Ársrit Nemendasambands Laugaskóla - 01.01.1928, Blaðsíða 110

108
áhrif cn þeir Eggert ólafsson og Jónas HallgrímssÓ'n, ein-
mitt vegna þess, hvernig þeir kváðu um íslenska náttúru-
fegurð og íslen.skt sveitalíf.
En oft hefur verið örðugt að fá auga fest á öðru og annað
metið en það, sem eitthvað gefur í aðra hönd, eða nokkuð
þarf að leggja á sig til að hljóta. Og þráfaldlega er rugl-
að saman fegurðargildi og notagildi þess, sem talað er
um. Alkunn er sagan um bóndann, sem svaraði gesti sín-
um, er dáðist að náttúrufegurðinni heima hjá honum: »Já,
það er fallegt á Völlum, þegar vel veiðist«.
Eitt það snjallasta, sem eg hef heyrt um þetta efni og
sannar svo ljósiega, hversu oft er metið lítils það, sem
býðst hcima, er ofurlítil saga, er mér var sögö í bernsku
og var eitthvað á þessa leið:
í yndisfögrum dal inni á milli hárra fjalla stóð ofur-
lítið þorp. En íbúar þess vissu ekki, að þarna væri fall-
egt. Þeir höfðu nóg að bíta og brenna, og þá fundu þeir
ekki, að þeim væri nokkurs vant. Dag nokkurn kom þang-
að óvanalegur gestur. Hann kvaðst vera málari og ætla
sér að dvelja þar og mála. Hann tók á leigu loftið í gisti-
húsinu og dvaldi þar öllum stundum við starf sitt og
leyfði ekki neinum inn til sín. Furðulegast þótti mönnum
að heyra stöðugt sagarhljóð og axarhögg frá vinnustofu
hans.
Loks kom sá dagur, að málarinn gaf til kynna, að nú
væri hann búinn að fullgera mynd, sem yrði til sýnis
þarna uppi á gistihússloftinu gegn ofurlítilli þóknun. En
þaö var tekið fram, að enginn mátti dvelja þar nema
stutta stund í einu. Þetta var nokkur nýlunda fyrir þorps-
búa, og þeim fanst, að þeir mættu ekki inissa af slíku,
svo aðsókn varð góð. Þegar upp á loftið kom, voru þar
grindur fyrir, sem héklu áhorfendunum í hæfilegri fjar-
lægð. En á miðjum stafni blasti sjálf myndin við, og því-
fíka fegurð hafði enginn séö fyr.