Ársrit Nemendasambands Laugaskóla - 01.01.1928, Blaðsíða 24
22
IV.
Það, sem hver, sem kemur að Helsingjagarði, hlýtur
fyrst að veita eftirtekt, eru þeir heimilishættir, sem þar eru,
blærinn yfir fólkinu, og það andrúmsloft, sem þar er. Líf
og starfsemi er það, sem þar er einkennandi. Tilgangur
skólans er sá að kenna stúlkunum sveitastörf og stjórn
sveitaheimilis og sýna í verki, hvernig sveitaheimili eigi að
vera og geti verið. Eg hef komið á marga skóla, þar sem
kjörorðið hefur verið að skólinn ætti að vera fyrirmyndar-
heimili, en þetta er eini staðurinn, þar sem eg hef séð það
framkvæmt, eini staðurinn, þar sem markinu virðist vera
náð. Og hér er ekki flogið á lánsfjöðrum, ekki skreytt með
talsháttum, mjúkum en innantómum, nemendur ekki færð-
ir inn í heim, sem stendur utan og ofan við hversdagslífið.
Hér eru ekki önnur meðul nofuð en þau, sem stúlkurnar
hafa aðgang að heima. Alt, sem hér er unnið, er hægt að
færa beint heim, óbreytt ef svo vill verkast. Stúlkurnar
hafa það á ineðvitundinni, að þær séu á sveitaheimili en
ekki í skóla; skólinn og þær eru ein heild. Þetta mætir
manni þegar innan við garðshliðið.
Eg geng heim að venjulegum lýðháskóla, þegar sumar-
námskeið stendur yfir. Það er hlé milli fyrirlestra og nem-
endur eru því úti við að njóta veðurblíðunnar. í trjágöng-
unum, sem liggja heim að skólanum, mæta mér smáhópar
af ungum stúlkum. Þær eru klæddar eftir nýjustu tísku
bæjanna og hafa snoðkoli. Dillandi hlátrar og orðaskvald-
ur heyrist hvaðanæfa eins og suða í bíflugnabúi. Þær eru
ekki að ræöa um efni síðasta fyrirlestrar, og þótt þær
væru spurðar, um hvað næsti fyrirlestur yrði eða hver
hann flytji, mundu þær venjulega ekki geta svarað því.
Hér eru stór börn að leika sér, og virðast hvorki hugsa um
fortíð né framtíð. Eg er kominn til að kynnast skólanum,
en þessa hópa virði eg ekki viðlits. Eg stefni beint að að-