Geislinn - 01.12.1930, Blaðsíða 24

6
GEISLINN
börnin sjer pangað til farið var að útbýta
gjöfunum á jólatrjenu. Hvílík eftirvænting
þarna var, einkum af pví að hvert barn mátti
velja sjálft, einmitt pað, sem pað langaði mest
til að fá.
Jakob hafði varla eirð á því að sitja kyr,
er hann sá eitt barnið eftir annað ganga að
jólatrjenu á undan sjer. Hann var sem á nál-
um. Hann hafði sjeð svo undurfagra gufuvjel
hanga á trjenu — — alla æfina hafði hann
einmitt óskað sjer að eignast slíkt leikfang
— — og hann vonaði og vonaði, að eng-
inn yrði fyrri til að biðja um gufuvjelina.
Loks — — eítir langan, langan tíma, að
honum fanst — kom röðin að Jakob.
,,Jakob!“ kallaði konan er stóð við trjeð.
Jakob hentist úr sæti sínu. Hann sá ekkert
nema rauðu gufuvjelina; hún var parna enn!
Er hann kom nær konunni, sá hann að
pað var sú sama, er hafði talað við hann á
götunni og gefið honuin aðgöngumiðann. Nú
datt honum nokkuð nýtt í hug.
„Hvað langar pig til að fá, Jakob?“ spurði
konan. Dú mátt fá einn hlut af öllu pví, sem
er á trjenu, eitthvað, sem pú óskar pjer helst“.
Hvílíkt tilboð! Jakob fanst petta næstum
ótrúlegt. Hann stóð kyr og starði á hið skín-
andi jólatrje, er var hlaðið gjöfum. Enn einu
sinni leit hann á gufuvjelina.
„Langmest“ sagði hann, „langar mig til að
eiga rauðu gufuvjelina parna; en ef pjer hafið
ekki neitt á móti pví, pá ætla jeg að taka
álfabrúðuna parna“.
Tárin komu fram í augu hans, er hann
sagði petta; en hann stilti sig.
Pað leit út fyrir að konan skildi hann, og
pegjandi rjetti hún honum brúðuna. Er hann
gekk burt, tók hún í hönd hans og sagði:
„Guð blessi pig“.
Hin börnin skildu petta alls ekki. Og fyrst
í stað var eins og allir hefðu varpað nærgætn-
inni fyrir borð, og með hlátri og háreysti var
pað gjört heyrum kunnugt, að Jakob hefði
valið sjer brúðu. Sumir drengirnir kölluðu:
„Ertu stelpa?“ en aðrir sögðu með fyrirlitn-
ingu: „Að hugsa sjer, að drengur skuli velja
sjer brúðu!“ Og telpurnar sögðu: „Detta var
einmitt brúðan, sem okkur langaði til að fá!“
Jakob roðnaði, hann gat ekki að pví gjört.
Loks leið honum svo illa, að hann tók húf-
una sína og fór út með brúðuna undir hend-
inni.
Alla leiðina var hann að hugsa uin hve
ólánið hefði virst elta hann alt kvöldið. Fyrst
hafði hann sjálfur verið orsök í pví að hann
fjekk ekki gufuvjelina, og svo hafði hann orð-
ið athlægi allra barnanna.
„Er jeg ekki ólánssamur“, sagði hann við
sjálfan sig, en svo fann hann til brúðunnar
undir hendi sjer, og pá glaðnaði strax yfir
honum, og hann varð ljettari í spori.
Að nokkurum mínútum liðnum var hann
kominn inn í litla, dimma svefnherbergið, par
sem Jóhanna lá veik.
„Jeg verð svo fegin, að pú ert kominn“,
sagði Jóhanna. „f3að er svo leiðinlegt að vera
ein“. „Og hvað hefir pú fengið parna?“ spurði
hún, um leið og hún settist upp í rúminu,
og horfði löngunaraugum á brúðuna. „Á jeg
að fá hana? Ó, hvað pú ert góður, Jakob!“
Pá gleymdi Jakob öllu sínu óláni. Hjarta
hans fyltist innilegum fögnuði, er hann sá
gleði systur sinnar. En hvað honum pótti
vænt um pað, að hann hafði valið brúðuna,
en ekki gufuvjelina.
í sama bili var drepið á dyr. Dað var kon-
an, sem áður er um getið, sem var komin.
„Hvað —?“ sagði Jakob.
„Jeg er komin til að segja pjer frá pví,
að pað hryggir mig mjög, hve börnin voru
slæm við pig í kvöld“, sagði konan. „Deim
pykir pað líka sjálfum mjög leiðinlegt nú.“
„Jeg sagði peim, hvers vegna pú hefðir
valið brúðuna, og pau báðu mig að færa pjer
eitthvað, sem pú gætir átt sjálfur. Hjer er pað.
Nú verð jeg að fara, pví að pað er orðið svo
framorðið. Góða nótt!“ og með pað sama
var hún horfin.
Jakob greip andann á lofti og opnaði svo
böggulinn.
Innan I honum var gufuvjelin.
Hann hoppaði kringum rúmið hennar Jó-
hönnu, og sagði hlægjandi við sjálfan sig:
„Skyldi jeg ekki vera sá lánssamasti dreng-
ur, sem til er!“
PRENTSMIÐJA GEISLANS, REYKJAVIK