Ársrit Nemendasambands Laugaskóla - 01.01.1928, Blaðsíða 111
109
Næst á myndinni sást ofurlítið beykitré, og var það svö
snildarlega málað, að næstum gat virst, að blöðin bærð-
ust. Lengra frá sást á blátæra á, er liðaðist fagurlega milli
gróðursælla bakka, og í baksýn blöstu við svipmikil fjöll,
skógi klædd hið neðra, en með snævi þakta tinda, er
lauguðust í mjúkum Iitum himinhvolfsins. —
Allir keptust við að dást að myndinni. Menn þyrptust
saman á strætum og gatnamótum, og alstaðar var um-
ræðuefnið hið sama. »Og hvað loftið getur verið eðlilegt«,
sagði einhver. »Það er hrannað eins og undan úrkomu«.
»Hvaða vitleysa. Himininn er heiður og blár«, sagði ann-
ar. Nú fór málið að vandast. Engum tveimur gat að öllu
borið saman um myndina, og þetta varð til þess, að sum-
ir fóru aftur og aftur að skoða hana og urðu þó engu
nær, því að þeim virtist hún aldrei nákvæmlega eins og
áður. En málarinn rakaði saman fé og lék á alls oddi. Að
síðustu varð æsingin svo mikil, að hópur manna ætlaöi
að ryðjast inn og athuga myndina til hlítar. En þá var
húsið lokað og málarinn allur á braut. Þeir brutu þá upp
dyrnar og ruddust inn, og einn þeirra var svo æstur, að
hann þreif það, sem fyrst varð fyrir hendi, og kastaði því
í myndina. — En það kom ekki niður fyr en úti við beyki-
tréð, 'sein stóð í garði gestgjafans við hússtafninn. Hér
var ekkert málverk, ekkert tjald, ekkert nenia opið, sem
ókunni maðurinn hafði sagað í húsgaflinn. Og dalurinn
fagri, er þeir höfðu goldið stórfé fyrir að fá að horfa á í
gegnum þetta op, var dalurinn þeirra, sem við þeim hafði
blasað, frá því þeir voru börn.
------við brosum að hrakförum þessara manna, bros-
um að því, hvað þeir voru einfaldir og blindir. En er ekki
þessi saga altaf að endurtaka sig. Eru ekki stöðugt ný og
ný undur að koma í ljós, sýnileg og ósýnileg verðmæli að
bjóðast, ef menn aðeins vilja við þau kannast?
Eg drep á þctta í sambandi við vorið og æskuna — og