Geislinn - 01.12.1930, Page 22
GEISLINN
94
ina. Við vorum ekki nema nokkurar mínútur
að þessu, en samt heyrðum við öskrið oft á
meðan, og varð það alt af hærra og greini-
legra og sannfærði okkur um það að ljónið
nálgaðist.
Við kveiktum nú tvö mikil bál sitt hvoru
megin við tjaldið. Og með hlaðnar byssur við
hlið okkar, lásum við í Quðs orði og báðum
kvöldbænir vorar og lögðumst svo til svefns.
Ekki höfðum við sofið meira en hálfa klukku-
stund, er við vöknuðum við það að James
hvíslaði: „Bawana, Ijónin eru hjer. Darna stend-
ur eitt við vagninn; þau voru tvö eða þrjú
alls. Jeg heyri til hinna milli trjánna inni í
skóginum!"
Jeg settist upp og njeri augun, og um leið
og jeg horfði gegnum mýflugnanetið, ætlaði
jeg að fara að segja: „James, þetta er bara
brakið í eldinum", þegar Boger hvíslaði: „Jeg
sje það.“ í sama bili sáum við afarstórt ljón
í bjarmanum af eldinum. Jeg greip á auga-
bragði byssuna, en áður en jeg gæti hleypt
af, dróg ljónið sig I hlje í skugganum og
fór að ganga hringinn í kringum tjaldið. Við
gátum ekki framar komið auga á það nje
fjelaga þess, við heyrðum aðeins hið hæga
fótatak þess, er það gekk fram og aftur,
stundum spölkorn burtu, stundum rjett við
hengirúin okkar. Auðvitað var það hætt að
öskra; en af framferði þess vissum við, að
það var farið að sitja um okkur. Ljónið öskr-
ar, er það röltir um til að leita sjer að fæðu,
en aldrei, þegar það situr um bráð sína. E>á
læðist það, eins og köttur og er kænt, sem
höggormur.
Nú var Matteus orðinn svo hræddur að
hann reyndi að skríða undir eitt hengirúmið
til að verja sig; en er hann sá að það var
ómögulegt, hnipraði hann sig saman til fóta
minna og ljet ekkert á sjer bæra. Stundum
liðu margar mínútur án þess að við heyrðum
nokkuð, og þá ríkti alstaðar dauðaþögn. Deg-
ar ljón er nálægt, þorir ekkert dýr, hvorki
stórt nje lítið, að hreyfa sig, og því ríkti
nú dauðakyrð í skóginum; og kyrðina í skóg-
um Afríku verður maður sjálfur að reyna, til
að geta gjört sjer nokkura rjetta hugmynd um
hana.
Nú heyrðum við að trjágrein brotnaði og
það skrjáfaði í laufinu í annari átt en áður,
og af því vissum við, að óvinurinn hafði
breytt stefnunni.
Ráðþrota út af því að hafa biðið þarna
kvíðafullir í tvær klukkustundir, án pess að
hafa getað unnið á ljóninu, hlóðum við nýjan
bálköst, ef vera kynni að okkur tækist að
fæla það burtu. Er eldurinn magnaðist og
loginn reis hærra og hærra, og við fórum
að hafa okkur á kreik, urðum við þess varir,
að það breytti á ný stefnu sinni, og eftir
nokkur augnablik heyrðum við það öskra
mörg hundruð metra burtu. Maki þess svar-
aði, en enn lengra burtu.
Með byssurnar við hlið vora lögðum við
okkur til hvíldar og sofnuðum skjótt. Ljóns-
öskrið heyrðum við næstum alla nóttina, og
oft vöknuðum við við það, að trjágrein datt
niður eða fugl flögraði í trjánum yfir okkur.
Einu sinni heyrði jeg Boger segja upp úr
svefninum: „Parna sje jeg augu þess tindra
í bjarmanum af eldinum! Nú ætla jeg að
reyna að fella það!“
Er birta tók af degi vöknuðum við, og sá-
um þá spor tveggja ljóna og eins leóparda I
blautum sandinum kringum tjaldið; sum þeirra
voru aðeins 16 fet frá þeim stað, ervið höfð-
um legið.
Við vorum Guði þakklátir fyrir að hann
hafði látið okkur vakna í tæka tíð til að vera
á verði, því að það var það eina, er sýnilega
gat bjargað okkur frá því að missa að minsta
kosti einn mann úr hóp vorum.
Það sem eftir var leiðarinnar til Elizabeth-
ville fórum við án þess að nokkuð markvert
skeði, og með því að vegurinn var góður
það sem eftir var, vorum við ekki nema 6
daga frá Lepi og þangað.
Við komum heim með næmri tilfinningu
fyrir stærð og mikilvægi þess verks, er liggur
fyrir oss í mörgum hjeruðum Miðafríku, þar
sem fagnaðarerindið hefir enn ekki hljómað,
og frá hjörtum vorum steig bæn upp í hæð-
irnar um að herra uppskerunnar sendi skjótt
verkamenn til þess að safna hinu þroskaða
korni í hina himnesku kornhlöðu.