaði blóðið úr honum.
Leópardinn hafði bitið hann í annan hand-
legginn, slengt honum niður og reynt að
glepsa í hálsinn á honum til að bíta hann á
barkann, en Jack var svo snarráður að verja
hálsinn, að leópardinn náði aldrei til hans.
Svo kom hundurinn og rjeðst á dýrið og pá
hafði pað sig á burtu. Jack hjelt nú heim og
hundurinn með honum, er hafði fengið stóra
skrámu á hálsinn; breiða hálsbandið hans
hafði bjargað lífi hans. Frú Wheeler fór nú
að pvo sárin, og pótt Jack lægi við yfirliði,
sendi hann mann til næsta porps til að biðja
um hjálp. Dorpsbúar komu skjótt með spjót
sín og byssur, fundu leópardann og drápu
hann; hafði hann ráðist á einn mannanna og
veitt honum talsverðan áverka, en pó ekki
hættulegan.
Af slíkum og pví líkum ástæðum er pað,
að kristniboðinn getur tæplega verið óhrædd-
ur um heimilisfólk sitt, pegar hann verður
að fara í ferðalag og vera lengi fjarverandi.
Er við vorum á heimleið til Elizabetville
I Kóngóríkinu eftir rannsóknarferð um skóginn,
lá leið vor um eitt af hinum mestu villidýra-
hjeruðum í Vesturafríku. Næstum tvo daga
ferðuðumst við um mjög strjálbygðar sveitir,
par sem villidýrin halda sig og par sem ljón-
ið ríkir sem einvaldur konungur peirra. Er
við ókum af stað, sáum við merki pess, að
antilópar væru í nánd, og við sáum einnig
greinileg spor eftir leóparda, sjakala, hýenur
og ljón.
Með pví að við purftum að flýta okkur,
var oft orðið framorðið á kvöldin, pegar við
slóum niður tjöldum okkar, og fyrsta daginn,
sem við ókum um pessi hjeruð, var klukkan
orðin hálf tíu, er við námum staðar, til að
sjá okkur út næturstað. Við vorum orðnir
næstum vatnslausir, pví að við höfðum ekki
farið framhjá neinni á eða vatni, síðan við
lögðum upp snemma um morguninn. Það var
mjög lítið útlit fyrir að við mundum geta
fengið vatn bráðlega, pví að landið, sem við
fórum nú um, var mestmegnis stórar sand-
breiður; við ákváðum pví að geyma pað, sem
eftir var af vatninu til að hafa í varageymir
bifreiðarinnar. Af pessu leiddi pað, að ómögu-
legt var fyrir okkur að sjóða nokkuð til kvöld-
matar; og með pví að framorðið var, hugguð-
um við hver annan með pví, að við vildum
heldur fara að sofa, en að borða. Hefðum við
pá vitað hversu ónæðissama nótt við áttum,
mundum við hafa litið öðruvlsi á málið.
Er við höfðum numið staðar, sagði James:
„Bawana, petta er ekki góður náttstaður.“
„Hvers vegna ekki?“ spurði jeg.
„Af pví að hjer eru ljón. Jeg heyri til peirra.“
í fyrstu hjelt jeg að hann segði petta af
pvl að hann væri hálfsmeikur, með pví að
hann vissi, að við vorum i óbygðum og kann-
ske meðfram af pvl, að hann hafði heyrt að
ferðamenn hefðu tekið sjer náttstað parna I
grendinni og ljón ráðist á pá og orðið einum
peirra að bana. Við fórum nú að hlusta hvórt
við heyrðum nokkuð, og að augnabliki liðnu
heyrðum við greinilega öskur, sem við könn-
uðumst mjög vel við, á að giska í l^/o km
fjarlægð.
Við ljetum nú samt sem ekkert væri, en
hjeldum áfram pví sem við vorum að gjöra.
En til vonar og vara ákváðum við að tína
saman purr sprek, sem lágu á víð og dreif
alt í kringum okkur, og kynda bál um nótt-