Ársrit Nemendasambands Laugaskóla - 01.01.1928, Blaðsíða 117
115
Þegar eg hafði sannfærst um, að eg var hjá menskum
mönnum, drakk eg nýmjólk úr mjallhvítri skál. Svo fór
eg niður í fjósið og sýndi, að einnig eg var ekki minni mað-
ur en það, að eg kunni að mjólka, og svo fór eg að segja
frá mjöltunum vestanfjalls og sumrinu, sem eg var á fjall-
inu og var smali. Þá svaf eg undir steinhellum og eini-
berjarunnum og inni í smákotum með torfþaki, sem geit-
urnar rifu í sundur, svo að eg sá upp í heiðbláan himin-
inn úr mosasænginni minni. Stúlkurnar hlógu og eg líka.
Svo bar eg inn mjólkina og lét trog og kollur á sinn stað
á bekkina, og önnur stúlkan sagði, að eg væri vel hæfur
til að fást við bústörf. Svo hrærði eg í pottinum á arnin-
um, til þess að ekki brynni við, og eins og lítill snáði, fór
eg á eftir stúlkunum út í mjólkurbúrið, því að eg vissi,
að þar höfðu þær bæði súrmjólk og nýmjólk. En var enn-
þá hræddur við Önnu — svo kalla eg fallegu stúlkuna —
Huldu. Mér fanst hún vera svo vel búin og hreinleg, að
ekki gæti verið alt með feldu.
Það leið til miðnættis. Þá bauð Anna mér að setjast til
borðs. Borðið var lagt hreinum dúk og mörgum réttum,
líkt og í borginni. Öl var á borði og alt, sem með þurfti.
Það lýsti bæði af lampanum og arninum úti í horninu; þar
brann viður og lim.
»Gjörðu svo vel að drekka«, sagði Anna, »þú ert þyrst-
ur og þarfnast hressingar«.
Dúkurinn var tekinn af borðinu, og mér var færð ný-
mjólk í bolla.' Síðan var mér fært handklæði og hreint
þvottavatn. Eg bauð góða nótt og horfði á eftir Önnu,
sem leið út úr dyrunum, eins og ský fyrir sunnanblæ eða
kveldsólin, þegar hún hverfur bak við fjöllin í vestrinu.
Þóroddur Guðmiindsson
þýddi.
8*