Ársrit Nemendasambands Laugaskóla - 01.01.1928, Blaðsíða 108
106
scm engin þekkir til.
Sem blærinn léttur líður,
öss laðar ókunn þrá.
Oss langar altaf eitthvað,
sem ekki er hægt að ná«.
í eöli heilbrigðrar æsku eru frækorn, sem geta verið í
vexti og gróanda alt lífiö á enda. En þá verða þrárnar,
sem laða, að benda inn á hollar brautir, þetta »eitthvað«
verður að vera meiri vöxtur og meiri afrek. Útþráin verð-
ur að breytast í starfsþrá og samræmi að komast á milli
ætlana og athafna.
En hvað verður? Raunalega oft er það svo, að þcir,
sem lögðu upp með hugann fullan af vori og vonum,
finna til þess, þegar árin líða, að það er margt, sem hef-
ur brugðist. Jónas Hallgrímsson orkti, þegar daginn fór
að lcngja síðasta veturinn, sem hann lifði:
Sólin heim úr suðri snýr,
sumri lofar hlýju.
Ó, að eg væri orðinn nýr
og ynni þér að nýju.
Af þessari vísu níætti einkennilega mikið ráða um liöfund-
inn, þó að ekkert væri til eftir hann eða um hann annað.
Lífsþrótturinn og hamingjan finst honum vera þrotin, en
nugsunin um að bráðum komi vor, kveikir hjá honuni þrá
eftir því, að vera orðinn ungur á ný og fá að laugast sól-
ríki og sumarblíðu.
Annar maður hefur kveðið við svipuð kjör:
Með vorinu vaknar sá kraftur,
sem veturinn lagði í dá.
Ó, gefðu mér gleðina aftur,
guð minn, og æskunnar þrá.
Eitt kemur Ijósar frain hjá báðum þessum höfundum en
alt annað. Þaö er meðvitundin um mátt og gildi vorsins