Geislinn - 01.12.1930, Side 23

Hinn ólánssami Jakob.
Jakob ímyndaði sjer að hann væri óláns-
samasti drengurinn, sem nokkurn tíma
hefði fæðst. Alt virtist fara illa fyrir honum.
t)að leit sjerlega illa út fyrir honum ein-
mitt nú, pví að fyrir nokkurum mínútum hafði
eina glerkúlan, sem hann átti, oltið niður í
sorpræsið.
En auk pessa óhapps var svo margt ann-
að, er olli honum hrygðar. í fyrsta lagi pað,
að hann skalf af kulda. Hann hefði purft að
vera í hlýjum sokkum og nærfötum, en petta
gat hann ekki fengið, pví að pað voru engir
peningar til, til að kaupa pað fyrir. Faðir
hans var atvinnulaus.
Svo var hann líka svangur. Ðað var liðið
nokkuð langt síðan hann borðaði miðdegis-
matinn; og smurða brauðið, sem hann fjekk
pá, virtist vera komið alla leið til Suðurpóls-
ins. Er hann rölti aftur og fram um göturnar
með hendurnar í vösunum, sá hann marga
drengi og telpur vera að fara inn í hlýju
og vistlegu húsin, sem pau áttu heima í, til
að drekka teið, er pau voru vön að fá seinni
hluta dagsins; en hann vissi, að hann yr'ði
að ganga upp óhreina og mjóa stigann í
einni íbúðinni í austurhverfi borgarinnar, til
að fá svolítinn brauðbita.
Meðan hann var að hugsa um petta, fór
hann fram hjá leikfangabúð, er var mjög fag-
urlega lýst með rafmagnsljósum, og sem var
full af öllu hugsanlegu, er getur glatt hjarta
lítils drengs. Hann stansaði og sá drengi og
telpur vera að koma út úr búðinni með böggla
undir hendinni. Jakob stakk höndunum enn
lengra niður í vasa sína og preyfaði enn einu
sinni á tvíeyringnum sínum; hann var aleiga
hans.
Ó, hvað hann langaði til að geta keypt
eitthvað til að gefa litlu systur sinni, er lá
veik heima!
„Skyldi jeg ekki vera óhamingjusamasti
drengurinn, sem til er!“ hugsaði hann.
En daginn eftir virtist alt ætla að fara að
ganga betur. Hann var á gangi á götunni
skamt frá heimili sínu, er vel klædd kona
mætti honum og stöðvaði hann.
„Heitir pú Jakob Madsen“, spurði hún.
„Já, frú; er nokkuð sem jeg get gjört fyrir
yður?“ sagði Jakob undrandi og fór að hugsa
um pað, hvað nú mundi ske.
„Jæja,“ sagði konan, „nafn pitt stendur á
listanum yfir pátttakendurna í hátíðahaldi, er
á að fara fram í næstu viku í samkomuhúsi
safnaðar vors, og pað er ósk okkar, að pú
komir. Hjer er aðgöngumiði handa pjer.“
„Dví lofa jeg“, sagði Jakob, pví að hann
vissi ekki hvað hann ætti annað að segja.
„En hvernig verður með Jóhönnu? — Hún
er systir mín, sjáið pjer; hún verður kannske
orðin frískari pá; máske hún ætti að koma
með?“
„Jeg er hrædd um að við getum ekki tek-
ið nema einn af hverju heimili í petta sinn“,
sagði konan mjög vingjarnlega. „Við skulum
reyna að láta Jóhönnu koma næst“.
„Detta er nú bæði heppilegt og óheppilegt“!
sagði Jakob við sjálfan sig, er konan var
farin. „Dað er heppilegt fyrir mig, en óheppi-
legt fyrir aumingja Jóhönnu."
En svo datt honum nokkuð í hug: — —
Verið gat að hann mætti láta Jóhönnu fara í
sinn stað. Hann leit á aðgöngumiðann. Á
honum stóð: „Aðgangur veitist einungis eig-
anda pessa miða: Jakob Madsen“,
„Enn er jeg ólánssamur“, tautaði Jakob.
Hann fór svo til boðsins. Hann gleymdi að
mestu leyti öllum raunum sínum. Alt var svo
nýstárlegt, alveg yndislegt. Aldrei á æfinni
hafði hann fengið svo mikið að borða.
Degar búið var að drekka súkkulaðið, ljeku