Ársrit Nemendasambands Laugaskóla - 01.01.1928, Blaðsíða 93
91
hver dulrænn seiðandi söngur um fjarlæga fegurð. Það
er vaxtaróró hans og úfþrá:
Eg man, hve þröngt okkur þótti löngum
við þenna söng undir skólans göngum.
Svo ómaði af röddunum úti tveimur,
önnur var vinar míns, hin var mín.
Oss fanst alt lífið einn himneskur heimur.
Yið hlógum og bergðum hið fyrsta vín.
Þessi dulræni seiðandi söngur dregur hann út í fjar-
læg Iönd. Feikilegum auði atburða, atvika og geðhrifa er
ofið í líf hans. Otsýn hans vex stöðukt, gáfur og við-
kvæmni. Hann öðlast alla þá þekkingu á lífinu, sem hægt
er að öðlast, með því að sjá það og heyra. Þó leitar hann
altaf meiri og meiri lífsauðgi eins og þyrstur maður leitar
drykkjar. Og eitt sinn, þegar aldurinn hefur færst yfir, og
deginum er tekið að halla, situr hann við hljómleikaágilda-
skála fjarri ættlandinu. Þá berast honum tónar af þessu
gamla lagi »frá einum streng yfir hljómanna flóði«. Og
»það skifti með töfrum um sjónarsviðið«.
Hví braust eg frá sókn þeirra vinnandi vega
á voniausu klifin um hrapandi fell?
Það hlóðst að mér eins og haf af trega.
Sem holskefla sannleikinn yfir mig féll.--
Og »sannleikinn« er, að líf hans er »eyddur draumur, sem
eilífð ei borgar«, og óður hans »einn skuggi fánýtrar
sorgar«. Vöggugjöfin hans hin mikla, vaxtaróró hans og
útþrá, hefur orðið hefnargjöf aðeins: »sjór, sem drekkir
sin'ni eigin báru«. Og eins og skáldið segir í öðru kvæði:
»Vaxtalaust óþekt um hauður og haf ber hjartað sitt
pund að dauðans ósi«.
En hvað veldur? Vafalaust það, að honum þykir ekki
svo vænt um neitt, að starf hans og líf skipist um það eins
og af sjálfu sér. Alt lífið verður því fálmandi leit eftir
verðmætum. Og eftir þeim verðmætum er einkum sótst, til